tag:blogger.com,1999:blog-89072794032301915662024-03-14T07:18:52.461+01:00Karla leestKarlahttp://www.blogger.com/profile/15654703142552215054noreply@blogger.comBlogger164125tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-67066224021296498862024-02-18T11:39:00.000+01:002024-02-18T11:39:04.913+01:00"Ga je erover schrijven?" van Herman Koch<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgihXh9fnXmXMI66TqtNraB4k5MiBcSyIrRBIzRfLTOZNtjpRdNrA6an8v4Jvb9gMOgddKWVpGzkKO7eMLJyRBWALSNlXMbGMrAzHFMkC_BwL7CEQEqPlHiWiPoc46J3pdyfoCSLjBIpbn6pH_xrnyVWGH8HlZsRaQXW4Axh2-bvbqEWSNDoP4JSyEO5aY/s791/Koch%20cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="791" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgihXh9fnXmXMI66TqtNraB4k5MiBcSyIrRBIzRfLTOZNtjpRdNrA6an8v4Jvb9gMOgddKWVpGzkKO7eMLJyRBWALSNlXMbGMrAzHFMkC_BwL7CEQEqPlHiWiPoc46J3pdyfoCSLjBIpbn6pH_xrnyVWGH8HlZsRaQXW4Axh2-bvbqEWSNDoP4JSyEO5aY/w253-h400/Koch%20cover.jpg" width="253" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Alle ingrediënten uit het beste werk van Koch </span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div><b><i><span style="color: #741b47;"><br /></span></i></b></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">'Ga je erover schrijven?' vraagt dokter Francken nadat hij de resultaten van het laatste bloedonderzoek met me heeft doorgenomen. 'Ik zie me dat niet zo gauw doen,' zeg ik. 'Zo'n boek met een titel als Mijn strijd tegen kanker ... Nee, dat staat mijlenver van me af. Ik zie het ook helemaal niet als een strijd. Sterker nog, ik denk er zo min mogelijk over na.' </span></i></b></div><div><br /></div><div>Begin 2020 krijgt <a href="https://www.hebban.nl/auteur/herman-koch#filter=language:nl" target="_blank">Herman Koch</a> (1953) te horen dat hij aan uitgezaaide prostaatkanker lijdt. Zijn roman <a href="https://www.hebban.nl/boek/finse-dagen-herman-koch" target="_blank">Finse dagen</a> is net verschenen en de populaire Nederlandse auteur is niet uit de media weg te slaan. Over zijn ziekte rept hij vier jaar lang geen woord. <a href="https://www.hebban.nl/boek/ga-je-erover-schrijven-herman-koch" target="_blank">Ga je erover schrijven?</a> doorbreekt deze stilte. </div><div><br /></div><div>In een bespiegelend proloog verwoordt Koch hoe alles rondom hem er anders uitziet dan vroeger, in het besef dat zijn leven is aanbeland op de lege pagina's van een plakboek. 'Alles is nu goed. Eindelijk ben ik er. Ik ben hier en nergens anders,' lezen we. Om die conclusie kracht bij te zetten blikt de auteur terug op ijkpunten uit zijn leven en het DNA van zijn schrijverschap. </div><div><br /></div><div>Ben je vertrouwd met het werk van Koch, dan klinken een aantal anekdotes en bedenkingen bekend. Hij haalt zijn stokpaardjes van stal en citeert gretig uit zijn oeuvre. Zo herhaalt hij de vernietigende kritiek op het Montessorilyceum, waar hij rebelleert en van school geschopt wordt. Nog altijd steekt hij niet onder stoelen of banken dat hij een hekel heeft aan literatuuronderwijs, omdat auteurs zoals <b>Simon Vestdijk</b> (stofzuigerniveau), <b>Multatuli</b> en <b>Hildebrand</b> er het leesplezier vergallen. De betere schrijvers hebben trouwens alcohol nodig. Ook de verhalen over zijn ouders, fictieve schoolvriendjes of hoe smerig zijn Spaanse vrouw de eetgewoonten van de Nederlanders vindt, kwamen eerder aan bod. En zijn vastberaden schrijversmotto luidt dat de leugenachtige waarheid en de geloofwaardige leugen twee handen op één buik zijn.</div><div><br /></div><div>Al die sprongen in de tijd, uitweidingen en associaties sluiten telkens naadloos aan bij de nieuwe werkelijkheid waarin de auteur is terechtgekomen. </div><div><br /></div><div>De kroniek van de ziekte doorkruist de herinneringen en injecteert ze met een extra dimensie. De gevolgen van de diagnose sijpelen door op elke pagina.
Het slechte nieuws is een spelbreker, maar Koch benadrukt dat hij de kanker slechts een beperkte plaats in zijn privéleven wil toestaan. De tegelwijsheid 'Nietsdoen is de kortste weg naar geluk' resoneert als een mantra. Daarbij rationaliseert hij en verkondigt bijvoorbeeld stoer dat hij tijdens een feestelijke boekvoorstelling de hele avond onvermoeibaar glimlacht, terwijl hij de pijn verbijt. 'Wie doet mij dit na?' Enkel binnen de intimiteit van zijn gezin verdwijnt de schaamte en krijgen waarachtige emoties vrij spel. De warme relatie met zijn zoon Pablo levert ontroerende ontboezemingen op. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;"> 'Dit is misschien wel het beste wat je had kunnen overkomen.' </span></i></b></div><div><br /></div><div> Als één van de voordelen van zijn toestand vermeldt Koch dat hij nergens meer heen moet gaan. Hij ziet er tegenop om gedwongen te socialiseren. Nu hoeft hij de vertalingen van zijn boeken niet meer achterna te reizen en aan lezingen in bibliotheken heeft hij altijd al een broertje dood gehad, in tegenstelling tot ijdele schrijvers die ervan genieten om hun stem te horen declameren uit eigen werk. Ondertussen speelt hij de rol van charmante schrijver en klopt zich op de borst dat hij daarin met verve slaagt. Of is hij toch een excentrieke klootzak die zijn arrogantie weet te verbergen door zich bescheiden voor te doen? Wanneer hij na afloop van een lezing op de laatste trein moet wachten, resulteert dit in een filmisch, tragikomisch tafereel, waarin hij zijn onzekerheden en kleine kantjes niet wegstopt. Ten overvloede illustreert de auteur hoe graag hij in tijdloosheid alleen is met zijn gedachten, nu eens in de wachtkamer van een ziekenhuis, dan als hij urenlang rondslentert op een luchthaven of in de auto blijft zitten terwijl zijn vrouw Amalia boodschappen doet. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;"> 'Er zijn mensen die niets van ziekenhuizen moeten hebben. Ik heb daar geen last van. Nergens voel ik me beter thuis dan in een ziekenhuis. Te midden van een niet-aflatende bedrijvigheid is het in het ziekenhuis waar de tijdloosheid vrij spel heeft. Iedereen met een witte jas aan heeft iets te doen – de rest wacht.' </span></i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/ga-je-erover-schrijven-herman-koch" target="_blank">Ga je erover schrijven?</a> bevat alle ingrediënten die het beste werk van <a href="https://www.hebban.nl/auteur/herman-koch#filter=language:nl" target="_blank">Herman Koch</a> kenmerken. Als vanouds observeert hij zijn omgeving in rake formuleringen en balanceert schijnbaar moeiteloos tussen onverstoorbaarheid, ironie, branie, voorzichtige kwetsbaarheid en melancholie. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">'Op een dag zal ik er ook niet meer zitten. De ruimte achter het raam zal leeg blijven. Hoeveel fietsers op de dijk zullen zich afvragen waar ik gebleven ben? Gisteren zat ik er immers nog – vandaag opeens niet meer.' </span></i></b></div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-ga-je-erover-schrijven" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div><div><br /></div></div><p></p>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-15004768248826351032024-01-05T10:49:00.044+01:002024-01-05T11:13:17.672+01:00"De achterstraten" van Perhat Tursun<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBVamgOjJAojlGH6vfB_S7YAQSV_37n-NMvk42U_9LVroiP5S6Q7BYkhL574xIl1PYbu6HqQSHoyCuHZJW1e8TBiwqNdLjfzNNBVf9iN-YSN_sc-R72oMlsaf6Gk9iFqa89kxrYGSF250-0_MHLLkldmQjE8DLdjUGC93E0zCUGeer43BRPYIwehkjnhY/s806/achterstraten%20cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="806" data-original-width="525" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBVamgOjJAojlGH6vfB_S7YAQSV_37n-NMvk42U_9LVroiP5S6Q7BYkhL574xIl1PYbu6HqQSHoyCuHZJW1e8TBiwqNdLjfzNNBVf9iN-YSN_sc-R72oMlsaf6Gk9iFqa89kxrYGSF250-0_MHLLkldmQjE8DLdjUGC93E0zCUGeer43BRPYIwehkjnhY/w260-h400/achterstraten%20cover.jpg" width="260" /></a></div><br /><p></p><b><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Hoe het voelt als je ontmenselijkt wordt </span></b></div></b><div><br /></div><div>Ürümqi is een miljoenenstad in West-China, waar de bevolking voor vijfenzeventig procent bestaat uit Han-Chinezen en voor vijftien procent uit Oeigoeren. In De achterstraten dwaalt een Oeigoerse jongeman door de mistige steegjes van deze stad, waar hij sinds kort werkt voor een regeringskantoor. Terwijl hij op zoek is naar een slaapplek, reflecteert hij over de zin van zijn bestaan. </div><div><br /></div><div>Oeigoeren worden door de Chinese regering systematisch onderdrukt en gediscrimineerd. Ze behoren tot een Turkssprekende moslimminderheid uit Xinjiang, een regio in het noordwesten van China. Meer dan een miljoen Oeigoeren zitten opgesloten in 'heropvoedingskampen'. Ook <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Perhat_Tursun" target="_blank">Perhat Tursun</a> (1969) werd in 2018 gearresteerd en is sindsdien van de radar verdwenen. <b>Darren Byler</b> leert de auteur in 2014 kennen, wanneer hij in Ürümqi etnografisch onderzoek doet naar de Oeigoerse migranten in de steden. Samen met een jonge Oeigoer, die zijn eigen situatie weerspiegeld ziet in de lotgevallen van de hoofdpersoon, vertaalt hij <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-achterstraten-perhat-tursun" target="_blank">De achterstraten</a> in het Engels. In een uitgebreid voorwoord verstrekt hij achtergrondinformatie over het vertaalproces, leven en werk van Tursun en de positie van de Oeigoerse minderheid in China. <b>Irwan Droog</b> heeft zich voor de Nederlandse vertaling gebaseerd op deze Engelse uitgave. </div><div><br /></div><div>De overpeinzingen van de hoofdpersoon springen heen en weer tussen het deprimerende kantoor in Ürümqi en herinneringen aan het Oeigoerse dorp waar hij opgroeide. Op het bureau moet hij telkens dezelfde brief uittypen en beschikt hij over één gammele lade. Het dorp met de witte heuvels en het heldere geel van de tarwevelden contrasteert met de stank en doffe kleuren in de stad. Maar het blijkt een bedrieglijke idylle, gedrenkt in armoede en geweld. Ook zijn studententijd in Beijing komt summier aan bod. De grootstad fungeert louter als een bordkartonnen decor. Zijn leefwereld is begrensd tot de campus, waar hij alleen contact heeft met Oeigoerse studiegenoten. </div><div><br /></div><div>Hoofdstukken ontbreken en de tekst bevat nauwelijks adempauzes, enkele spaarzame witregels tussen de alinea's uitgezonderd. De lezer raakt verstrikt in het hoofd van de naamloze ik-persoon. Verdwaald in ruimte en tijd, drijft een verstikkende gedachtestroom deze eenzame ziel langzaam tot waanzin. Hij versmelt met de gulzige mist, die hem zowel vanbinnen als vanbuiten aanvreet. </div><div><br /></div><div>Repetitieve elementen benadrukken de naargeestige atmosfeer. Vervreemding, angst en haat komen tot uiting in een fascinatie voor cijfers, geuren en morbide fantasieën. Dwangmatig zoekt de man naar betekenis in willekeurige getallen die hij overal tegenkomt, nu eens op een stukje weggegooid papier, dan weer op wazige kentekenplaten van auto's of afbladderende huisnummers. De beeldspraak staat bol met verwijzingen naar pijn en ranzigheden. Een smalle vallei ziet er bijvoorbeeld uit als het litteken van een diepe wond en lampen lijken op troebele lichtrode bloedvlekken. Maar achter de walging schuilt een drang naar schoonheid. Zo duikt er een welriekende vrouw op tussen de bergen vuilnis 'alsof de mest en het afval de bloemen weelderiger doen bloeien, en de vervuiling en de viezigheid ze mooier maken.' </div><div><br /></div><div>Silhouetten zweven langs hem voorbij, alsof ze op lucht lopen of als bewegende bomen naast de weg. Zonder uitzondering gaat het om wanstaltige, ziekelijke figuren met uitdrukkingsloze gezichten of stinkende monden, die hem kwaad negeren of weglopen. Over zijn collega's op kantoor is te lezen dat ze geen idee hebben wat ze aan het doen zijn, 'alsof ze waren vergiftigd en nu bedwelmd de dagen doorkwamen.' Iemand met een overdreven breed voorhoofd en kleine kin blijft kilometerslang het woord 'hak' herhalen. In zijn verbeelding doet deze man dit omdat hij de vierenhalf miljoen Oeigoeren uit de steden met een hakbijl figuurlijk in stukken aan het hakken is. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">'Nu stroomde de mist traag voort, als vies water in een goot langs de nauwe straat. De menselijke vormen zweefden langs elkaar heen als drijvende brokstukken in het water, met een trage, huiveringwekkende kracht. De lampen van auto's dreven als rode tissues in het water, of als ontbindende vodden die zich langzaam door de ruimte bewogen. Ik dacht dat ik zou stikken in de riolering van deze weg.' </span></b></i></div><div><br /></div><div>Het gevoel van desoriëntatie krijgt verder gestalte in filosofische beschouwingen over oneindigheid, waarbij Tursun schatplichtig is aan het existentialisme van <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Albert_Camus" target="_blank">Albert Camus</a>. Deze schrijver geldt als één van zijn grote voorbeelden. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">'Ik was verdwaald in het eindeloze universum. Toen bedacht ik dat iedereen na zijn geboorte een dakloze dwaler werd en vanaf het moment dat ze voor het eerst de grond raken en een kreet slaken moeite hebben met een passende plek voor zichzelf te vinden. Ze zullen hun hele leven doorbrengen met het bepalen van hun positie – en angstig worden, en mopperen over de vaagheid ervan. Iedereen is een dwaler in de ruimte.' </span></b></i></div><div><br /></div><div><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Perhat_Tursun" target="_blank">Perhat Tursun</a> heeft onmiskenbaar autobiografische ervaringen verwerkt in deze hallucinante monoloog, aangezien hij een gelijkaardig levensparcours aflegde als zijn hoofdpersonage. <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-achterstraten-perhat-tursun" target="_blank">De achterstraten </a>leest als een symbolische parabel over de verpletterende eenzaamheid en kortsluiting in het brein van een buitenstaander die zich definieert 'als een stuk vuil voordat het weggegooid wordt.' De wetenschap dat de auteur momenteel hetzelfde wrede lot te beurt valt, maakt deze nachtmerrie over ontmenselijking extra tastbaar. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">'Vanuit het niets rende er een rat voor me uit, hij verdween als een kogel in het vuilnis. Ik stond even als aan de grond genageld, maar liep toen verder. Ik vreesde dat andere mensen zouden zien hoe ik was geschrokken van een rat, dus ik keek schichtig achterom. Zoals de rat door het afval schoot, zo bewoog ik me door de stad. Net als hij was ik op zoek naar eten, en als mijn maag gevuld was, wilde ik niets anders dan slapen.'</span></i></b></div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-achterstraten" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div><div><br /></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-47861667993785334932023-12-29T21:04:00.002+01:002024-01-02T11:11:58.313+01:00Mijn toppers van 2023<span>Eind december worden we om de oren geslagen met allerhande lijstjes. Ook ik kan het niet laten. Welke boeken hebben de meeste indruk nagelaten? Ik las 96 titels en beperk me voor deze toplijst tot boeken die in 2023 (of najaar 2022) in Nederlandse vertaling verschenen zijn. </span><div><span><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><b>Top 23 van 2023 literatuur - romans</b></span></div><div><span><b><br /></b></span></div><div><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsyn_dGQMdp3nZm73jkzFxHNnuP57T2exTp3PhjXQJK7gAb-W0RX1r7epiljJNmDkFRL74e2vmOKDO9zxtlTHFLTNY0E1_r4HLpfbbM146_Nzrn-v6oZQmRjg2W15ToeQXpMrG3Y9Nni91r8rvNPjq1sTH4891lJ_oJsNNU9oHg3a5qq9JdGl2b4IuNqo/s882/1-3.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="882" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsyn_dGQMdp3nZm73jkzFxHNnuP57T2exTp3PhjXQJK7gAb-W0RX1r7epiljJNmDkFRL74e2vmOKDO9zxtlTHFLTNY0E1_r4HLpfbbM146_Nzrn-v6oZQmRjg2W15ToeQXpMrG3Y9Nni91r8rvNPjq1sTH4891lJ_oJsNNU9oHg3a5qq9JdGl2b4IuNqo/w400-h206/1-3.jpg" width="400" /></a></div><br /><b><br /></b></span></div><div><span><b><br /></b></span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>1. <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-verre-voortijd" target="_blank">De verre voortijd / Sebastián Barry</a> </div><div><br /></div><div>Mijn favoriete boek van 2023! Een beklijvende roman, waarin de strijd met het geheugen centraal staat. Tegelijk is het een ontroerende ode aan de liefde, geschreven in een oorverdovend mooi proza. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-lied-van-ooievaar-en-dromedaris-anjet-daanje#total=45" target="_blank">2. Het lied van ooievaar en dromedaris / Anjet Daanje</a> </div><div><br /></div><div>Deze omvangrijke roman is eigenlijk al iets te oud voor deze lijst. Ik las hem vorig jaar tijdens de kerstperiode, nadat ik mijn jaaroverzicht al gepubliceerd had. Anders was deze topper zeker bovenaan geëindigd. Een mustread, zeker voor fans van Emily Bronte. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/hitte-victor-jestin" target="_blank">3. Hitte / Victor Jestin</a> </div><div><br /></div><div>Klein maar fijn, mijn favoriete zomerboek van 2023! </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJNOGhDvwzQInuzmnKx2Brl0GNRnuqUK_2y9Bh8H0W2jaEECdsC3tZ0wl4kASOKj_G9FgCn3SQSOkmisR4iHzWaCe4sohjD_nbj1TuEgCpIbyxBj2TjaniVpGdzmZ9BoZFm8t8iJdpdakLjHX9VCiWPr5EZ41JLOB5Tz9c9cLBN9xCqxk_LSVUFFyKXbI/s1162/4-7.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="452" data-original-width="1162" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJNOGhDvwzQInuzmnKx2Brl0GNRnuqUK_2y9Bh8H0W2jaEECdsC3tZ0wl4kASOKj_G9FgCn3SQSOkmisR4iHzWaCe4sohjD_nbj1TuEgCpIbyxBj2TjaniVpGdzmZ9BoZFm8t8iJdpdakLjHX9VCiWPr5EZ41JLOB5Tz9c9cLBN9xCqxk_LSVUFFyKXbI/w400-h155/4-7.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/scherven-bret-easton-ellis" target="_blank">4. Scherven / Bret Easton Ellis</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-tellen-van-de-dagen-fernando-aramburu" target="_blank">5. Het tellen van de dagen / Fernando Aramburu</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/alles-wat-had-kunnen-zijn-ayobami-adebayo" target="_blank">6. Alles wat had kunnen zijn / Ayobami Adebayo</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/welzijn-nathan-hill " target="_blank">7. Welzijn / Nathan Hill </a></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibKbDFd2iVBIueeRbdJWZznZ4BM49uOlgQduamJaz86lhoizQF36gXghAShULtx_stHhr-Zj429kPrP-qnFdCP83Ax4JR7lKcbfhIVFYW4Of1UR0M7M7b3AHXJtVN9KXR_BKJwuFo_sf3BIchciWpIMHQQkYVj28t3usILQrvvEORUb4Q1D1vOhsb00d8/s1137/8-11.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="452" data-original-width="1137" height="159" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibKbDFd2iVBIueeRbdJWZznZ4BM49uOlgQduamJaz86lhoizQF36gXghAShULtx_stHhr-Zj429kPrP-qnFdCP83Ax4JR7lKcbfhIVFYW4Of1UR0M7M7b3AHXJtVN9KXR_BKJwuFo_sf3BIchciWpIMHQQkYVj28t3usILQrvvEORUb4Q1D1vOhsb00d8/w400-h159/8-11.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-lincoln-highway-amor-towles" target="_blank">8. De Lincoln Highway / Amor Towles</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-eerlijke-vinder-lize-spit" target="_blank">9. De eerlijke vinder / Lize Spit</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-dingen-die-uit-de-hemel-vallen" target="_blank">10. Dingen die uit de hemel vallen / Selja Ahava</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-achterstraten " target="_blank">11. De achterstraten / Perhat Tursun</a> </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5Qi6aNE8_-Y5G4UxhqTsSfR4UtP6uikyvIK-ffs9XWU-y1_2XPRgeeJzhsVXho4xiQ8UUpxZqW4fxSFC974kRW083ocFVo59YVtQczzqEYqGKvukwrgABDl5m4dLFU_E9Ry297AuIXhnK9GhZMCTx1QViv1US3_qnJB6lM8N2yGkIFNWppqw1fV3T4P0/s981/12-19.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="803" data-original-width="981" height="328" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5Qi6aNE8_-Y5G4UxhqTsSfR4UtP6uikyvIK-ffs9XWU-y1_2XPRgeeJzhsVXho4xiQ8UUpxZqW4fxSFC974kRW083ocFVo59YVtQczzqEYqGKvukwrgABDl5m4dLFU_E9Ry297AuIXhnK9GhZMCTx1QViv1US3_qnJB6lM8N2yGkIFNWppqw1fV3T4P0/w400-h328/12-19.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/tijd-van-zonde-vooruitboek-deepti-kapoor" target="_blank">12. Tijd van zonde / Deepti Kapoor</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-schaarse-licht-nino-haratischwili" target="_blank">13. Het schaarse licht / Nino Haratischwili </a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-diepst-verborgen-herinnering-van-de-mens" target="_blank">14. De diepst verborgen herinnering van de mens / Mohamed Mbougar Sarr </a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/kwaad-geluk-tove-ditlevsen" target="_blank">15. Kwaad geluk / Tove Ditlevsen</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-kuil-laura-van-der-haar" target="_blank">16. De kuil / Laura van der Haar </a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-pool-jm-coetzee " target="_blank">17. De Pool / J.M. Coetzee</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-jonge-man-annie-ernaux#total=15" target="_blank">18. De jonge man / Annie Ernaux</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-intieme-leven-niccolo-ammaniti" target="_blank">19. Het intieme leven / Niccolo Ammaniti</a> </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghxiu_BKvhqAuEJiaBZ4Us8O-kU1amM7VD61dl0j89VYBVkKwnQkq5GnJ71wDY1-vnpz3B7fBXXg_DCxFodCJZ-INYeo7Xmq3OCOC4a7rDoeMsLiAphzGa-MC-o6Rd7arz5GMKjmhBWZR2XZX4yM9zYg69bG_YZOs8J_A5Fe3uqQ9zM6Km6LgKbiSkgEo/s930/20-23.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="390" data-original-width="930" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghxiu_BKvhqAuEJiaBZ4Us8O-kU1amM7VD61dl0j89VYBVkKwnQkq5GnJ71wDY1-vnpz3B7fBXXg_DCxFodCJZ-INYeo7Xmq3OCOC4a7rDoeMsLiAphzGa-MC-o6Rd7arz5GMKjmhBWZR2XZX4yM9zYg69bG_YZOs8J_A5Fe3uqQ9zM6Km6LgKbiSkgEo/w400-h168/20-23.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-waar-we-niet-over-praten" target="_blank">20. Waar we niet over praten / Tracey Lien</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/gebied-19-esther-gerritsen" target="_blank">21. Gebied 19 / Esther Gerritsen</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-beste-mevrouw-eva" target="_blank">22. Beste mevrouw Eva / Valentijn De Heer</a> </div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/februari-rob-van-essen#total=15" target="_blank">23. Februari / Rob van Essen </a></div><div><br /></div><div><b><span style="font-size: medium;">Top 5 Thrillers</span></b></div><div><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="background-color: transparent;"><b></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qR71LJRqYYxZ9H6NBuU1teF5aa7Jh4kMzH5u1NOOtgmNHO6tUhZGn9TYYz_rxSk-CH9cOc_i6bZB3ExVx8HluD5meXmxxxvYIPNQ9CTzwW5EO1ZmOHqk2H2pc0a8nY4rk8EoHE65bPO7boLnwlFfOQiSKmGpbt0Ry4jNbqGQ-Z3uTQLaOqyenkQWk4M/s1287/thrillers.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="396" data-original-width="1287" height="122" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qR71LJRqYYxZ9H6NBuU1teF5aa7Jh4kMzH5u1NOOtgmNHO6tUhZGn9TYYz_rxSk-CH9cOc_i6bZB3ExVx8HluD5meXmxxxvYIPNQ9CTzwW5EO1ZmOHqk2H2pc0a8nY4rk8EoHE65bPO7boLnwlFfOQiSKmGpbt0Ry4jNbqGQ-Z3uTQLaOqyenkQWk4M/w400-h122/thrillers.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><p></p><p 0cm="" class="MsoNormal" line-height:="" margin-bottom:="" normal=""><span style="background-color: transparent;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></span></p><p 0cm="" class="MsoNormal" line-height:="" margin-bottom:="" normal=""><span style="background-color: transparent;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></span></p><p 0cm="" class="MsoNormal" line-height:="" margin-bottom:="" normal=""><br /></p><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/stervensuur-andreas-gruber" target="_blank">1. Stervensuur / Andreas Gruber </a></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/tweede-leven-louise-candlish" target="_blank">2. Tweede leven / Louise Candlish </a></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/alter-ego-esther-verhoef" target="_blank">3. Alter ego / Esther Verhoef </a></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/stille-angst-robert-bryndza" target="_blank">4. Stille angst / Robert Bryndza </a></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-perfecte-zusje-anna-van-den-breemer" target="_blank">5.Het perfecte zusje / Anna van den Breemer </a></div><div><br /></div><div><b><span style="font-size: medium;">Non-fictie</span></b></div><div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div><div class="separator" style="clear: both; font-weight: bold; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1aClFpnpuSGZSkHkuUxtZdCfx3Yd7AskS5YkXGG2voTwF6FSXaNX5LDHGdY_AK9F_FdsGQCElL2CH0jxgyEhdyb1eRRQeUo4vuYK3B_NAO96Cf7vE6cARZmhC2jPswf-BcyKu_akxogt_XyIfq_2XknvpfV7fOR0TToC-swMca4KQejqyKXKedAS2hhs/s790/boef%20liefhebben%20kan%20je%20leren.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="790" data-original-width="525" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1aClFpnpuSGZSkHkuUxtZdCfx3Yd7AskS5YkXGG2voTwF6FSXaNX5LDHGdY_AK9F_FdsGQCElL2CH0jxgyEhdyb1eRRQeUo4vuYK3B_NAO96Cf7vE6cARZmhC2jPswf-BcyKu_akxogt_XyIfq_2XknvpfV7fOR0TToC-swMca4KQejqyKXKedAS2hhs/w133-h200/boef%20liefhebben%20kan%20je%20leren.jpg" width="133" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><p 0cm="" class="MsoNormal" left="" line-height:="" margin-bottom:="" normal="" text-align:=""><br /></p></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/boef-liefhebben-kan-je-leren" target="_blank">Boef. Liefhebben kan je leren / Jana Elza Wuyts</a> </div><div><br /></div><div>Net als bij het vorige boek heb ik flink genoten van Boefs capriolen en het liefdevolle geduld waarmee zijn baasjes (correctie: dienaars) hem omringen. Hartverwarmend en amusant!</div><div> </div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b>Meer boekentips en recensies vind je op mijn publieke <a href="https://www.hebban.nl/!/karlaleest?update=1" target="_blank">Hebban-pagina</a>.</b></span> <br /></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-49625349253500188312023-11-30T10:47:00.002+01:002023-11-30T10:47:37.952+01:00"Beste mevrouw Eva" van Valentijn De Heer<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN1a6uhd6xaiWEja0d9DyHKBPeWJE2ZBNf-VGf85j0TnYpELf7tcbl9NBC3-KdbrxhrgwW2NpZBiefkHr6y9Zi2fTBfv30q4iqzdtc8IinxMy6iSOrTq0f_qQGTgtRXqf4ezmPzwEBzvw3IEVWIWKZkrr5QPCnFZFAC5jI6OliRaieNtk1LPb7K638AOA/s778/Valentijn.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="778" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN1a6uhd6xaiWEja0d9DyHKBPeWJE2ZBNf-VGf85j0TnYpELf7tcbl9NBC3-KdbrxhrgwW2NpZBiefkHr6y9Zi2fTBfv30q4iqzdtc8IinxMy6iSOrTq0f_qQGTgtRXqf4ezmPzwEBzvw3IEVWIWKZkrr5QPCnFZFAC5jI6OliRaieNtk1LPb7K638AOA/w258-h400/Valentijn.jpg" width="258" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Als een kind geen kind mag zijn </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/beste-mevrouw-eva-valentijn-de-heer" target="_blank">Beste mevrouw Eva</a> is de debuutroman van <a href="https://www.hebban.nl/auteur/valentijn-de-heer#filter=language:nl" target="_blank">Valentijn De Heer</a> (1986), die opiniestukken schrijft voor Het Parool en korte verhalen publiceerde in diverse publicaties. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">‘Ma heeft een mongool gebaard’. Met die woorden verneemt de zesjarige Elias van zijn vader dat zijn pasgeboren broertje Johannes een verstandelijke beperking heeft. De verhoudingen in het gezin waren al niet optimaal, maar vanaf dan gaat het van kwaad naar erger. De kinderen zijn opgezadeld met een egocentrische, alsmaar agressievere vader en een labiele moeder, die in de slachtofferrol kruipt. Elias zorgt voor zijn broertje en onderneemt verwoede pogingen om pa te behagen en ma te troosten. Daarnaast mag hij zijn schooltaken niet veronachtzamen en moet de buitenwereld vooral denken dat er geen vuiltje aan de lucht is. Hij vindt huiselijke geborgenheid bij Eva, een oudere vrouw die enkele straten verderop in een houten huis woont met haar man, een geit en allerlei dieren. Daar durft hij dromen van een echte thuis, aan Eva vertelt hij alles. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">De chronologie is helder, door vermeldingen van data, seizoenen en achtergrondinformatie. In veertig korte hoofdstukken volgen we Elias van zijn zesde tot zijn twaalfde levensjaar. Soms schuiven scènes in elkaar om de spanningsboog te versterken. De nadruk ligt op ingrijpende taferelen die de gemoedstoestand van Elias en de toxische evolutie binnen het gezin scherpstellen. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">Naast schrijver is De Heer ook zorgmedewerker en dat merk je. Door Elias in de ik-persoon aan het woord te laten, dompelt hij de lezer onder in de leefwereld van een jongen, die de ouderrol op zich moet nemen in een disfunctioneel gezin, en maakt hij de destructieve effecten van parentificatie goed tastbaar. Dat is een term die de psychologie hanteert, wanneer een kind veel te vroeg de rol van volwassene opgedrongen krijgt. Elias worstelt met een negatief zelfbeeld, vertoont extreem sociaal wenselijk gedrag en neemt alle schuld op zich. Ook toont dit verhaal dat het niet vanzelfsprekend is voor ouders om een kind met een verstandelijke beperking op te voeden zonder professionele hulp. Maar ondanks duidelijke signalen dat het ernstig fout loopt, blijven concrete maatregelen om de situatie te verbeteren uit. De auteur legt hier een vinger op de wonde van een falend zorgsysteem. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">Vermits Elias en zijn beleving van de werkelijkheid primeren, leren we de andere personages kennen via zijn gezichtspunt. Pa schaamt zich voor Johannes, dus houdt Elias hem angstvallig uit zijn buurt. Ma wekt hem midden in de nacht en komt vals uit de hoek om haar eigen zwakte te verbergen. En Johannes brult constant om eten of snoep. Zodra het Elias te veel wordt, richt hij zijn woede op zichzelf. Dat resulteert in een schrijnende passage met een nietjesmachine. Elias wil een toegewijde zoon en grote broer zijn en beseft niet hoezeer volwassenen hem verwaarlozen. Wel fantaseert hij over een leven als pa er niet meer is. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium;"><i><span style="color: #741b47;">‘Ik wenste dat ik op dag wakker zou worden en mijn vader zou vinden in zo’n plastic ei naast mijn bed. Ik zou hem met zo min mogelijk eten zo lang als het kon in leven houden, hem steeds onverwacht straffen en telkens wekken uit zijn diepe slaap. En vlak voordat hij doodging, zou ik hem in mijn aquarium gooien en lachend toekijken hoe hij verdronk.’ </span></i></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">Voor lezers die vertrouwd zijn met Leiden en omgeving, zal dit boek regelmatig een belletje doen rinkelen. De professorenwijk waar de familie woont, de vermelde straatnamen, de chocoladefabriek, ze bestaan echt evenals het houten huis van mevrouw Eva en haar man. Het gaat om 'Sunny Home', het voormalige huis van schrijver <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/J.M.A._Biesheuvel" target="_blank">Maarten Biesheuvel </a>en zijn vrouw </span><span style="font-size: medium;">Eva Gutlich</span><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">, dat ondertussen op de monumentenlijst staat. Waarom heeft de auteur Eva tot een personage geboetseerd in zijn roman? Is het bedoeld als eerbetoon? Een tip van de sluier biedt een column die in 2020 verscheen in <a href="https://www.deoptimist.net/2020/11/een-laatste-reis-door-sunny-home/" target="_blank">De Optimist</a>. Het huis stond op dat moment te koop en De Heer getuigt hoe hij als puber tijdens een krantenronde een glimp opving van ‘Sunny Home met geit, katten, hond, kip en spullen’ en een vluchtige ontmoeting had met Biesheuvel, die herkenbaar tot gestalte komt in de ‘gekke’ man met zijn ronde brilletje en warrige haar. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">De schrijfstijl is toegankelijk, met levensechte dialogen die de couleur locale niet uit de weg gaan. De auteur creëert ook een prachtige symboliek rond het aquarium dat Elias van zijn oma erft. Een blik op Johannes in de couveuse roept deze mooie beeldspraak op: </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium;"><i><span style="color: #741b47;">‘Met al die snoertjes die als een net om zijn lichaam zaten, met die glimmende huid en die halfopen, donkere ogen leek hij op de blobvis die ik laatst in een natuurfilm had gezien. In het heldere water vol kleuren leek hij een spook van gelei.’ </span></i></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;">Met <a href="https://www.hebban.nl/boek/beste-mevrouw-eva-valentijn-de-heer" target="_blank">Beste mevrouw Eva</a> levert <a href="https://www.hebban.nl/auteur/valentijn-de-heer#filter=language:nl" target="_blank">Valentijn De Heer</a> een interessant debuut af, waarin hij op een toegankelijke manier ernstige thema’s aansnijdt. Het open einde zindert pijnlijk na, maar geeft eveneens een sprankje hoop. </span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></b></div><div><b style="font-size: x-large;"><span style="font-size: medium;"><i><span style="color: #741b47;">‘Ik stelde me voor dat de tijd zoiets was als het brood op mijn schoot, iets wat je in lekkers kon dippen om het aangenamer te maken of van tafel kon vegen als het boven je hoofd begon te rommelen. Dat je tijd kon verkruimelen, hem van je af kon blazen of weg kon geven aan iemand die er wél iets in zag. Als tijd dát kon zijn dan zou ik hem zo hard vooruit blazen dat er geen dagen meer waren en de jaren voorbijschoten als de vlooien in het donkere water onder me. Net zolang tot alles op was.’</span></i></span><br /></b><p></p><p><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-beste-mevrouw-eva" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></p></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-26637724007847742752023-10-13T16:49:00.000+02:002023-10-13T16:49:41.008+02:00"Dingen die uit de hemel vallen" van Selja Ahava<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDpD46scRr4FP6JXlFLzDrOPIr97CZGlgC8KknHVeFfU_cKeBeiWMRZrhdwI1XbQjLoY_BVqtaQDvQPXAft09ULtnv8k3-MXy7zuzz9WJH24NAE0MX3iIai4QTqAWKTO42CMOjNn4jE24hTHw-VbjexsmtT642Zl962lbAX5e7NtzrxSxCwa5s4juvXqI/s1200/Selja.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="756" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDpD46scRr4FP6JXlFLzDrOPIr97CZGlgC8KknHVeFfU_cKeBeiWMRZrhdwI1XbQjLoY_BVqtaQDvQPXAft09ULtnv8k3-MXy7zuzz9WJH24NAE0MX3iIai4QTqAWKTO42CMOjNn4jE24hTHw-VbjexsmtT642Zl962lbAX5e7NtzrxSxCwa5s4juvXqI/w253-h400/Selja.jpg" width="253" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Ongrijpbaar, fantasierijk en rauw </span></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div>De Finse auteur <a href="https://www.hebban.nl/auteur/selja-ahava#filter=language:nl" target="_blank">Selja Ahava</a> (1974) schrijft scenario’s voor films en televisieseries. Daarnaast heeft ze vier romans op haar naam staan, waarvan de surrealistische titels tot de verbeelding spreken. <a href="https://www.hebban.nl/boek/dingen-die-uit-de-hemel-vallen-selja-ahava" target="_blank">Dingen die uit de hemel vallen</a> vormt hierop geen uitzondering. Het gaat om haar tweede roman, waarmee ze in 2016 de 'European Union Prize for Literature' in de wacht sleepte. <b>Sophie Kuiper</b> stond in voor de Nederlandse vertaling. </div><div><br /></div><div>Saara verliest haar moeder wanneer een blok ijs uit de hemel valt. Ze verhuist met haar vader naar tante Annu, die twee keer de hoofdprijs van de loterij binnenrijft. Deze vrouw correspondeert op haar beurt met een man die vijfmaal door de bliksem getroffen werd. En de nieuwe vriendin van vader is in verwachting van een foetus zonder benen. Dat zijn de verhaallijnen in een notendop. Daarrond creëert de auteur een fantasierijk universum, dat zich ontrolt in vier delen, verder onderverdeeld in korte hoofdstukjes. </div><div><br /></div><div>In het eerste en laatste deel kijkt de jonge Saara onbevangen om zich heen in verwoede pogingen om te bevatten wat haar overkomt. Ze roept herinneringen op aan haar moeder, die via rake typeringen gestalte krijgt in uiteenlopende huiselijke situaties. Mama leest sprookjes voor zonder einde en geeft ze een eigen draai door zelfverzonnen zijpaden in te slaan. Op die manier voorziet ze de verhalen van een realistische toets. Soms resulteert dit in wrange humor, bijvoorbeeld bij Sneeuwwitje. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">'De prins boog voorover om Sneeuwwitje te kussen, maar jawel hoor, de schone maagd stonk vreselijk uit haar mond, en de prins aarzelde… Had ik nou maar een tandenborstel en mondwater meegenomen, dacht hij…’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>Het meisje trekt lijnen rond kleine stukjes mama in een poging om haar terug heel te maken. Ze zoekt steun bij de duidelijkheid van Hercule Poirot, de beroemde detective van Agatha Christie. Hij zorgt er in de slotscènes altijd voor dat alles mooi op zijn plaats valt. </div><div><br /></div><div><span style="color: #741b47;"><i><b>‘In films worden herinneringen in zwart-wit getoond. Iemand wordt langs de kant van de weg achtergelaten, door de achterruit van de wegrijdende auto zie je hem steeds kleiner worden en ten slotte helemaal verdwijnen. Zo gaan mensen dood in de film. Maar zo ziet het er in het echt niet uit. Mama wordt met het verstrijken van de tijd niet kleiner en haar kleuren verbleken niet. Mama barst in stukjes uiteen en die stukjes blijven in de lucht zweven. Het zijn heldere stukjes – haar, vingers, een grinnikende lach, huidplooien en neusgaten, knakkende knieën, een rommelende maag. Alleen mama zelf ontbreekt.’ </b></i></span></div><div><br /></div><div>Toen mama nog leefde, woonde het gezin in het Zaagselhuis, dat maar niet opgeknapt raakte. Na mama’s dood logeert het meisje tijdelijk met haar vader in Villa Veeltegroot, het ‘sprookjeskasteel’ van de inmiddels rijke tante Annu. Voor Saara is het moeilijk om terug te keren naar het vervallen Zaagselhuis met papa en zijn vriendin. Het huis ademt de verstilde herinneringen en geuren van vroeger. Mama spookt er rond en de grimmigste onderdelen uit de sprookjes houden het kind in hun greep. </div><div><br /></div><div>Ahava maakt de kloof tussen de nuchtere belevingswereld van de volwassenen en de sprookjeslogica van het meisje subtiel tastbaar, met filmische beelden en zintuiglijke, plastische beschrijvingen. De ritmische zinsconstructies en speelse klanknabootsingen zijn schatplichtig aan klassieke kindervertellingen terwijl tante schapen houdt, die de cyclus van het leven symboliseren.</div><div><br /></div><div>In het tweede deel hanteert de auteur een afwijkend stijlregister. Na een omstandige, zakelijke kroniek over Hamish MacKay, die vijf keer door de bliksem geveld wordt, volgt zijn correspondentie met tante Annu. Omdat ze beiden het toeval voorbij zijn, ziet ze in hem een gelijkgestemde die haar kan helpen. De brieven rijgen bizarre historische weetjes over extreem geluk en ongeluk aan elkaar. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">'Soms valt de hemel op ons hoofd, soms zakt de grond onder onze voeten weg. Soms hebben we zo onbegrijpelijk veel geluk dat we er maar moeilijk mee kunnen leven.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>De zwangere vriendin levert in het derde deel een alternatieve kijk op de gebeurtenissen. In het oude huis, boordevol sporen uit een kapotgeslagen verleden, richt deze ‘indringster’ de blik op de toekomst en het bij voorbaat gebroken leven in haar buik. Haar morbide gewaarwordingen leveren pijnlijke, kwaadaardige taferelen op. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">‘De tijd bleef stilstaan. We konden niet vooruit- en niet terugdenken. Iemand had een dikke witte lijn om onze gedachten getrokken en zo stonden ze stil, met ons erin gevangen.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>De vraag of de tijd alle wonden heelt komt herhaaldelijk in variaties voorbij. De tijd is een continuüm, de mens kan onmogelijk zien waar het begint of eindigt. Een onverbiddelijke willekeur overheerst. <a href="https://www.hebban.nl/auteur/selja-ahava#filter=language:nl" target="_blank">Selja Ahava</a> kaart zware thema’s aan in <a href="https://www.hebban.nl/boek/dingen-die-uit-de-hemel-vallen-selja-ahava" target="_blank">Dingen die uit de hemel vallen</a>, een intelligente, ongrijpbare roman, die ontroert in haar compromisloze rauwheid. Vooral de passages waarin het meisje aan het woord is beklijven, dankzij hun kinderlijke eerlijkheid. Aan dé sprookjesmantra ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’ kleeft een gitzwart randje, in het besef hoe onsamenhangend, chaotisch en onvoorspelbaar het leven zich aandient. Een wrede maar tegelijk troostrijke boodschap!</div><p><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-dingen-die-uit-de-hemel-vallen" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></p>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-53794192769416049992023-08-11T10:22:00.000+02:002023-08-11T10:22:28.226+02:00"De bruiloft" van Dorothy West<p style="text-align: left;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilKBMOunS_Jf4X5-OlWHhymnoADEafLhTsWyaMXsW4fUd_9TBSq0lQFt2NRy4eH4mMMs9Gzd7k4UTiJggNlEpeO3rQ3RWplHiWtdNeGE-OaXjWX6IhxYTEv9AcPTcqX-CitPortL4LCRvHlMk5Vid__DL2fTGatoPL6LE4a7SKUawloJqgNpa2ODwckt8/s840/534x840.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="534" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilKBMOunS_Jf4X5-OlWHhymnoADEafLhTsWyaMXsW4fUd_9TBSq0lQFt2NRy4eH4mMMs9Gzd7k4UTiJggNlEpeO3rQ3RWplHiWtdNeGE-OaXjWX6IhxYTEv9AcPTcqX-CitPortL4LCRvHlMk5Vid__DL2fTGatoPL6LE4a7SKUawloJqgNpa2ODwckt8/w254-h400/534x840.jpg" width="254" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">De absurde dwang van sociale (kleur)codes </span></b></div><div><br /></div><div><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Dorothy_West" target="_blank">Dorothy West</a> (1907-1998) behoort tot The Harlem Renaissance, een culturele beweging die tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw in New York een artistieke doorbraak van Afro-Amerikaanse kunst en literatuur bewerkstelligt. Ze ontvangt lofbetuigingen voor <b><i>The Living is Easy</i></b> (1948), een roman over een zwarte vrouw en haar pogingen om de sociale ladder te beklimmen. Daarna raakt ze in de vergetelheid, hoewel ze kortverhalen, essays en journalistieke stukken blijft publiceren in lokale bladen. Op 88-jarige leeftijd maakt de auteur een verrassende comeback met <b><i>The Wedding</i></b> (1995). Vijfentwintig jaar na haar overlijden is deze bestseller eindelijk beschikbaar in het Nederlands. <b>Anne Helmers-Dieleman</b> stond in voor de vertaling. </div><div><br /></div><div>1953. Op Martha’s Vineyard, een eiland bij de kust van Massachusetts, bevindt zich een parkje met aanpalende vakantiehuizen, dat bekendstaat als het Ovaal. Welgestelde gezinnen uit de zwarte gemeenschap brengen er hun vakanties door. In het indrukwekkendste landhuis zijn noeste voorbereidingen aan de gang voor een bruiloft. Shelby, de jongste telg uit de prestigieuze doktersfamilie Coles, gaat trouwen met een witte jazzmuzikant. Haar partnerkeuze valt niet bepaald in de smaak en dat zorgt voor spanningen. </div><div><br /></div><div>West neemt een duik in de geschiedenis, zodat de lezer begrijpt wat hier op het spel staat. De familiekroniek omspant de lotgevallen van twee keer vier generaties. Om het kluwen aan personages en tijdslijnen te ontwarren, is het schema, vooraan in het boek, een welkom hulpmiddel. Langs moederskant start de stamboom bij Gram, de 98-jarige witte overgrootmoeder van Shelby. Zij verliest bij de afschaffing van de slavernij in 1865 haar privileges en tot overmaat van ramp, trouwt haar dochter in het geniep met een slavenzoon. Gelukkig is haar kleindochter gezegend met een huidskleur die licht genoeg is, om voor wit door te kunnen gaan. Dankzij de keuze van haar achterkleindochter Shelby om met een ‘echte’ witte man te trouwen, wordt het bloed van de familie hopelijk, stukje bij beetje, terug witgewassen. </div><div><br /></div><div>De stamvader langs vaderskant is Preacher Coles, een weggelopen slaaf begiftigd met wit bloed, omdat een slavenhouder na de aankoop van zijn moeder ‘met goddelijk recht haar maagdenvlies doorstak’. Vergeleken hierbij lijkt de historie van Preachers toekomstige vrouw op een sprookje. Dit ‘boternoten meisje’ is de welkome dochter van een oude meester en zijn geliefde, ‘zo zwart als ebbenhout’. </div><div><br /></div><div>Vol wilskracht en doorzettingsvermogen zet deze eerste generatie pioniers de lijnen uit. De breuklijn tussen Noord en Zuid fungeert als een nadrukkelijk decor. Ze hebben de roeping om mensen te helen, maar huidskleur is de belangrijkste graadmeter van deugdzaamheid. Dat verklaart de eindeloze aaneenschakeling van lichtbruine tinten, waarmee de auteur haar personages introduceert. Hiermee benadrukt ze hoezeer subtiele kleurnuances hun identiteit definiëren, terwijl het verschil tussen nootbruin, honingkleurig, koperbruin of goudkleurig voor een buitenstaander minimaal lijkt. Omwille van een diepgewortelde angst voor een donkerder nageslacht, zoekt iedereen een zo bleek mogelijke huwelijkspartner. Maar hoe licht getint je er ook uitziet, in de ogen van ‘echte’ witten blijf je voor altijd zwart, eens er zwart bloed door je aderen stroomt. Dat een dergelijke aanname tot absurde situaties kan leiden, zien we als de zesjarige Shelby verloren loopt en in een witte buurt verzeild raakt. Haar lichte uiterlijk schept verwarring, omdat ze op zoek zijn naar een zwart kind, niet naar een meisje met ‘blonde, zongebleekte lokken en prachtige blauwe ogen’. Wanneer Shelby vervolgens de vraag krijgt voorgeschoteld of ze zwart is, beseft ze dat er een brede kloof bestaat tussen de wereld waarin ze thuishoort en die andere vreemde wereld. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Toen was ze een kind geweest, dat voor het eerst het heerlijke gevoel ervoer dat ze ergens bij hoorde, dat liefde gelijkstelde met orde en homogeniteit, dat kleur zag als de kern van iemands karakter.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div>Zwart staat symbool voor primitief en dierlijk, maar ook voor wellustig en sexy. De magnetische aantrekkingskracht van zwarte lijven vindt een uitlaatklep in clandestiene affaires. West suggereert expliciet dat geniepige, witte stereotypen misschien een kiem van waarheid bevatten. En het wordt nog ingewikkelder, want ook een degelijke opleiding, het juiste beroep en een gecultiveerde levensstijl met bijhorende tongval zijn onontbeerlijk, om aanspraak te maken op maatschappelijk succes. Geld is een minder doorslaggevend criterium, ‘rijk wit uitschot’ oogst bijvoorbeeld enkel minachting. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Het verschil was zo subtiel en de overgang zo onopvallend dat alleen een Ovaliet zelf wist tot welke rang hij behoorde, en een buitenstaander soms een hele zomer vergooide door de verkeerde hielen te likken.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div>Als alwetend verteller, gebruikt de schrijfster lange, weerbarstige zinnen met rijke taalvondsten, fraaie typeringen en een flinke dosis onderkoelde humor. Ze legt haar personages woorden in de mond, die in functie staan van de boodschap. Dat levert pittige, filosofisch getinte dialogen op, die tegengestelde visies met mekaar laten botsen. Zodra de (melo)dramatische finale in zicht komt, heeft ze de lezer ondergedompeld in de gelaagde mechanismen die een rol spelen bij identiteitsvorming en uitsluiting. Maar door de focus te leggen op een gemeenschap waarin sociaal snobisme hoogtij viert, creëert ze ook afstand. Daardoor bestaat het risico dat je na lezing van <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-bruiloft-dorothy-west" target="_blank">De bruiloft</a> van <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Dorothy_West" target="_blank">Dorothy West</a> tot de wrange conclusie komt dat racisme, hoe verwerpelijk en mensonterend ook, vooral een absurde en afgezaagde denkpiste is. </div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-bruiloft?share=1" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-8089678090462089242023-05-31T17:26:00.001+02:002023-05-31T17:26:49.406+02:00"De verre voortijd" van Sebastian Barry<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2l8OY_On2f4hgHJfzthpY-gDfksU546-yEHsfAaZDUyvYY8IGxI3_4dctzoB7lpjSbs-C57_wM_TeDXGqj8c7xfzUlEAFVGtuTTrg0trDOTBtexWPB2MQ7MAtFdJmyZctZe4GQSK3rjd_pWiO_WR-GTv7qk8tjn2agCD4F268P5VNloe-ssSGv0M0/s840/529x840.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="529" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2l8OY_On2f4hgHJfzthpY-gDfksU546-yEHsfAaZDUyvYY8IGxI3_4dctzoB7lpjSbs-C57_wM_TeDXGqj8c7xfzUlEAFVGtuTTrg0trDOTBtexWPB2MQ7MAtFdJmyZctZe4GQSK3rjd_pWiO_WR-GTv7qk8tjn2agCD4F268P5VNloe-ssSGv0M0/w253-h400/529x840.jpg" width="253" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Pijnlijk geheugenspel in overweldigend proza </span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Hij wiegde de herinnering aan zijn vrouw alsof ze nog steeds een levend wezen was. Alsof er niemand was verpletterd, niemand schielijk weggevoerd uit de zalen van het leven, en de kracht van zijn liefde dat kon bewerkstelligen, haar veerkrachtig en eeuwig kon vasthouden in de omhelzing van een gewone dag.' </span></i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/auteur/sebastian-barry#filter=language:nl" target="_blank">Sebastian Barry</a> (1955) is een Ierse auteur van poëzie, romans en toneelstukken. In 2005 brak hij internationaal door met <a href="https://www.hebban.nl/boek/een-lange-lange-weg-sebastian-barry" target="_blank">Een lange, lange weg</a>. <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-verre-voortijd-sebastian-barry" target="_blank">De verre voortijd</a> is zijn elfde roman. <b>Jan Willem Reitsma</b> stond in voor de Nederlandse vertaling. </div><div><br /></div><div>We bevinden ons in de jaren negentig. Politieman Tom Kettle heeft zich na zijn pensionering teruggetrokken in een afgelegen optrekje aan de Ierse kust. Af en toe wisselt hij een woord met zijn huisbaas of vangt hij een glimp op van een jonge moeder en haar zoontje. Verder brengt hij hele dagen door in zijn rieten stoel. Met een cigarillo binnen handbereik tuurt hij naar de golvende zee en het eiland aan de overkant, waar aalscholvers neerstrijken op de rotspartijen. Ondertussen mijmert hij over zijn overleden echtgenote, van wie hij nog steeds onnoemelijk veel houdt. Aan deze bedrieglijke rust komt na negen stille maanden een eind, als twee voormalige collega’s aankloppen. Ze confronteren hem met nieuwe details rond de onopgeloste moord op een priester, een oude zaak die hij liever niet oprakelt. De contouren van een gitzwart hoofdstuk uit de geschiedenis van katholiek Ierland verschijnen pijnlijk in beeld. Duizenden (wees)kinderen werden er decennialang mishandeld en seksueel misbruikt door geestelijken. Volwassenen zagen niets of keken ervan weg. De politie kneep eveneens een oogje dicht, ook als er huiselijk geweld in het spel was. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">'In de oude tijd dat vrouwen tot bloedens toe werden geslagen, mocht je niet voorbij de voordeur gaan. Ach, ja. Je mocht controleren of iemand nog ademde, maar meer ook niet. Al verkeerde een kind in huis in diepe ellende, ook dat moest je met rust laten.' </span></i></b></div><div><br /></div><div>Van meet af aan is duidelijk dat we hier geen detectiveverhaal in handen hebben. De muizenissen van Kettle, die opgezadeld is met verdriet en schuldgevoelens, vormen de rode draad. In zijn hoofd ‘springen, rennen en razen’ droom, werkelijkheid, heden en verleden kriskras door elkaar. Traag maar onverbiddelijk, zuigt Barry de lezer mee in de warrige gedachtenspinsels van zijn hoofdpersonage. Kettle voert bijvoorbeeld huiselijke discussies met zijn dochter, die hem regelmatig opzoekt, hoewel subtiele vooruitwijzingen erop wijzen dat ze al geruime tijd geleden is gestorven. En zijn de mysterieuze gebeurtenissen rondom de buurvrouw realiteit of fantasie? Ze roepen in elk geval ‘opgesloten herinneringen’ op, ‘dodelijk geconserveerd in het grijze verleden dat nu waar noch onwaar was.’ In hoeverre laat Kettle zich meeslepen door de mist in zijn troebele geest? De ware toedracht komt via kleine speldenprikjes boven water. </div><div><br /></div><div>De onweerstaanbare aantrekkingskracht van deze roman ligt in het robuuste, oorverdovend mooie proza. Barry hanteert een schrijfstijl, die verhevenheid naadloos koppelt aan rauw realisme. De lange, vloeiende zinnen zijn pareltjes van zeggingskracht en het maakt niet uit of de dialogen denkbeeldig zijn. Ze klinken levensecht en illustreren de onwennigheid die Kettle ervaart, wanneer iemand zijn gewenste isolement verstoort. </div><div><br /></div><div>Er straalt bovendien iets troostrijks uit van het ruwe landschap, waar de seizoenen vrij spel hebben. Barry creëert sfeer met lichtschakeringen, die tegelijk de gemoedstoestand van Kettle symboliseren. Donkere tinten domineren, zoals in de nacht die alles zwart schildert. Ritmische herhalingen van woorden, als in een mantra, indringende metaforen en scherpe observaties brengen mensen en omgeving tot leven, terwijl grappige beschrijvingen van spijsvertering gerelateerde, lichamelijke ongemakken zorgen voor een vleugje broodnodige humor. </div><div><br /></div><div><i><b>Old God’s Time</b></i> luidt de oorspronkelijke Engelse titel. Volgens Oxford Reference duidt deze uitdrukking een periode aan, voorbij de herinnering. Het is een treffende titel, die perfect past bij dit beklijvende boek van <a href="https://www.hebban.nl/auteur/sebastian-barry#filter=language:nl" target="_blank">Sebastian Barry</a>, waarin de strijd met het geheugen centraal staat. Maar <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-verre-voortijd-sebastian-barry" target="_blank">De verre voortijd</a> is in de eerste plaats een ontroerende ode aan de liefde, op de flinterdunne grens tussen leven en dood. </div><div><br /><b><i><span style="color: #741b47;">
'Als er maar genoeg tijd verstrijkt, lijkt het of oude dingen nooit gebeurd zijn. Dingen die ooit nieuw, urgent en gruwelijk waren, verdwijnen langzaam naar de verre voortijd, net zoals wandelaars die zo ver lopen over het strand van Killiney dat die, terwijl je ze bekijkt, op een bepaald moment alleen nog een zwart stipje zijn, en dan verdwijnen. '
</span></i></b></div><div><p><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-verre-voortijd?share=1" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></p></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-57682195649403290332023-05-22T21:35:00.000+02:002023-05-22T21:35:29.051+02:00"Waar we niet over praten" van Tracey Lien<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie1oEdwiyXb7q92npfrzueJpkZHZ56EWGfndwiXOs3UGrmDBO3igfQeLT5AKPlen1xoikH-7B1Atndvs5YvPe58pnSvHHlXNYjxAHAixjurzl9lPSbdcG7B8KeOI53ac8Af7UjAzxLak6fCs31kmBwIPS-zer9tjkHRJE5RvAVr8zkvcEk-AOalq3a/s806/front-medium-1982287816.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="806" data-original-width="525" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie1oEdwiyXb7q92npfrzueJpkZHZ56EWGfndwiXOs3UGrmDBO3igfQeLT5AKPlen1xoikH-7B1Atndvs5YvPe58pnSvHHlXNYjxAHAixjurzl9lPSbdcG7B8KeOI53ac8Af7UjAzxLak6fCs31kmBwIPS-zer9tjkHRJE5RvAVr8zkvcEk-AOalq3a/w260-h400/front-medium-1982287816.jpg" width="260" /></a></div><div><br /></div><b><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Mechanismen van een zwijgcultuur </span></b></div></b><div><br /></div><div>1996. De zeventienjarige Denny Tran viert de afloop van zijn eindexamens met vrienden in een druk restaurant en wordt er brutaal vermoord. Zijn dood blijft gehuld in een mysterie. Niemand vertelt wat er gebeurd is en de politie toont weinig interesse in het lot van de jonge Vietnamese immigrant. Het drama speelt zich af in Cabramatta, een beruchte etnische enclave van Sydney, waar een drugsepidemie heerst. Denny’s oudere zus Ky werkt als journaliste in Melbourne. Ze keert huiswaarts voor de begrafenis en gaat op zoek naar antwoorden. Wie zit er achter de moord van haar broer en waarom? Ky doet verwoede pogingen om getuigen op te sporen en aan de praat te krijgen. In flashbacks reflecteert ze over haar tienertijd. Het is zonneklaar dat opgroeien in Australië als kind van oorlogsvluchtelingen littekens achterlaat op de ziel. </div><div><br /></div><div>De raakvlakken tussen <a href="https://www.traceylien.com/" target="_blank">Tracey Lien</a> (1983) en haar hoofdpersonage zijn onmiskenbaar. Ook de auteur groeide op in Cabramatta, waar haar ouders terecht kwamen na hun vlucht uit Vietnam. En ze was eveneens actief in de journalistieke wereld. <a href="https://www.hebban.nl/boek/waar-we-niet-over-praten-tracey-lien" target="_blank">Waar we niet over praten</a> is haar debuutroman. <b>Mary Bresser</b> stond in voor de Nederlandse vertaling. </div><div><br /></div><div>De hoofdstukken waarin Ky op onderzoek gaat en terugblikt op haar jeugd zijn in de meerderheid. Ze wisselen af met passages waarin het perspectief verspringt naar de verschillende getuigen die haar pad kruisen. Via hun verhalen en intieme gedachten krijgen we een inkijk in de gesloten wereld waar ze niet over willen of kunnen praten. </div><div><br /></div><div>De auteur maakt tastbaar hoe het voelt als een groep mensen stelselmatig wordt afgewezen en gekleineerd. Dit gegeven komt overvloedig aan bod in het verhaal en ze beklemtoont deze boodschap nog eens in haar nawoord. Ky onderneemt vruchteloze inspanningen om erbij te horen, maar blijft ondanks alle moeite een buitenstaander. Zo wordt ze verondersteld te lachen om grappen waarvan ze zelf het mikpunt is. Herhaaldelijk passeren beschrijvingen van lichaamstaal en metaforen die wanhoop, schaamte, frustratie, schuldgevoel, vernedering, verontwaardiging en machteloosheid benadrukken. Het blijft bijvoorbeeld regelmatig stil als Ky haar mond opent. Ze probeert dan te schreeuwen, maar doet het niet, omdat ze merkt dat ze toch niet gehoord wordt. Ook heeft Ky de gewoonte om hard op haar lip te bijten, zodat de binnenkant gaat bloeden en ze duwt haar vingernagels in haar handpalmen, telkens ze onaangename emoties ervaart. </div><div><br /></div><div>Minnie, de rebelse vriendin van Ky, heeft een totaal andere kijk op hun situatie. Die wisselwerking brengt een dynamiek op gang tussen botsende denkwijzen, die pittige dialogen oplevert. De auteur verwoordt het allemaal in een heldere, pretentieloze schrijfstijl. Ook in de slechte communicatie tussen Ky en haar ouders stapelen de tegenstellingen zich op. De oudere generatie is bedreven in de kunst van het vermijden en niet in staat om waardering te uiten. Ouders wensen dat hun kinderen uitblinken, zonder hiervoor schouderklopjes te mogen verwachten. Ze realiseren zich niet in welke ingewikkelde spreidstand Ky en haar generatiegenoten moeten leven. Vloeiend Engels spreken, een kantoorbaan hebben en in Australië geboren zijn, betekent nog niet dat je volwaardig meetelt in de maatschappij. </div><div><br /></div><div>De auteur houdt ook de westerse lezer een spiegel voor. Als enkele witte leerkrachten langskomen om de familie van de vermoorde Denny te condoleren, registreert Ky hun bedenkingen over vreemde gewoonten en eigenaardigheden in het interieur. Ze beseft wel degelijk hoe afwijkende referentiekaders, foutieve aannames en stereotyperingen tot misverstanden en gênante, tragikomische situaties leiden. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Ze denken dat je niets voelt omdat je niet huilt, dat je een stoïcijnse Aziaat bent en je gedraagt naar de regels van Confucius.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div>Aandacht voor Vietnamese uitdrukkingen, culinaire tradities en religieuze gebruiken rond voorouderverering ademen tijdloosheid, maar de Britney’s, Kimberly’s en Power Rangers laten er geen twijfel over bestaan dat we in de jaren negentig zijn aanbeland. Ondertussen voert Lien de spanning op en werkt langzaam maar trefzeker toe naar een climax. Terwijl ze de lezer stapsgewijs tot de ware toedracht leidt, legt ze subtiel mechanismen bloot van een zwijgcultuur, die moeilijk te bevatten is, als je de samenleving met een westerse, onderzoekende blik bekijkt. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/waar-we-niet-over-praten-tracey-lien" target="_blank">Waar we niet over praten</a> is een spannende, inzichtelijke zoektocht. <a href="https://www.traceylien.com/" target="_blank">Tracey Lien</a> presenteert een meeslepende, vlot leesbare roman voor een breed publiek. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘De blik herinnerde Ky elke keer eraan dat de weg naar succes een smal pad was en dat je, als je er ook maar een haarbreedte van afweek door te zeggen wat je dacht, een grote mond te hebben, te aanwezig te zijn, iets anders te doen dan wat de mensen die het voor het zeggen hadden van je verwachtten, niet meer mee zou tellen en door je eigen schuld zou mislukken.’
</span></i></b><br /><p><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-waar-we-niet-over-praten?share=1" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></p></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-68595301455488275692023-03-06T19:22:00.000+01:002023-03-06T19:22:26.021+01:00"De diepst verborgen herinnering van de mens" van Mohamed Mbougar Sarr<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq5sRevl3NIdDjYgCNlPfnet2ZCXFU7dEDbPzleRhrZOIroBAMm0VX_8t0--UVcFZnxf9CKoRCkv76yuK50lif9HBnW0CNo-ahw4te2EtQzw6g-lsjQHp4oW8RV1W91Fka-h9ebisMgNmygwICw7OnVzTZK1GM5jGx5mBGtPefRi6zBod_fZZPY0wt/s497/cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="497" data-original-width="320" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq5sRevl3NIdDjYgCNlPfnet2ZCXFU7dEDbPzleRhrZOIroBAMm0VX_8t0--UVcFZnxf9CKoRCkv76yuK50lif9HBnW0CNo-ahw4te2EtQzw6g-lsjQHp4oW8RV1W91Fka-h9ebisMgNmygwICw7OnVzTZK1GM5jGx5mBGtPefRi6zBod_fZZPY0wt/w258-h400/cover.jpg" width="258" /></a></div><div><span><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span><b><span style="font-size: large;">Wie schrijft, die blijft!? </span></b></span></div><div><span><br /></span></div><div><span>Met zijn vierde roman <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-diepst-verborgen-herinnering-van-de-mens-mohamed-mbougar-sarr" target="_blank">De diepst verborgen herinnering van de mens</a> wint de Frans-Senegalese auteur <a href="https://www.hebban.nl/auteur/mohamed-mbougar-sarr#filter=language:nl" target="_blank">Mohamed Mbougar Sarr</a> (1990) de <a href="https://fr.wikipedia.org/wiki/Prix_Goncourt_2021" target="_blank">Prix Concourt 2021</a>. Hij is de eerste schrijver uit Afrika die deze prestigieuze prijs in de wacht sleept. <b>Jelle Noorman</b> stond in voor de Nederlandse vertaling. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span><span style="color: #741b47;"><b><i>‘Het is een verhaal dat zich met geen mogelijkheid laat vertellen, maar zich evenmin laat vergeten of verzwijgen. Maar wat moet je met iets wat vergeten noch verteld kan worden, noch tot zwijgen kan worden gebracht?’ </i></b></span></span></div><div><span><br /></span></div><div><span>De ambitieuze roman bestaat uit een lappendeken aan verhalen die cirkelen rond T.C. Elimane, een in de vergetelheid geraakte Senegalees/Franse schrijver. Zijn mysterieuze roman <i>Het labyrint der onmenselijkheid</i> uit 1938 werd eerst de hemel in geprezen als literair meesterwerk, om na een plagiaatschandaal van de aardbodem te verdwijnen. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span><b><i><span style="color: #741b47;">‘… een fantoomboek waarvan de auteur niets meer leek te zijn geweest dan een afgestreken lucifer in het holst van de literaire nacht.’ </span></i></b></span></div><div><span><br /></span></div><div><span>Tachtig jaar later krijgt Diégane Latyr Faye, eveneens een Senegalees/Franse auteur, de legendarische klassieker toevallig in handen. Diégane koestert zelf de ambitie om een magnum opus te schrijven en beschouwt Elimane als zijn grote voorbeeld. Obsessief gaat hij op zoek naar de spoorloze auteur. Een queeste die hem van Parijs naar Amsterdam, Senegal en Argentinië brengt. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span>De personages die zijn weg kruisen, zijn afkomstig uit allerlei hoeken van de wereld. Het gaat voornamelijk om Afrikanen die een beetje verdoold en ongelukkig zijn in Europa. Zonder uitzondering hebben ze barsten opgelopen en zijn ze op één of andere manier bezig met literatuur. Ze komen tot leven via flarden uit hun fictieve literaire werken en de ervaringen die ze delen. Van alle getuigenissen beklijft die van Musimbwa het meest. Deze Congolese banneling keert terug naar zijn vaderland zodra hij aanvoelt dat weten en begrijpen wat je werkelijk moet schrijven niet op elke plek kan. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span>Het vertelperspectief verspringt lukraak in tijd en ruimte tussen al die ik-figuren. De auteur creëert hiermee een labyrint van verhalen in verhalen, die om elkaar heen wentelen. Dit alles in een context van trauma’s en de naweeën van het koloniale verleden, waar elke vertelstem door getekend is. Tegelijk sprokkelt Diégane stukjes informatie over Elimane bijeen en ondervindt aan den lijve de paradox van iedere zoektocht naar kennis. Hoe meer hij ontdekt over Elimane, hoe dieper hij ervan doordrongen raakt dat een leven niet te reconstrueren valt, het is enkel een interpretatie van losse deeltjes die je samenvoegt vanuit je eigen referentiekader. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span><span style="color: #741b47;"><i><b>‘Zijn ziel is als een zwart gat, dat alles wat erbij in de buurt komt als een magneet aantrekt en opslokt. Je buigt je een poos over zijn leven en wanneer je er, ernstig en gelaten en vergrijsd, en misschien zelfs wanhopig, weer afstand van neemt, mompel je: van de menselijke ziel kun je niets weten, er valt niets te weten.’ </b></i></span></span></div><div><span><br /></span></div><div><span>Diégane wil achterhalen hoe Afrikanen zich het best staande houden binnen de westerse literatuur. Hij hekelt auteurs die zichzelf verloochenen om verkoopbaar te zijn. Bloedeloos realisme, burgerlijke mooischrijverij en geëngageerde auteurs met hun dorre pretentie moeten eraan geloven. In verwoede pogingen om de essentie van literatuur te definiëren, poneert hij vol overtuiging stellingen, om ze enkele bladzijden verder tegen te spreken. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span>Sarr speelt met dergelijke contrasten, die zich reflecteren in zijn schrijfstijl, die afwisselend verheven, passioneel, poëtisch, humoristisch of zakelijk is. Hij maakt gebruik van een amalgaam aan literaire technieken, waaronder brieven, opiniestukken, dagboekfragmenten, recensies, interviews en onderdelen uit fictieve boeken en biografische werken. Opzichtig bedelft hij de lezer onder moeilijke woorden en verwijzingen naar literatuur, filosofie en mythologie. Diégane spuwt zijn overtuigingen uit in superlange, expressieve zinnen, bijvoorbeeld wanneer hij in woede uitbarst over de westerse verwachtingspatronen rond Afrikaanse auteurs. Met eenzelfde bevlogenheid spreidt hij een compromisloze onderworpenheid aan zijn geliefde tentoon. Dit resulteert in een prachtige erotische scène, waarin hij het vrouwelijk orgasme met lyrische woorden probeert te doorgronden. En Sarr kruidt alles met een vanzelfsprekende dosis magie en metafysische elementen, die een kniesoor zou kunnen wegzetten als het zozeer verguisde exotisme. </span></div><div><span><br /></span></div><div><span>Eindigheid en eenzaamheid loeren voortdurend om de hoek. Ook literatuur dooft tenslotte uit, maar dit vormt geen beletsel om het belang ervan hardnekkig te verdedigen. Met de quotes die de rijkdom van literatuur illustreren, kan je een volledige bundel samenstellen. Diégane wint bovendien aan authenticiteit door de drammerige zelfgenoegzaamheid die hij aanvankelijk etaleert geleidelijk los te laten. Hij beseft dat literatuur de wereld niet moet weergeven maar wel kan herscheppen. Dit inzicht werkt bevrijdend omdat de hartverscheurende keuze tussen leven en schrijven uiteindelijk niet nodig is. <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-diepst-verborgen-herinnering-van-de-mens-mohamed-mbougar-sarr" target="_blank">De diepst verborgen herinnering van de mens</a> is een rijke, filosofische roman, die de lezer aan het denken zet over de zin en onzin van literatuur.</span></div><div><span><br /></span></div><div><span style="color: #741b47;"><i><b>‘Grote werken verarmen je en moeten je ook altijd verarmen. Ze ontdoen je van alles wat overbodig is. Na ze te hebben gelezen weet je je altijd beroofd: verrijkt, maar verrijkt door wat je ontvreemd is.'</b></i></span></div><div><span><br /></span></div><div><span style="font-size: large;"><b>Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-diepst-verborgen-herinnering-van-de-mens?share=1" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></span></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-7651368609543472012022-12-24T19:58:00.004+01:002022-12-24T20:37:55.953+01:00Mijn top 22 van 2022<span style="font-size: medium;">2022 loopt op zijn laatste benen. Tijd om uit te zoeken welke boeken mij de voorbije twaalf maanden het meeste leesplezier verschaft hebben. Ik las 88 titels en presenteer hierbij graag mijn 22 persoonlijke favorieten. Daarbij heb ik me beperkt tot titels die in 2022 (of najaar 2021) verschenen zijn. 2022 was bijvoorbeeld ook het jaar waarin ik de Napolitaanse romans van <a href="https://www.hebban.nl/auteur/elena-ferrante#filter=language:nl">Elena Ferrante</a> eindelijk verslonden heb. Maar die vind je dus niet terug in onderstaande lijst. </span><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoxz8dHM5HIC_Hqd0xd98r4eETfRST3eHv28YPFN5uscu2hy3EUDgX04dvA5JsMLWmLUQl8evRJR7-tDALb8Sg-W-Iabtqc_yuhLKSC-0HgnzOgJJ5puOKlCn5uf-kM-MTsT14KlFRAGgIbWvqGNsTzf0ASKSC_CNfkqS-tMEFxVP8x_8OGeYmLqk5/s599/1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="299" data-original-width="599" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoxz8dHM5HIC_Hqd0xd98r4eETfRST3eHv28YPFN5uscu2hy3EUDgX04dvA5JsMLWmLUQl8evRJR7-tDALb8Sg-W-Iabtqc_yuhLKSC-0HgnzOgJJ5puOKlCn5uf-kM-MTsT14KlFRAGgIbWvqGNsTzf0ASKSC_CNfkqS-tMEFxVP8x_8OGeYmLqk5/s320/1.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><br /></span><div><span style="font-size: medium;"><u><span style="font-family: inherit;"><b><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-verzamelde-werken" target="_blank">1. Verzamelde werken/ Lydia Sandgren</a> <br /></b></span></u></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Mijn
boek van het jaar! Sandgren debuteert met een rijke, ongrijpbare, vuistdikke roman die intrigeert, zoals de Mona Lisa, het beroemde schilderij. Dé hamvraag die doorheen de lappendeken aan verhaallijnen loopt is of je dankzij kunst en literatuur de banaliteit van het gewone leven kan overstijgen. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-nichtjes" target="_blank"><u><b>2. <span>De nichtjes / Aurora Venturini</span></b></u></a><span> <br /></span></span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><span> </span> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Venturini serveert de lezer een rauwe monoloog. De aaneenrijging van raak geformuleerde observaties en toespelingen, zwarte humor en krachtige metaforen maakt de beschreven ellende verteerbaar. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-monterosso-mon-amour" target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">3. Monterosso, mon amour / Ilja Leonard Pfeijffer</span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Pfeijffer schreef een poëtisch miniatuurtje waarin ironie en melancholie hand in hand gaan, het perfecte Boekenweekgeschenk om een breed lezerspubliek op grote schaal kennis te laten nemen van zijn eigenzinnige, unieke stem. Maar deze novelle is in de eerste plaats een ontroerend, toegankelijk pleidooi voor de kracht van verhalen. Want als je iets niet vertelt, bestaat het niet! </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTcQycrUQRuojEOAdHHB7AzvJPxa6UJH0rMenXQ1YUX5XS9QKu41Le0UZguWnCGME7ZUzqY7SgrW1NpJHRD3A8Aga9OhggDtyIVA5dLJVjOrwl7IYBOARVZq8L18sI-L6YW-2Fi68dwvlSNM53WTa9TZfw6iigT9oa35z6o-iL0aZEG2-YoK38Z1qo/s552/2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="552" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTcQycrUQRuojEOAdHHB7AzvJPxa6UJH0rMenXQ1YUX5XS9QKu41Le0UZguWnCGME7ZUzqY7SgrW1NpJHRD3A8Aga9OhggDtyIVA5dLJVjOrwl7IYBOARVZq8L18sI-L6YW-2Fi68dwvlSNM53WTa9TZfw6iigT9oa35z6o-iL0aZEG2-YoK38Z1qo/s320/2.jpg" width="320" /></a></div> <br /></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-schemerleven " target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">4. Schemerleven / Jaap Robben </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Robben legt een verborgen geschiedenis bloot. Er staat geen woord te veel of te weinig in deze fijngevoelige, goed gedoseerde vertelling en op iedere bladzijde komen we subtiele pareltjes van zeggingskracht tegen. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/ogen-van-de-rigel-roy-jacobsen" target="_blank"><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><u><b>5. Ogen van de Rigel / Roy Jacobsen</b></u> </span></span></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Jacobsen sleept je mee naar desolate Noorse landschappen en dompelt je onder in een ruw eilandleven, waar alles traag verloopt, op het ritme van de seizoenen. Dit is het derde deel van een schitterende trilogie. ‘Slow reading’ op zijn best! </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-jacht-op-ursula-graurock-marnix-peeters" target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">6. De jacht op Ursula Graurock / Marnix Peeters </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Hilarische vetzakkerij waarmee Peeters zelfs H.B. een kolossale poep laat ruiken. Ondertussen neemt hij o.a. de consumptiemaatschappij, esoterisch zweeftevengedoe en vooral de uitwassen van de voedingsindustrie en andere porno stevig op de korrel. Sprookje voor volwassenen waarbij ik hardop moest lachen (wat zelden gebeurt tijdens het lezen). </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirKNGMT_JnVPYcfO3etYSOsofi4pFk2vVKW1l-QsZBy1KrDrLe0B8DPD5O7ZK5BR-pVJYVDZJAVtYA948xVNTGm0CIGACdP4WVU6Mnfs2ZYwSMt3-6VA2ZAsFH6GZZqtvJoiW-8dPL376x2uHHJ5LPet9rNrmsaYbcvyFDi-Sz2jiLvjWBWi1MJWLV/s574/3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="299" data-original-width="574" height="167" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirKNGMT_JnVPYcfO3etYSOsofi4pFk2vVKW1l-QsZBy1KrDrLe0B8DPD5O7ZK5BR-pVJYVDZJAVtYA948xVNTGm0CIGACdP4WVU6Mnfs2ZYwSMt3-6VA2ZAsFH6GZZqtvJoiW-8dPL376x2uHHJ5LPet9rNrmsaYbcvyFDi-Sz2jiLvjWBWi1MJWLV/s320/3.jpg" width="320" /></a></div> <br /></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-een-liefdeshuwelijk " target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">7. Een liefdeshuwelijk / Monica Ali </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Ali speelt een vernuftig spel met vooroordelen en rekent kordaat af met dweperig oriëntalisme in deze vermakelijke interculturele soap. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-branco-julia " target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">8. Branco & Julia / Gert-Jan van den Bemd </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Een knap geconstrueerde psychologische roman, waarin de auteur treffend illustreert hoe literatuur en beeldende kunst mekaar aanvullen en versterken. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/haar-woorden-louise-candlish" target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">9. Haar woorden / Louise Candlish </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Candlish staat alweer garant voor Hitchcockiaanse suspense, met ook deze keer een overdonderende climax op de allerlaatste bladzijde. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3-A8gcpHxannXs5iPOy0U2e5eei0ZWxoXO_gVXckHkxpkgR9pXqerePkYIylKgNtH7kHi2y_KRWS5fBXleVariWcyanvVzpvOSbsfeJeKfXCu5yQGLe2y3O1fwiDmKwYcT8Hjk-pXBIx76-1ZoPeSlv9P36ipezTv05Y0Cm0sNc5-HaAt6GczQz3Q/s571/4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="571" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3-A8gcpHxannXs5iPOy0U2e5eei0ZWxoXO_gVXckHkxpkgR9pXqerePkYIylKgNtH7kHi2y_KRWS5fBXleVariWcyanvVzpvOSbsfeJeKfXCu5yQGLe2y3O1fwiDmKwYcT8Hjk-pXBIx76-1ZoPeSlv9P36ipezTv05Y0Cm0sNc5-HaAt6GczQz3Q/s320/4.jpg" width="320" /></a></div> <br /></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/minjan-margot-vanderstraeten" target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">10. Minjan / Margot Vanderstraeten </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Vanderstraeten verkent de ultraorthodoxe Joodse gemeenschappen in Antwerpen met een nieuwsgierige blik, maar vooral met veel humor en empathie. Op die manier krijgt de lezer een ‘uniek inkijkje in de onbekende wereld van de ander, die vlakbij woont’. Zie ook <a href="https://www.hebban.nl/boek/mazzel-tov-margot-vanderstraeten" target="_blank"> Mazzeltov</a> (2017) </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-halfweg" target="_blank"><b><u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">11. Halfweg / Puck de Klerk </span></span></u></b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">De Klerk schreef een overtuigende roman over nagenoeg onuitwisbare letsels waarmee kinderen uit een disfunctioneel gezin worden opgezadeld. Het relaas van één week omspant alles bij elkaar genomen een half leven. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-het-dodenschip " target="_blank"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">12. Het dodenschip / Vincent Baumgart </span></span></b></u></a></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Het is de verdienste van Baumgart dat hij de verstikkende en geestdodende effecten van overdadige weelde tastbaar maakt voor de lezer. Met Het dodenschip levert hij een geslaagde derde roman af. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh97DigS9ds5lBU8FWm4nC13mrHrN0wwLhw05bxaz1V8-y0HvJXva28WZGfshjrsj5flhiVOT6kgdT2TvviOTvS1dzlREviRH0OxgwaIKdde7IeXXwFwzZweMgkaHjqOpbTJnonwCTt66QYolndov4htNmgmHvP5h2HjrQCtRFB8VpMVx8SFtIE2odn/s579/5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="297" data-original-width="579" height="164" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh97DigS9ds5lBU8FWm4nC13mrHrN0wwLhw05bxaz1V8-y0HvJXva28WZGfshjrsj5flhiVOT6kgdT2TvviOTvS1dzlREviRH0OxgwaIKdde7IeXXwFwzZweMgkaHjqOpbTJnonwCTt66QYolndov4htNmgmHvP5h2HjrQCtRFB8VpMVx8SFtIE2odn/s320/5.jpg" width="320" /></a></div> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-had-waar-kunnen-zijn-e-book-tim-verheyden" target="_blank">13. Het had waar kunnen zijn / Tim Verheyden</a></span></span></b></u></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">De VRT-journalist schetst op een verhelderende manier de invloed die nepnieuws en andere vormen van desinformatie op ons hebben en formuleert oplossingen om ermee om te gaan. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/offer-toni-coppers" target="_blank"><b><u>14. Offer / Toni Coppers</u></b></a> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:="">Dit derde deel van zijn Alex Berger serie blijft smaken naar meer! Onderhoudend en (ont)spannend! </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-voorval " target="_blank">15. Het voorval / Annie Ernaux</a> <br /></span></span></b></u></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/braakgrond-juli-zeh" target="_blank">16. Onder buren / Juli Zeh</a></span></span></b></u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/we-beginnen-bij-het-einde" target="_blank">17. We beginnen bij het einde / Chris Whitaker</a></span></span></b></u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-mantel-silvain-salamon" target="_blank">18. De mantel / Silvain Salamon</a></span></span></b></u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/kruispunt-jonathan-franzen" target="_blank">19. Kruispunt / Jonathan Franzen</a></span></span></b></u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/lenoir-bas-haan " target="_blank">20. Lenoir / Bas Haan</a></span></span></b></u><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><u><b><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:=""><a href="https://www.hebban.nl/boek/het-verkeerde-meisje" target="_blank">21. Het verkeerde meisje / Angelique Haak</a> </span></span></b></u></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""><u><b><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-gunst" target="_blank">22. De gunst / Nicci French </a></b></u><br /></span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span 12pt="" font-size:=""> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b>Meer boekentips en recensies vind je op mijn publieke <a href="https://www.hebban.nl/!/karlaleest?update=1" target="_blank">Hebban-pagina</a>.</b></span></div></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-27397616776081008602022-12-21T13:46:00.000+01:002022-12-21T13:46:11.438+01:00"Schemerleven" van Jaap Robben<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0p4_jLFFPEowyBdnxzFrb0ilGRLqqpkISsU1uDBplz8P1eHtANezSWaNMCW8JNmk_D19bGKF6F9ASbt3em_TjHShtCkj6snnJjIBeyaL8CH-15ZedpNmqRRzbkAFs3LDBahf-2268c1p10B2ECpOn1QWb2nA86wUG-iFkm8odZPp5oiLUmm3hvxUg/s837/cover%20schemerleven.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="837" data-original-width="525" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0p4_jLFFPEowyBdnxzFrb0ilGRLqqpkISsU1uDBplz8P1eHtANezSWaNMCW8JNmk_D19bGKF6F9ASbt3em_TjHShtCkj6snnJjIBeyaL8CH-15ZedpNmqRRzbkAFs3LDBahf-2268c1p10B2ECpOn1QWb2nA86wUG-iFkm8odZPp5oiLUmm3hvxUg/s400/cover%20schemerleven.jpg" /></a></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Een verborgen geschiedenis die beklijft </span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div><div><a href="https://www.hebban.nl/auteur/jaap-robben#filter=language:nl" target="_blank">Jaap Robben</a> (1984) heeft er al een zestal jeugdboeken opzitten, als in 2014 zijn succesvolle debuutroman <a href="https://www.hebban.nl/boek/birk-jaap-robben" target="_blank">Birk</a> verschijnt. Een verfilming is in de maak. Met <a href="https://www.hebban.nl/boek/schemerleven-jaap-robben" target="_blank">Schemerleven</a> levert de Nederlandse auteur zijn derde roman voor volwassenen af. </div><div><br /></div><div>De 81-jarige Frieda Tendeloo komt na het onverwachte overlijden van haar man plotsklaps in een verzorgingstehuis terecht. In deze onbekende omgeving rouwt ze over alles wat ze kwijt is en borrelen als vanzelf herinneringen uit een ver weggemoffeld verleden op. We keren samen met Frieda terug naar maart 1963, het jaar waarin De Waal voor het laatst dichtvriest. Op de bevroren rivier kruist ze het pad met Otto Drehman en raakt tot over haar oren verliefd. Otto voelt zich ook aangetrokken tot de jonge vrouw, maar hij is een getrouwde man en de hel breekt los zodra Frieda een kindje verwacht. Zestig jaar lang heeft ze over die pijnlijke episode gezwegen, gedwongen om de ‘schande’ uit te wissen en haar leven verder te zetten. Nu is het moment aangebroken om eindelijk op zoek te gaan en het trauma te verwerken. </div><div><br /></div><div>De korte hoofdstukjes wisselen af tussen vroeger en nu. Dankzij die verspringingen in de tijd, bouwt de auteur spanning op en leidt hij de lezer naar een aangrijpende climax. Hij verweeft de belevenissen van de jonge en oudere Frieda tot een coherent geheel en zet haar meervoudige stem geloofwaardig neer, in klankkleuren die variëren tussen de degelijke Elfrieda, de volwassen Ida en het vrijgevochten Ietje. </div><div><br /></div><div>Er staat geen woord te veel of te weinig in deze fijngevoelige, goed gedoseerde vertelling. Robben rijgt de mooie zinnen aan elkaar. Op iedere bladzijde komen we subtiele pareltjes van zeggingskracht tegen, of het nu gaat om aangename mijmeringen over de onstuimige verliefdheid, warme ervaringen met haar begripvolle echtgenoot of wanhopige beschouwingen rond eenzaamheid en verlies. Tegelijk tonen de scènes meer dan de expliciete verwoordingen en wordt de diepere betekenis van schijnbaar onbenullige details uit het heden pas duidelijk zodra we het volledige verhaal kennen. Zo vertegenwoordigt de nachtvlinder, die de eerste avond in het verzorgingstehuis aan het vensterraam fladdert, een beladen symboliek. Dat geldt eveneens voor de lidcactus die Frieda thuis moest achterlaten. Al sinds 1963 bloeit hij elke december opnieuw. Door twijgjes te stekken, verhuist ze overal stukjes van een verloren leven met zich mee. Dergelijke alledaagse taferelen maken de gemoedstoestand van Frieda tastbaar. </div><div><br /></div><div>De verzwegen schaduw van het verleden zorgt ook voor communicatiestoornissen met haar dierbaren. In levensechte dialogen reageert ze ineens zonder aanwijsbare redenen kribbig of agressief, bijvoorbeeld wanneer een blije schoondochter bijzonderheden over haar zwangerschap wil delen of ten aanzien van een verpleger die haar gezicht met een washandje bedekt. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">‘Zijn handen waren gewend om vlinders vast te houden, resoluut en zonder de vleugeltjes te beschadigen’. </span></b></i></div><div><br /></div><div>De schuchtere liefde met Otto brengt tedere, zintuiglijke passages voort. Ze ontdekken mekaar behoedzaam, terwijl het bestaan van die ‘andere vrouw’ hun idylle overschaduwt. Maar het relaas van Frieda roept in de eerste plaats verontwaardiging en kwaadheid op over het gebrek aan mededogen waarmee ongehuwde, zwangere vrouwen te kampen hadden en hoe ze uit de maatschappij verstoten werden. Het harde stigma dat Frieda treft is lijfelijk voelbaar, als ze er uiteindelijk helemaal alleen voorstaat met een zwangerschap die aanvoelt als een strop om de nek. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/schemerleven-jaap-robben" target="_blank">Schemerleven</a> legt een verborgen geschiedenis bloot. <a href="https://www.hebban.nl/auteur/jaap-robben#filter=language:nl" target="_blank">Jaap Robben</a> geeft via de intieme getuigenis van Frieda een krachtige stem aan al die clandestiene moeders die hun verhaal jarenlang moesten doodzwijgen. </div><div><br /></div><div><span style="color: #741b47;"><b><i>‘Maar altijd, altijd bleven er die twee voetjes.’
</i></b></span><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-schemerleven?share=1" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-43141102760389949252022-11-11T11:10:00.000+01:002022-11-11T11:10:10.860+01:00"Het dodenschip" van Vincent Baumgart<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiap5mngzgdUKpCWvMOMHk5LvngdBdEPHGBLSZLeGmFY_xF5tlBYhXicoJ7AYf5gGepUK0iqpVT5W0ZevU4NvmGrAZhfdDtX4wip4Xzn9OQ_Dt8a33yJGanQVBfj2-k5IeIGUqSL2Af8wRMbPNhKJu1ifCKL5Qh4h5WqnVssiTjfcAWStFDAMPhSQcG/s300/Het-dodenschip-188x300.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="188" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiap5mngzgdUKpCWvMOMHk5LvngdBdEPHGBLSZLeGmFY_xF5tlBYhXicoJ7AYf5gGepUK0iqpVT5W0ZevU4NvmGrAZhfdDtX4wip4Xzn9OQ_Dt8a33yJGanQVBfj2-k5IeIGUqSL2Af8wRMbPNhKJu1ifCKL5Qh4h5WqnVssiTjfcAWStFDAMPhSQcG/w251-h400/Het-dodenschip-188x300.png" width="251" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> <b style="font-size: x-large; text-align: center;">Als reisverslag verpakte satire over de leegte </b></div><div><br /></div><div>De werkloze historicus Tim Verbogt heeft het schijnbaar goed voor mekaar. Hij mag zich achttien weken lang gratis en voor niks in luxe wentelen op het cruiseschip de Deliria. Zijn ex-leidinggevende, professor Beatrijs Huizinga, betaalt alles. Tim heeft er geen moeite mee om zich in ruil voor zoveel generositeit een dankbare houding aan te meten. Hij gaat ervan uit dat de inmiddels gescheiden Beatrijs eenzaam is en nood heeft aan gemoedelijke conversaties en een luisterend oor. Daarenboven hebben ze een seksuele verstandhouding en ontpopt hij zich tot een attente minnaar. In die laatste rol ervaart hij wel een zekere gêne, omwille van het grote leeftijdsverschil. Buitenstaanders categoriseren het koppel gemakshalve als moeder en zoon. Naarmate de reis vordert, krijgt Tim spijt van zijn overhaaste beslissing en begint hij te begrijpen waarom Beatrijs hem heeft meegevraagd. </div><div><br /></div><div>De Nederlandse auteur <a href="https://www.vincentbaumgart.nl/" target="_blank">Vincent Baumgart</a> (1963) heeft zich voor <a href="https://www.hebban.nl/boek/het-dodenschip-vincent-baumgart" target="_blank">Het dodenschip</a> grondig gedocumenteerd. De Deliria doorkruist een gebied tussen Fort Lauderdale in Florida en de Golf van Oman. De overzichtelijke hoofdstukken volgen het stramien van een reisverslag met info over de bezienswaardigheden, historische achtergronden, culturele bijzonderheden en praktische informatie. En je komt te weten wat er tijdens zo’n cruise te beleven valt inzake ontspanning, sportieve mogelijkheden, catering en entertainment. </div><div><br /></div><div>Op zijn <a href="https://www.hebban.nl/blogs/een-boektitel-jatten-mag-dat" target="_blank">blog</a> lezen we dat de schrijver zich heeft laten inspireren door het gelijknamige boek van <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/B._Traven" target="_blank">B. Traven</a> uit 1926. Daarin wordt de hoofdpersoon na het verlies van zijn paspoort gedwongen tot een slavenbestaan als kolensjouwer op een varend wrak. De opvarenden zijn levende doden. De rederij is namelijk van plan om het schip te doen zinken, om op die manier geld van de verzekering te kunnen opstrijken. Het verschil tussen de ontberingen van toen en de decadentie van nu lijkt op het eerste gezicht immens. Of toch niet? </div><div><br /></div><div>Tim leest <a href="https://www.hebban.nl/boek/dodenschip-traven " target="_blank">Het dodenschip</a> van Traven op het dek van de Deliria en constateert dat de sociale misstanden die de auteur bijna honderd jaar geleden aan de orde stelde, vandaag nog steeds brandend actueel zijn. Het personeel uit Azië en Oost-Europa werkt de klok rond om de verwende toeristen in de watten te leggen voor een aalmoes. Maar met de reizigers is het niet beter gesteld. Tim verveelt zich en merkt tot zijn ontzetting hoe zijn intelligentie afbrokkelt. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #a64d79;">‘Na drie weken op de Deliria verslikte ik me tijdens de lunch in de Lido Salad Bar in het woord ‘utilitarisme’. Ik was niet in staat de klanken in de juiste volgorde te vormen. […] Waarom ik het woord had willen uitspreken vergat ik op het moment dat mijn mond de bevelen van mijn brein weigerde. Met een schok besefte ik dat mijn woordenschat me ontglipte. Ik was de gebruikelijke woorden ontwend, ze waren hier aan boord overbodig, en mijn brein dumpte ze nu als zijnde dood gewicht. Mijn medepassagiers kwamen met enige honderden woorden toe, waarvan Oh my God, beautiful, great en andere superlatieven de hoofdmoot vormden. […] Betogen, ideeën, waarheden, inzichten: het had in deze werkelijkheid geen plaats. Hier vormde het levensdoel de rijen met rode saus overgoten ijssorbets op het buffet, waarachter Aziatische kelners in hun dubbelknoops witte jasjes klaar stonden, glimlachend wachtend voor hernieuwd dienstbetoon.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div>De Deliria is een treffende naam voor het schip, ze symboliseert de afstomping die Tim overvalt. Hij probeert de verveling te verdrijven met alcohol, mechanische seks of duffe uitstapjes en vult de leegte op met gedetailleerde beschrijvingen van het decor, de kitscherige bars en het infantiele vermaak. Ook de uiterlijke eigenaardigheden en gedragingen van reisgenoten komen omstandig aan bod. Tim verkneukelt zich erover dat vakantiegangers massaal warmlopen voor ‘wereldwonderen’ waarbij niets te zien is, zoals de passage van de evenaarslijn en de datumgrens. Hij is een nieuwsgierige toeschouwer, die zijn omgeving bekijkt met dedain en overal het zijne van denkt. Maar hij houdt deze gedachten voor zichzelf en getuigt van weinig initiatief. Bezorgd over hoe hij op de anderen overkomt, laat hij zich veel welgevallen. </div><div><br /></div><div>Terwijl het schip onderweg is naar alweer een volgende aanlegplaats, raken we verzeild in een soort van Loveboat 2.0. Passagiers en bemanningsleden zorgen daarbij voor de broodnodige variatie en intriges, weliswaar met een sarcastische knipoog en een ondeugend gevoel voor decorum. Het verhaal van Tim en Beatrijs zit hier middenin. Korte flashbacks belichten hun ingewikkelde relatie, maar aangezien we het moeten stellen met de aannames van Tim, blijven de drijfveren van Beatrijs vaag. </div><div><br /></div><div>Tim gedraagt zich volgens Beatrijs als een journalist, die gericht is op anekdotes en de grote lijnen mist. De ironie wil dat die grote lijnen net dankzij al die faits divers, intelligente observaties en raak getypeerde personages komen bovendrijven. Het is de verdienste van <a href="https://www.vincentbaumgart.nl/" target="_blank">Baumgart</a> dat hij de verstikkende en geestdodende effecten van overdadige weelde tastbaar maakt voor de lezer. Met <a href="https://www.hebban.nl/boek/het-dodenschip-vincent-baumgart" target="_blank">Het dodenschip</a> levert hij een geslaagde derde roman af.
</div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-31048064189912861672022-11-09T21:54:00.000+01:002022-11-09T21:54:16.479+01:00"Halfweg" van Puck de Klerk<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-2csr2hrML6G1uq5tmTovamh2SOfXRZL4PVauJCcFrm3t3p0j53-rGAx02cuyAa5A184z4qvaKyU3wQ2RqIbrXZi-Lotn6F2t0vk7ZQGo5Az4t8W3d-0_47TSG0X4bggPyJhVRd2xW_4I-rEbicrs8qAqlWOshVVAozuV3tz4-xS6QW0kGzWMKGLt/s800/cover%20halfweg.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-2csr2hrML6G1uq5tmTovamh2SOfXRZL4PVauJCcFrm3t3p0j53-rGAx02cuyAa5A184z4qvaKyU3wQ2RqIbrXZi-Lotn6F2t0vk7ZQGo5Az4t8W3d-0_47TSG0X4bggPyJhVRd2xW_4I-rEbicrs8qAqlWOshVVAozuV3tz4-xS6QW0kGzWMKGLt/w250-h400/cover%20halfweg.jpg" width="250" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Verwerkingsproces van een half leven </span></b></div><div><br /></div><div>Hoe kom je in het reine met de zelfdoding van een naaste? Die vraag sluimert als een rode draad doorheen <a href="https://www.hebban.nl/boek/halfweg" target="_blank">Halfweg</a>, het debuut van <a href="https://www.hebban.nl/auteur/puck-de-klerk#filter=language:nl" target="_blank">Puck de Klerk</a>. De Nederlandse auteur koos ervoor om fictie te vermengen met persoonlijke ervaringen. </div><div><br /></div><div>Halfweg is een dorp op nog geen anderhalve kilometer van Amsterdam, tegelijk is de grootstad er ver weg. Verder speelt het onderscheid tussen wonen in Halfweg (het dorp) of óp Halfweg (het kamp). Dat woonwagenkamp, waar achtergestelde gezinnen op hun eigen ruwe manier overleven, situeert zich naast een leegstaande fabriek aan de rand van het dorp. Daar komt de tweeling Lau en Sal vandaan. Op een zaterdag verneemt Lau dat het levenloze lichaam van haar tweelingbroer werd aangetroffen op een braakliggend terrein in de buurt van het kamp. </div><div><br /></div><div>Zeven dagen lang, tot aan de uitvaartplechtigheid, trekt Lau de lezer alsmaar dieper mee in het moeras van haar getroebleerde jeugdjaren. Ondertussen stapelen de onbeantwoorde vragen zich op. Het relaas van één week omspant alles bij elkaar genomen een half leven, waarin de echtscheiding van de ouders en het overlijden van de vader sleutelmomenten zijn. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Fietsend, op weg van de ene naar de andere plek, kwamen we door een onverlichte tunnel waar de donkergrijze verf van de wanden bladderde. Zo voelde het precies: alsof we ons continu door een donkere tunnel voortbewogen, pingpongend tussen twee bestemmingen die ik uiteindelijk allebei als logeeradres beschouwde.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div>Na de scheiding voelen de kinderen zich nergens thuis. Moeder verhuist naar het dorp en laat vader achter in het kamp. Sal worstelt met waanideeën en stemmen in zijn hoofd. Bij hun vaders dood evolueert het van kwaad tot erger. Voor Lau is dit ondraaglijk om mee om te gaan. Ze snakt ernaar om gewone dingen te doen zoals normale mensen en vertrouwt erop dat professionele hulp en medicatie hem erbovenop zullen helpen. Achteraf wordt ze overmand door wroeging, omdat ze haar broer aan zijn lot heeft overgelaten. De falende zorg voor geesteszieken krijgt een flinke veeg uit de pan. </div><div><br /></div><div><span style="color: #741b47;"><b>‘In ons land vermoorden we stakkers als mijn broer niet meteen, we laten ze langzaam in regels en voorschriften stikken.’ </b></span></div><div><br /></div><div>Lau mist Sal en denkt met weemoed terug aan de innige band die ze ooit hadden. Ze onderneemt vergeefse pogingen om te achterhalen welke demonen Sal tot zijn wanhoopsdaad gedreven hebben. Dat hierin een onverkwikkelijke rol is weggelegd voor hun vader lezen we tussen de regels, het blijft verder onuitgesproken. In de familie en op het kamp houden ze onwelriekende potjes liever afgedekt. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">‘Wie erbij wilde horen, kon maar beter geen lastige vragen stellen. In de regel werkte het juist tegen ons als we zeiden wat we vonden of wisten. Vooral als de werkelijkheid iets was om je voor te schamen, was liegen vaak het beste.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>Dat Lau er alleen voorstaat na Sals zelfdoding bemoeilijkt het verwerkingsproces. De communicatie met familieleden, in het bijzonder haar moeder en zus Luca, verloopt ongemakkelijk. Hun gesprekken zijn doorspekt met gemeenplaatsen en balanceren om de hete brij heen. De chaotische vertelling verspringt in de tijd, met bruuske flashbacks en flashforwards. Associaties roepen tafereel na tafereel op, flarden van herinneringen die Lau probeert te ordenen in een poging om haar leven en dat van haar broer te reconstrueren en te doorgronden waarom het zodanig is misgelopen. Lau laveert tussen schaamte, schuldgevoelens, verdriet, angsten en een aanzienlijke dosis ingehouden woede, maar de essentie krijg je in zijn superglibberigheid niet te pakken. Haar onderliggende gemoedstoestand komt tot uiting in de mistroostige sfeerschepping en een rauwe spreektaal. De auteur speelt ook met subtiele nuances die woorden oproepen. Een mooi voorbeeld zien we tijdens het bezoek van de begrafenisondernemer, door Lau consequent als doodgraver aangemerkt. </div><div><br /></div><div><span style="color: #741b47;"><i><b>‘U moet de begrafenisondernemer zijn’, zegt Luca. De doodgraver kucht. ‘Als het u om het even is, verkies ik de titel uitvaartconsulent.’ </b></i></span></div><div><br /></div><div>Lau bevindt zich halfweg. De hamvraag luidt of ze ertegen opgewassen is om de tweede helft van haar leven zonder kleerscheuren te doorstaan. <a href="https://www.hebban.nl/auteur/puck-de-klerk#filter=language:nl" target="_blank">Puck de Klerk</a> schreef een overtuigende roman over nagenoeg onuitwisbare letsels waarmee kinderen uit een disfunctioneel gezin worden opgezadeld. </div><div><br /></div><div><span style="color: #741b47;"><i><b>‘Hoelang zal het duren voor die beelden stoppen, voor ik niet aan elke boom een reusachtige pop zie bungelen?’</b></i></span></div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-halfweg?share=1" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b><p></p></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-55213546345486777352022-09-29T18:04:00.000+02:002022-09-29T18:04:39.822+02:00"De nichtjes" van Aurora Venturini<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG_yTBcY279iJIB-telS5KpBCjKNUSXkdxlOlGg2a7pH52x_cTXboTxK3EyrV3j5Gtg_acFXQxBxIgQfo8M-iM_rIkJ9Lrklv0arL9CpQ6rSlJ_D1g_jvyhnr5irCaDhOQyP_XhcUEjDdRzW-pQyCXa2VONwRc6Bjh6K_elSZf2_JeMwKbfdL9ZOCg/s1132/nichtjes.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1132" data-original-width="763" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG_yTBcY279iJIB-telS5KpBCjKNUSXkdxlOlGg2a7pH52x_cTXboTxK3EyrV3j5Gtg_acFXQxBxIgQfo8M-iM_rIkJ9Lrklv0arL9CpQ6rSlJ_D1g_jvyhnr5irCaDhOQyP_XhcUEjDdRzW-pQyCXa2VONwRc6Bjh6K_elSZf2_JeMwKbfdL9ZOCg/w270-h400/nichtjes.jpg" width="270" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Virtuoos taalspel in een afstotelijke wereld </span></b></p><p><i><b><span style="color: #741b47;">'Het enige wat ik wilde was gaan zitten schilderen en de wereld om me heen verdween en ik bleef achter op een wondermooi eiland vol kleurschakeringen.’ </span></b></i></p><p>Het werk van de Argentijnse auteur <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Aurora_Venturini" target="_blank">Aurora Venturini</a> (1922 - 2015) bleef onder de radar tot ze in 2007 op 85-jarige leeftijd uitgroeide tot een fenomeen in haar thuisland. Deze erkenning viel haar te beurt dankzij een manuscript dat ze onder een pseudoniem instuurde voor een literaire prijs. <b><i>Las primas</i></b> sleepte de hoofdprijs in de wacht en werd een bestseller. <b>Lisa Thunnissen </b>verzorgde de Nederlandse vertaling. </p><p><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-nichtjes-aurora-venturini" target="_blank">De nichtjes</a> speelt zich af in La Plata, een stad nabij Buenos Aires. Yuna is een meisje met leerachterstand dat opgroeit in een ‘smoezelige wijk’, omringd door een familie van ‘hopeloze gevallen’ en ‘misdeelden’. De vrouwen kampen allemaal met een fysieke of geestelijke beperking en krijgen een hoop tegenslagen te verduren in hun miezerige bestaan. En de mannen? Die blijven in het beste geval onverschillig op de achtergrond, als ze niet bezig zijn met vrouwenlichamen te vernielen. </p><p>Het verhaal start in de jaren veertig van de vorige eeuw, als Yuna twaalf jaar oud is. Ze noemt zichzelf ‘achterlijk’ en ‘niet normaal’. Door te ontsnappen in een fantasiewereld houdt ze zich staande. Al schilderend transformeert ze de wrede, ontregelende taferelen, die ze om zich heen ziet, tot iets moois. Een leraar bekommert zich om haar talent. Onder zijn begeleiding slaagt ze erin haar milieu te ontstijgen, maar zelfs deze schijnbaar goede man valt uiteindelijk van zijn voetstuk. Mannen zijn nu eenmaal onbetrouwbaar. </p><p>De auteur serveert een rauwe monoloog in korte, overzichtelijke hoofdstukken. Yuna troont je mee naar haar troosteloze leefomgeving in een chaotische spreektaal. Van de hak op de tak vuurt ze paginalange, gejaagde zinnen zonder leestekens af. Die stuwen niet alleen de gebeurtenissen vooruit, ze laten ook een licht schijnen op haar ontwikkeling. Je ervaart hoe ze evolueert van kind tot jongvolwassene en alsmaar slimmer wordt, hoe ze de barre realiteit beter leert begrijpen en hoe zich dat manifesteert in zinsbouw en bewoordingen. Ze krijgt de taal onder de knie met behulp van een woordenboek. Elke keer als ze een ‘beschaafd’ woord gebruikt, vermeldt ze dit tussen haakjes. </p><p>Het meisje ontziet niets of niemand, walging voor ongeveer alles en iedereen doorkruist het relaas. Zo veracht ze haar depressieve moeder, die maar liefst twee ‘debiele’ dochters gebaard heeft en steekt ze de weerzin voor haar ‘nog debielere’ zusje Betina niet onder stoelen of banken. Ze pest het ‘monsterlijk gedrocht’ dat dag in dag uit kwijlend en ‘broembroemend’ rondrijdt in een rolstoel. </p><p>Een pervers effect is het genot dat de lezer ondervindt door de taalvirtuositeit die Venturini etaleert. Een aaneenrijging van raak geformuleerde observaties en toespelingen, zwarte humor en krachtige metaforen maakt de ellende verteerbaar. Nochtans is het nachtmerriegehalte aanzienlijk. De meeste personages zijn fysiek afstotelijk en hun miserabele leven is doordrenkt met bloed, kinderprostitutie, misbruik, een clandestiene abortus, wreedheden, ziekte, dood en smeerlapperij. En de viezigheden stapelen zich op, zoals ‘lunches gearomatiseerd met de stank van mijn zus haar kak en regen van pies’. Na het lezen kijk je ongetwijfeld ook anders naar cannellonipijpjes en er passeren groteske, tragikomische scènes, bijvoorbeeld wanneer Yuna haar overleden oma beschrijft, die er opgeblazen uitziet als een ballon omdat een gekke tante het lijk verwarmt met een kolenketeltje. </p><p>Yuna trekt op met Petra, oftewel ‘Lilliputter’, een nichtje dat aan dwerggroei lijdt, het oudste beroep ter wereld uitoefent en er geen doekjes om windt. Haar ontboezeming over ‘Felacio’ ontlokt bij Yuna de bedenking dat ze dergelijke handeling nooit in de praktijk zou brengen vanwege haar gevoelige maag en dat haar erfelijke misdeeldheid ‘puntje bij paaltje best nuttig is omdat ze hierdoor aan iets lachwekkends en walgelijks ontsnapt’. En als ze samen een deftige, schijnheilige heer voor schut zetten, levert dit een hilarisch spektakel op.</p><p><span style="color: #741b47;"><i><b>'…en daarnaast probeerde hij me een kus op mijn wang te geven en ik schudde mijn hoofd zoals honden doen als ze net uit bad komen en de man deed alsof hij niets had gemerkt en bleef glimlachen onder zijn grote snor met stugge haren die zijn mond bedekte maar niet zijn adem die rook naar eerdere maaltijden waarvan de residuen (idem) zich hadden verscholen tussen zijn tanden en kiezen en ik wist niet of ik het aan zou kunnen en zei tegen Petra kom gezellig naast deze meneer zitten want jullie hebben zin om te kletsen en Petra zei dat ze alles kon zien vanaf waar ze zat maar ik drong aan en zij vreesde mijn al bijna waarneembare braakneigingen en wisselde van plaats en omdat ze een wereldse vrouw was zorgde ze dat de man de kussens naar mijn stoel bracht waar zij nu zou gaan zitten een klus die de man niet van harte uitvoerde en dat zag ik omdat zijn snor ging hangen.' </b></i></span></p><p>Venturini speelt in <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-nichtjes-aurora-venturini" target="_blank">De nichtjes</a> een geraffineerd spel met taal. Terwijl ze de lezer onderdompelt in een lelijke, gruwelijke wereld, ontkiemen literatuur en kunst er in alle schoonheid.</p><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-nichtjes" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-2427680113070219772022-08-19T08:42:00.001+02:002022-08-19T08:42:53.118+02:00"Vanuit het niets" van Julia Navarro<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSmfJBWVzfcIIAjzS3OJsHheCkCvW5jb9B_-ZN1BUKOWb-ao6rtwLhb6PQpZ9-xPydG318Q6_jo7nBaPJaF7y1-Yzb7YAQHdQ20PTj0OdyGdDI880PQTrmRhlOxEGJrbISOq9kcfx5NeIDBLbxxCL_xZ3_Ngk8QduekEqXRjazai5mWW3cmV7A4S86/s778/vanuit%20het%20niets%20cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="778" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSmfJBWVzfcIIAjzS3OJsHheCkCvW5jb9B_-ZN1BUKOWb-ao6rtwLhb6PQpZ9-xPydG318Q6_jo7nBaPJaF7y1-Yzb7YAQHdQ20PTj0OdyGdDI880PQTrmRhlOxEGJrbISOq9kcfx5NeIDBLbxxCL_xZ3_Ngk8QduekEqXRjazai5mWW3cmV7A4S86/w258-h400/vanuit%20het%20niets%20cover.jpg" width="258" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b>Repetitief, oppervlakkig en gekunsteld </b></span></div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #a64d79;">‘Ze hadden verschillende levens geleid, ze hadden tegengestelde morele codes, hoewel ze iets ongrijpbaars deelden: ze voelden zich nergens thuis. Want je kunt je nergens thuis voelen als je wortels worden uitgerukt. Je bent niet meer wie je dacht te zijn en vanaf dat moment ga je vanuit het niets op zoek naar jezelf.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>De Spaanse bestsellerauteur <a href="https://www.hebban.nl/auteur/julia-navarro#filter=language:nl" target="_blank">Julia Navarro</a> (1953) was politiek verslaggever, voordat ze zich aan het schrijven van fictie waagde. <a href="https://www.hebban.nl/boek/vanuit-het-niets-julia-navarro" target="_blank">Vanuit het niets</a> is haar achtste roman, <b>Marjan Meijer</b> stond in voor de Nederlandse vertaling. </div><div><br /></div><div>Abir Nasr is getuige van de moord op zijn ouders door Israëlische soldaten tijdens een legermissie in Zuid-Libanon. Hij bestookt de schutter met verwensingen, vooraleer hij samen met zijn broertje Ismail het hazenpad kiest. Een oom neemt de kinderen mee naar Parijs, waar ze terechtkomen in een strengreligieus gezin, dat later naar Brussel verhuist. Als tiener zoekt Abir aansluiting bij de Europese cultuur en is hij smoorverliefd op Marion, een meisje dat hem constant kleineert. Die vernedering versterkt zijn overtuiging dat er voor hem in de westerse samenleving geen plaats is. Dan is de stap klein om toe te treden tot ‘de Cirkel’, een terroristische organisatie. Abir en Ismail reizen naar een opleidingskamp in Afghanistan, waar ze klaargestoomd worden voor het martelaarschap. Maar Abir is vooral uit op vergelding. </div><div><br /></div><div>Jacob Baudin is het tweede hoofdpersonage. Ook hij is afkomstig uit Libanon en verkast op jonge leeftijd met zijn ouders naar Parijs. Als zijn vader overlijdt, vertelt zijn moeder hem dat hij Joods is en vertrekken ze naar Israël. Daar zal hij deelnemen aan de militaire operatie, waarbij de ouders van Abir om het leven komen. Jaren later is Jacob werkzaam als informaticaspecialist voor een geheime dienst. Hij heeft nog altijd moeite met zijn opgelegde Joodse identiteit en de haatdragende stem van Abir achtervolgt hem in zijn nachtmerries. </div><div><br /></div><div>Beide jongemannen delen een traumatische geschiedenis en voelen zich nergens thuis. Het staat in de sterren geschreven dat ze mekaars pad opnieuw zullen kruisen, wanneer terroristische aanslagen Brussel teisteren. In een <a href="https://www.demorgen.be/tv-cultuur/julia-navarro-er-bestaat-niet-meer-zoiets-als-belgie-voor-de-belgen-of-spanje-voor-de-spanjaarden~b385e9eb/" target="_blank">interview</a> zegt de auteur dat ze de lezer wil laten nadenken over de complexiteit van zulke gebeurtenissen, door twee kanten van de medaille te belichten. Daarin is ze niet geslaagd. </div><div><br /></div><div>De hoofdpersonages ontberen psychologische diepgang. Je ervaart onvoldoende connectie met hun denkwereld, om te begrijpen wat hen drijft. We moeten het stellen met een omstandig, zakelijk relaas in de derde persoon verleden tijd, waarbij een waslijst aan namen passeert die verder weinig ter zake doen. Ook motiveren ze herhaaldelijk hun levenskeuzes. Wraakgevoelens bij de ene en schuldgevoelens bij de andere worden herkauwd, zonder dat dit resulteert in nieuwe inzichten. Waarom is Abir uitgegroeid tot een moordmachine? Keer op keer krijgt hij dezelfde woorden in de mond gelegd over die ‘Jodenhond’ die zijn familie heeft uitgemoord. Over hoe hij zijn verblijf in Afghanistan beleeft, vernemen we daarentegen niks en ook het dagelijks leven komt slechts rudimentair aan bod. </div><div><br /></div><div>De nevenfiguren overstijgen nauwelijks de grove stereotyperingen. Het Franse meisje Marion wordt eendimensionaal neergezet als een hautaine bitch. De fanatieke, godvrezende oom en zijn volgzame echtgenote hebben een opstandige, verwesterde dochter en een agressieve zoon, wat leidt tot voorspelbaar gekissebis over loyaliteit en familie-eer. Een frisse, genuanceerde kijk ontbreekt. </div><div><br /></div><div>De roman moet het ook niet hebben van spanning en meeslepende actiescènes. De zoveelste onwaarschijnlijkheid is net verteerd, of we krijgen alweer een vergezochte toevalligheid te slikken. Met name de ongeloofwaardige kunstgrepen waarmee de auteur gebeurtenissen en personages uit het heden en verleden met mekaar verbindt, grenst aan het lachwekkende. De geforceerde plotwendingen stapelen zich op in de richting van een spectaculaire ontknoping, die volstrekt potsierlijk is. </div><div><br /></div><div>Een bevlogen schrijfstijl kan dergelijke tekortkomingen verbloemen, maar mooie zinnen en beklijvende taferelen zijn ver te zoeken en de stroeve dialogen en repetitieve elementen vervelen hoe langer hoe meer. Uitweidingen over machtspelletjes tussen geheime diensten, politici en sensatiebeluste media verraden de journalistieke inborst van de schrijfster. Ondertussen helpen ze het verhaal niet vooruit. Ook de beschreven locaties missen authenticiteit. Navarro laat de lezer bijvoorbeeld de sfeer opsnuiven in de Brusselse wijk Matonge en verzandt tot tweemaal toe in het cliché van straatkraampjes die daar in werkelijkheid helemaal niet te bespeuren vallen. </div><div><br /></div><div>Al deze minpunten reduceren <a href="https://www.hebban.nl/boek/vanuit-het-niets-julia-navarro" target="_blank">Vanuit het niets</a> tot een teleurstellende roman die de oppervlakkigheid van een goedkope televisieserie niet overstijgt.</div><p><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-vanuit-het-niets" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></p><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-70283217829066873962022-07-21T19:01:00.000+02:002022-07-21T19:01:53.140+02:00"Een liefdeshuwelijk" van Monica Ali<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5rwozkD2zq4pnpDZFgrOpPVY87ucekcB2uZzcpSEX61nvxkjj8SDGg5zqpjQRiGyaaqC1d-3XFUt8UlqmBuKQSIWk9mSsU-uo0BCRXQ12Yg3_E3DxEm9ZnAQ_9ligDXLibkKZdOmgCqe4NWbXZ7CCz3rs4FqhszzaGJo1hFdXekKG5bEadYKO8Pob/s800/cover%20liefdeshuwelijk.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="504" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5rwozkD2zq4pnpDZFgrOpPVY87ucekcB2uZzcpSEX61nvxkjj8SDGg5zqpjQRiGyaaqC1d-3XFUt8UlqmBuKQSIWk9mSsU-uo0BCRXQ12Yg3_E3DxEm9ZnAQ_9ligDXLibkKZdOmgCqe4NWbXZ7CCz3rs4FqhszzaGJo1hFdXekKG5bEadYKO8Pob/w253-h400/cover%20liefdeshuwelijk.jpg" width="253" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Een vermakelijke interculturele soap</span></b></div><div><br /></div><div>In <a href="https://www.hebban.nl/boek/brick-lane-m-ali" target="_blank">Brick Lane</a> (2003), de debuutroman van de Brits-Bengaalse auteur <a href="https://www.hebban.nl/auteur/monica-ali#filter=language:nl" target="_blank">Monica Ali </a>(1967), komt een tienermeisje uit Bangladesh, na een gearrangeerd huwelijk met een oudere man, langzaam los uit haar isolement. Het boek werd verfilmd en genomineerd voor de <b>Man Booker Prize</b>. Ali’s volgende drie romans waren minder succesvol. Na elf jaar windstilte treedt ze opnieuw op de voorgrond met <a href="https://www.hebban.nl/boek/een-liefdeshuwelijk" target="_blank">Een liefdeshuwelijk</a>. <b>Nadia Ramer</b> verzorgde de Nederlandse vertaling.</div><div><br /></div><div>Londen 2016. Yasmin en Joe werken allebei als arts in een ziekenhuis en lopen rond met trouwplannen. De tijd is aangebroken om Yasmins traditionele Bengaalse familie kennis te laten maken met Joe’s moeder Harriet, een vrijgevochten academica en feministe. Die nakende ontmoeting stresseert Yasmin, haar broer Arif doet er nog een schepje bovenop door de aandacht te vestigen op gewaagde foto’s van Harriet, die in de media circuleren. Dat terwijl in Yasmins familie nooit gesproken wordt over seks en andere delicate onderwerpen. Maar de gevreesde cultuurclash draait anders uit dan verwacht en zet een draaikolk van gebeurtenissen in gang, die het leven van alle betrokkenen zal ontregelen. </div><div><br /></div><div>Ali portretteert de levendige personages met warmte en mededogen, zonder hun kleine kantjes te verdoezelen. Rake overpeinzingen en zintuiglijke beschrijvingen vertellen meer dan er letterlijk te lezen is en brengen onderliggende emoties naar de oppervlakte. Op het einde hebben haar hoofdpersonages een opmerkelijke ontwikkeling doorgemaakt, waardoor ze de stereotyperingen overstijgen. </div><div><br /></div><div>Harriet is enkele keren aan zet, maar de hoofdrol is weggelegd voor Yasmin, die het merendeel van de korte hoofdstukjes trekt. Ze dompelt de lezer onder in haar getroebleerde leefwereld, waarin verwikkelingen op de werkvloer hand in hand gaan met amoureuze kopzorgen. Yasmin heeft moeite om voor zichzelf op te komen en wil niemand kwetsen, maar zodra ze onrechtvaardig behandeld wordt, slaagt ze erin om van zich af te bijten. De mensen uit haar omgeving krijgen gestalte via haar subjectieve beleving. Zo idealiseert ze het moedige huwelijk van haar ouders, dat op een sprookje lijkt binnen de cultuur waarin gearrangeerde huwelijken de norm zijn. Met Joe wil ze ook een liefdeshuwelijk sluiten, maar in hoeverre kent ze de werkelijke drijfveren van haar ouders en haar verloofde? </div><div><br /></div><div>Op cruciale momenten verschuift het perspectief naar Sandor, Joe’s psychotherapeut, die als een alwetend verteller zijn licht laat schijnen op onuitgesproken trauma’s die Joe volgens hem vanwege zijn dominante moeder met zich meedraagt. Zijn expliciete psychotherapeutische duiding over seksverslaving en emotionele incest klinkt belerend, net als de medische uitweidingen in vakjargon die het boek doorkruisen. </div><div><br /></div><div>Een bont gezelschap kleurrijke nevenfiguren passeert de revue. Het ziet ernaar uit dat de auteur ze heeft uitgekozen omwille van de maatschappelijke thema’s die ze nadrukkelijk wil aankaarten. Zo is de gesluierde Rania, hartsvriendin van Yasmin, een advocate, gespecialiseerd in discriminatiekwesties. Dat komt goed uit om een boompje op te zetten over racisme, vooroordelen en culturele toe-eigening. Het ergert Rania dat moslima’s enkel in praatprogramma’s op televisie worden opgevoerd om hun standpunt over de islam of de hoofddoek te verkondigen. Een experimentele zwarte schrijver van een klimaatthriller incasseert de kritiek dat hij beter een verhaal kiest dat ‘dichter bij huis’ ligt. Ironisch hoe Ali hier een verwachtingspatroon op de korrel neemt waarmee ze zelf als auteur te kampen heeft. Harriet en haar vriendin Flame presenteren zich als rabiate feministes, maar verwachten tegelijk van Yasmins moeder dat ze haar authenticiteit bewaart. Ze hebben de betuttelende neiging om personen met een andere achtergrond tot antropologische studieobjecten te reduceren. Die wisselwerking tussen referentiekaders levert een flinke brok situationele humor op, die tot uiting komt in pittige dialogen die barsten van communicatiestoornissen en foute aannames. Maar de moeizame relaties tussen ouders en hun kinderen en de perikelen rond liefde en seks vormen de hoofdmoot. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/een-liefdeshuwelijk" target="_blank">Een liefdeshuwelijk</a> is een vermakelijke interculturele soap. <a href="https://www.hebban.nl/auteur/monica-ali#filter=language:nl" target="_blank">Monica Ali</a> speelt een vernuftig spel met vooroordelen en rekent kordaat af met dweperig oriëntalisme. En net wanneer je denkt dat de verhaallijnen beginnen te verzanden in clichés, weet ze de lezer te verrassen. Die dubbelzinnigheid geeft deze vuistdikke roman een diepere gelaagdheid. Het leven is nu eenmaal niet simpel! </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘En als je mensen alleen kunt beoordelen naar hun grootste wandaad, die ze misschien dieper betreuren dan wat dan ook, dan krijgt iedereen levenslang.’</span></i></b></div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-een-liefdeshuwelijk" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-61302355006088230802022-07-18T23:01:00.001+02:002022-07-18T23:04:58.899+02:00"Hey Maurice" van Ilse Croughs<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtLiy2iG4zRkRNiaWzwQJLnKQ_UO5CjHLBUIuHfpYVpGxGkNmRguIPFYYKO-Vsf_d9-7M6Gn-mRrgNuAvADfRj5RInPwQgC_bueptKwEprH3QPInja-bBceF87DfResHsuhvAvZWCTMsQHQZ5rLge6Lg67tzKGcO24acWVIJaUg8SH_stOIfKVRayD/s520/Hey%20Maurice%20cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="520" data-original-width="361" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtLiy2iG4zRkRNiaWzwQJLnKQ_UO5CjHLBUIuHfpYVpGxGkNmRguIPFYYKO-Vsf_d9-7M6Gn-mRrgNuAvADfRj5RInPwQgC_bueptKwEprH3QPInja-bBceF87DfResHsuhvAvZWCTMsQHQZ5rLge6Lg67tzKGcO24acWVIJaUg8SH_stOIfKVRayD/w278-h400/Hey%20Maurice%20cover.jpg" width="278" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Intelligente chicklit met een vleugje scifi </span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">‘Ilse Croughs is mama, echtgenote, leerkracht, dochter, zus, nicht, buurvrouw, hartsvriendin, maar ook kok, verpleegster, psycholoog, personal shopper, partyplanner, taxichauffeur, schouder om op uit te huilen, rampgeval, poetsvrouw, binnenhuisarchitect, organizer, hovenier, bankier, mediator, dierenverzorger, technieker, huiswerkbegeleider, conciërge, sloddervos, diva divine en alles wat er verder ook maar nodig is om de boel draaiende te houden.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>Je vraagt je af hoe deze duivel-doet-al het in godsnaam heeft klaargespeeld om tussen al die drukke bezigheden een heuse roman neer te pennen. <a href="https://www.hebban.nl/boek/hey-maurice-ilse-croughs" target="_blank">Hey Maurice</a> is al enkele maanden uit. Hoog tijd om ‘auteur’ toe te voegen aan het lijstje en liefst ergens bovenaan! </div><div><br /></div><div>We duiken in het leven van Helena. Haar partner Wes houdt zich bezig met geavanceerde technologie en is bijna constant uithuizig. En het beloofde sprookjeshuwelijk is er twaalf jaar en drie kinderen later nog steeds niet van gekomen. Nu zit Helena aan huis gekluisterd met drie vermoeiende belhamels, die doorlopend haar aandacht opeisen. De afstompende uren op kantoor zijn ook niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van haar competenties, met een takenpakket dat zich beperkt tot koffiezetten of verslagen bijeenzoeken, sorteren, printen en nieten voor een onuitstaanbare bazin. Dit terwijl ze ervan droomt om in de voetsporen van Eveline te treden, haar irritant perfecte collega en Instagram influencer, die er hashtags op nahoudt zoals lovemylife en lovemyjob. Maar Helena beschikt over een troef met Maurice, een super-de-luxe virtuele Google-assistent die ze van Wes gekregen heeft. Deze slimme Maurice neemt niet alleen allerlei vervelende klusjes over, maar genereert ook extra tijd, het kostbaarste geschenk dat Helena zich kan wensen. Ze merkt hoe ze de wereld met een simpel commando kan pauzeren. Geen beweging en geluid om haar heen, dat biedt perspectieven om de omgeving eindelijk naar haar hand te zetten. </div><div><br /></div><div>De roman is geschreven in de ik-persoon, dit betekent dat je als lezer ondergedompeld wordt in de muizenissen van een moderne, drukbezette, multitaskende jonge vrouw. Welkom in het universum van hashtags, chick flicks en andere modieuze Engelse uitdrukkingen. En Croughs kruidt de dialogen met spreektaal in een Verkavelingsvlaams zoals we dit nogal eens door Bv’s horen bezigen in populaire soaps. Maar in zijn geheel hanteert ze een verfrissende schrijfstijl, die naturel en soepel wegleest. </div><div><br /></div><div>Of het nu gaat om taferelen aan de ontbijttafel, in de supermarkt, bij de bakker, in de chique klerenwinkel, op de werkvloer, in de buurt van bouwvakkers of langs het voetbalveld, ze leveren rake typeringen op van situaties die afwisselend gênant, herkenbaar of heerlijk stout zijn. Daarnaast zet Croughs de fantasierijke dagdromen van Helena mooi beeldenrijk neer en neemt ze de verwachtingspatronen, waarmee jonge vrouwen bestookt worden in een jachtige maatschappij, flink op de korrel. Hoe ze manusje-van-alles moeten zijn en er tegelijk piekfijn uitzien. Ze levert geen fundamentele kritiek op deze mechanismen, maar gaat op zoek naar manieren om ermee om te gaan zonder te verzuipen. Dan komt technologie uitstekend van pas. </div><div><br /></div><div>Ilse Croughs levert met <a href="https://www.hebban.nl/boek/hey-maurice-ilse-croughs" target="_blank">Hey Maurice</a> een knap opgebouwde, (ont)spannende debuutroman af. Intelligente chicklit met een vleugje scifi in een romantisch feelgood sausje. </div><div><br /></div><div><b>Nog een leestip!</b></div><div><b><br /></b></div><div>De auteur heeft een blog (zie <a href="https://croughsilse.wordpress.com/">https://croughsilse.wordpress.com/</a>), die kortverhalen bevat waarin ze dezelfde persoonlijke stijl etaleert. Vooral <a href="https://croughsilse.wordpress.com/suzanne/" target="_blank">Susanne</a> is een aanrader, een verrassend spannend verhaal dat herinneringen oproept aan de <i>Tales of the unexpected</i> van <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Roald_Dahl" target="_blank">Roald Dahl</a>. En haar column <a href="https://thisishowweread.be/column-op-woensdag-achteraanval/" target="_blank">Achteraanval</a> behaalde de shortlist van de columnwedstrijd 2022 op de website <a href="https://thisishowweread.be/columnwedstrijd-2022/" target="_blank">This is how we read</a>. </div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-52474931440720490302022-05-21T17:47:00.001+02:002022-05-22T10:27:54.578+02:00"Branco & Julia" van Gert-Jan van den Bemd<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qbRB6VjbJTJOr7Fzyf88SLA7Gzo3WlGq9mPI5cms7groO2daSiXcMiwtzZ6nFo7ru21TlOL__pQIMNq5wvo_hQ7_v6sNON9GDWy7Ez1NmxCXtLSazg5OGjCpZPUY14gJYi9bPYwS7bbaHupelYY14P-zYjtDzXVk9X3J2Eb9czxvmUXY3So8Ycbp/s622/Branco&Julia-cover-web.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="622" data-original-width="403" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qbRB6VjbJTJOr7Fzyf88SLA7Gzo3WlGq9mPI5cms7groO2daSiXcMiwtzZ6nFo7ru21TlOL__pQIMNq5wvo_hQ7_v6sNON9GDWy7Ez1NmxCXtLSazg5OGjCpZPUY14gJYi9bPYwS7bbaHupelYY14P-zYjtDzXVk9X3J2Eb9czxvmUXY3So8Ycbp/w259-h400/Branco&Julia-cover-web.JPG" width="259" /></a></div><br /><div><br /></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Beeldende kunst en literatuur die mekaar versterken </span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div><div>De Nederlandse auteur <a href="https://www.hebban.nl/auteur/gert-jan-van-den-bemd#filter=language:nl" target="_blank">Gert-Jan van den Bemd</a> debuteerde in 2018 als romancier met <a href="https://www.hebban.nl/boek/de-verkeerde-vriend-gert-jan-van-den-bemd" target="_blank">De verkeerde vriend</a>, een spannende pageturner. Ook <a href="https://www.hebban.nl/boek/na-de-val-gert-jan-van-den-bemd" target="_blank">Na de val</a> (2019) was een voltreffer (zie <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-na-de-val" target="_blank">hier</a> mijn recensie). Redenen genoeg om reikhalzend uit te kijken naar zijn derde roman <a href="https://www.hebban.nl/boek/branco-julia" target="_blank">Branco & Julia</a>. </div><div><br /></div><div>Net zoals in <a href="https://www.hebban.nl/boek/na-de-val-gert-jan-van-den-bemd" target="_blank">Na de val</a> trakteert van den Bemd de lezer op een intrigerende proloog, die vragen oproept en de nieuwsgierigheid prikkelt. Branco bevindt zich op een Franse autosnelweg en probeert te achterhalen waarom hij in een onwenselijke situatie terechtgekomen is. We weten dat hij niet in zijn eentje onderweg is en dat zijn leven drastisch veranderd is. </div><div><br /></div><div>In het eerste deel van het boek volgen we Branco, een oudere, welgestelde antiekhandelaar uit Lissabon, al struinend over de Feira da Ladra (een grote rommelmarkt). Met een kennersblik detecteert hij waardevolle curiosa, die hij met een ruime winstmarge doorverkoopt aan rijke collectioneurs. Maar hij zou liever als schrijver de kost verdienen. We maken ook kennis met Julia, een jonge vrouw die op de Feira haar kitscherige schilderijen aan toeristen slijt. Veelbelovend als ze is, schildert ze liever kwalitatieve werken, maar ze moet nu eenmaal in haar levensonderhoud voorzien. Het staat in de sterren geschreven dat de paden van deze twee personages, die ogenschijnlijk weinig gemeenschappelijk hebben, elkaar gaan kruisen. De aanleiding is een doos met oude foto’s, waar ze allebei hun zinnen op gezet hebben. De elegante vrouw die op de meeste foto’s staat afgebeeld doet hun fantasie op hol slaan. Ze komen er al snel achter dat het om een Française gaat met de voornaam Yvette. Branco wil het leven van deze vrouw gebruiken als inspiratiebron voor een roman, Julia wil haar portretteren op een reeks schilderijen. In het tweede deel reizen Branco en Julia naar Frankrijk, in een poging om het leven van de geheimzinnige Yvette zo nauwgezet mogelijk te reconstrueren. Ze worden daarbij vergezeld door Valério, een grappig getypeerde gladjanus eerste klas, die zich opwerpt als Julia’s manager. Zal de zoektocht van dit drietal het gewenste resultaat opleveren? </div><div><br /></div><div>Branco en Julia komen beurtelings aan bod in de ik-persoon. Hoe ze naar zichzelf kijken verschilt nogal eens van hoe ze overkomen op de ander, daardoor komen hun karakters sterk en genuanceerd uit de verf. Ze treden op als tegenpolen en bekijken de foto’s elk door een persoonlijke bril. Julia observeert scherp, met oog voor detail, terwijl de zakelijke Branco onderzoekt, analyseert en inventariseert. En hij heeft last van smetvrees. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Eén keer in mijn leven was ik in een bowlinghal met het lustrumfeest van mijn studentenvereniging. Ik vond het de hel, met die verplichte schoenen waarin honderden zweetvoeten hadden gezeten, en die bowlingballen met holten die door duizenden waren gevingerd. Een bezoek aan een prostituee leek mij hygiënischer; haar holten werden in ieder geval nog door een natuurlijk proces regelmatig gereinigd.’</span></i></b></div><div><br /></div><div>Van den Bemd hanteert een toegankelijke schrijfstijl met filmische beschrijvingen, rake observaties, geloofwaardige dialogen en situationele humor. Zo kuieren we met Branco mee over de rommelmarkt, doen een terrasje en snuiven de geuren op in een zuiderse sfeer. In de vele opsommingen ontwaren we het oog van de verzamelaar. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Nou, de Feira da Ladra, op en rond de Campo de Santa Clara, kunnen ze gerust ‘de anus van Lissabon’ noemen. Op ‘de dievenmarkt’ wordt alles te koop aangeboden wat mensen hebben afgedankt. Vrijwel alle handelswaar is kapot, beschadigd, vergeeld, geroest, gebutst, gescheurd, verweerd, verzakt, versleten, gebroken, gebarsten, verrot. En toch, ondanks al die tekortkomingen, trekt de markt elke dinsdag en zaterdag vele honderden bezoekers. Waarschijnlijk hopen ze allemaal op één ding: om tussen al die rotzooi die ene schat te ontdekken, die ene nog niet eerder opgemerkte parel, die kostbare ring die per ongeluk is ingeslikt en die zich nu ergens in die enorme hoop stront moet bevinden.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div>Terwijl het verhaal rustig voortkabbelt in chronologische volgorde, verklappen speldenprikjes met subtiele vooruitwijzingen dat er meer aan de hand is. Ook bouwt de auteur suspense in door de korte hoofdstukjes af te ronden met voorzichtige cliffhangers. </div><div><br /></div><div>Het levensverhaal van Yvette en haar familie geeft de roman een extra gelaagdheid en een persoonlijk tintje, omdat de schrijver hierin zijn eigen queeste verwerkt heeft. De lijn tussen fictie en non-fictie blijkt flinterdun. Branco en Julia zijn fictieve personages, maar Yvette is geen verzinsel en de foto waarmee het allemaal begon, siert de cover. </div><div><br /></div><div>De auteur is zelf ook actief als schilder, verzamelaar en fotograaf. Ironisch om te lezen hoe Branco naar eigen zeggen worstelt met zijn schrijverschap, omdat hij de blik van de beeldend kunstenaar ontbeert. Dat geldt zeker niet voor <a href="https://www.hebban.nl/auteur/gert-jan-van-den-bemd#filter=language:nl" target="_blank">Gert-Jan van den Bemd </a>die met <a href="https://www.hebban.nl/boek/branco-julia" target="_blank">Branco & Julia</a> een knap geconstrueerde psychologische roman schreef, waarin hij treffend illustreert hoe literatuur en beeldende kunst mekaar aanvullen en versterken. </div><div><br /></div><div><b><i><span style="color: #741b47;">‘Anders dan bij observaties op straat, op een terras of in een park, kon je zo lang naar foto’s staren als je wilde, en mijmeren totdat de juiste woorden boven kwamen drijven. Foto’s waren geduldig en lieten zich schaamteloos bekijken.’</span></i></b></div><div><b><i><span style="color: #741b47;"><br /></span></i></b></div><div>Meer info over de auteur en zijn werk: <a href="https://www.grandfoulard.com/">https://www.grandfoulard.com/</a></div><div><br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/eBgiX1OlrEE" title="YouTube video player" width="560"></iframe>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-82805054401554864712022-05-10T11:22:00.001+02:002022-05-10T11:56:46.702+02:00"Onze vrienden" van Gary Shteyngart<div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgyqRi6iTdI2npfK597_dH0nQ-ZdKbOZ0Cib7kzyBeEcCAj2Ot0gA_JoeMfcl8xzEAQfjX8WCaE8mPqdGi6vpkjMY8kvgJdXU579Yj_FsnwSL19AonZTzh2b-ZI26ZoGS8ukZl2ufumkaCJiD8iUhTIIh0n0MgBBWhfaATCUN386DTQdvsPCzFTuj3e=s458" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="297" data-original-width="458" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgyqRi6iTdI2npfK597_dH0nQ-ZdKbOZ0Cib7kzyBeEcCAj2Ot0gA_JoeMfcl8xzEAQfjX8WCaE8mPqdGi6vpkjMY8kvgJdXU579Yj_FsnwSL19AonZTzh2b-ZI26ZoGS8ukZl2ufumkaCJiD8iUhTIIh0n0MgBBWhfaATCUN386DTQdvsPCzFTuj3e=w400-h260" width="400" /></a></div></b><b><span style="font-size: large;"><div><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>De teloorgang van de American Dream</span></b></div><div><br /></div><div><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Gary_Shteyngart" target="_blank">Gary Shteyngart </a>(1972) is een in de Sovjet-Unie geboren Joods-Amerikaanse auteur, die opgroeide in een buitenwijk van New York. Na enkele satirische romans en een autobiografie draagt hij met <a href="https://www.hebban.nl/boek/onze-vrienden-gary-shteyngart" target="_blank">Onze vrienden</a> zijn steentje bij aan het groeiend aanbod romans die zich afspelen tijdens de coronapandemie. <b>Robert Neugarten</b> verzorgde de Nederlandse vertaling. </div><div><br /></div><div>Sasha Senderovsky is net als de schrijver een Amerikaanse auteur van middelbare leeftijd met Russisch-Joodse roots. Nu het publiek op zijn komische romans is uitgekeken, werkt hij aan een tv-script en roept de hulp in van een beroemde acteur om zijn carrière terug op de rails te krijgen. Voorjaar 2020 grijpt de pandemie wild om zich heen in New York en Sasha nodigt deze acteur plus vier goede vrienden uit om de lockdown samen te overbruggen in zijn bungalowpark op het platteland. </div><div><br /></div><div>Zoals bij een toneelstuk worden de personages geïntroduceerd via een rolverdeling op de eerste pagina (‘dramatis personae’). Het gaat om een bont gezelschap van hoogopgeleide, excentrieke buitenbeentjes. Masha, de echtgenote van Sasha, is psychiater. Ze behandelt belangeloos arme, getraumatiseerde Russische immigranten. De ironie is dat haar patiënten er vaak een extreemrechts, antisemitisch gedachtegoed op nahouden. Hun geadopteerde Aziatische dochtertje Natasha is geobsedeerd door K-pop. Drie gasten zijn eveneens tweede generatie migranten, van Koreaanse en Indiase afkomst. Atypische Amerikanen, die complexe rugzakjes uit het verleden meedragen. Hun onderlinge dynamiek komt sterk uit de verf en de karakters krijgen vorm door speldenprikjes die ze over elkaar loslaten.</div><div><br /></div><div><b><span style="color: #741b47;">‘Ed deed haar denken aan haar schoonouders. Met hen praten was als communiceren met een handvol in gif gedoopte tandenstokers in zijn zak. Als je even niet oplette, voelde je opeens iets scherps in je heupen prikken.’</span></b></div><div><br /></div><div>De auteur wisselt geregeld van perspectief. Gewaarwordingen springen heen en weer van het ene personage naar het andere en de chaotische dialogen en observaties staan bol van wrange toespelingen op liefde en vriendschap, slim bedachte oneliners en gespeelde vrolijkheid. Intrigerend maar bizar zijn de droomtaferelen, waarin werkelijkheid, fantasie, heden en verleden samensmelten. </div><div><br /></div><div>Alinealange zinnen, uitweidingen tussen haakjes, zijsprongetjes tussen koppeltekens en moeilijke woorden op elke pagina maken van <a href="https://www.hebban.nl/boek/onze-vrienden-gary-shteyngart" target="_blank">Onze vrienden</a> een taaie, intellectualistische kluif. Of struikel jij niet over een ‘olfactorisch nabeeld’, ‘bedankt voor de non sequitur’, ‘ongemoduleerd kijken’, ‘nog altijd in zijn dissociatieve fugue’, ‘een pulmonaire verbintenis’ of een ‘espressomachine die abluties verricht’? Ook de Russische, Koreaanse en Joodse termen, culturele verwijzingen en weerbarstige metaforen werken ontregelend. Wil Shteyngart de lezer misschien laten ervaren hoe het voelt om een buitenstaander te zijn in de maatschappij, niet in staat om de afgesproken codes te ontcijferen? </div><div><br /></div><div>De frustratie van migranten die het gemaakt hebben, maar zich toch niet aanvaard weten als volwaardige burgers, vormt een rode draad. Dit met de pandemie op de achtergrond, wat het gevoel van dreiging versterkt. Een overdaad aan actuele maatschappelijke thema’s passeert de revue, alsof de auteur een checklist moest afvinken. Een greep uit het assortiment: genderfluïditeit, de cancelcultuur, anti-Azië sentimenten, culturele toe-eigening, racisme, klimaatverandering, de onwelriekende adem van Trump en zijn aanhangers, mentale gezondheid, de gevaren van sociale media, reality-tv, segregatie en de groeiende polarisatie. </div><div><br /></div><div>Eén van de gasten heeft een app ontwikkeld die ervoor zorgt dat mensen automatisch op mekaar verliefd worden. Dat leidt tot erotische spanningen en jaloezie in de groep. Shteyngart neemt hiermee de tegenstelling op de korrel tussen oprechte gevoelens in de echte wereld en hoe mensen hun lege levens door algoritmes laten opvullen. Het werkt vooral op de lachspieren, net als de dolkomische seksuele escapades met kinky mondmaskers en onderbroekenlol in de letterlijke betekenis van het woord. En alle gekheid op een stokje wanneer de fameuze acteur in paniek slaat omdat er conditioner in zijn ogen terechtgekomen is. Doch er valt ook een prachtige in marihuana gedrenkte liefdesscène te noteren. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/onze-vrienden-gary-shteyngart" target="_blank">Onze vrienden</a> balanceert op de slappe koord van grappig naar grimmig. Nu eens doet de roman denken aan een humoristische sitcom, om plotsklaps over te schakelen naar ernstige bedenkingen bij een maatschappij die afstevent op de Apocalyps. Maar het is in de eerste plaats een onverbiddelijke afrekening met de American Dream. </div><div><br /></div><div><b><span style="color: #741b47;">‘Heb je nooit Amerikaan willen worden?’ Ze wist niet waarom ze zo doordramde. </span></b></div><div><b><span style="color: #741b47;">‘Dat is voor mensen zonder opties,’ zei Ed. ‘Sorry, ik bedoel...’ Hij maakte zijn gedachte niet af.
‘Nee, ik begrijp het wel. Dit land is in vrije val.’</span></b></div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-onze-vrienden" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-54714805524593768132022-04-09T00:00:00.001+02:002022-04-09T09:56:42.560+02:00"Monterosso mon amour" van Ilja Leonard Pfeijffer<div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Q5dMPtNcLBIo81xAnTVWHQ8WQyVW1mFldWZx16GCx3oqCNxKFriUf8heiZAlQxreS1Rlx827n0-ejwOya8xWV0fDG2Kk7Lu4lCJLi_iPDO_V_ykQZEFk844N1CxvQPBewLV7cQO2-vtVdNxYhZlWwdOa2cfKpRby-AFZ2ailOWEd46kMaPZEPq1v/s1316/monto.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1316" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Q5dMPtNcLBIo81xAnTVWHQ8WQyVW1mFldWZx16GCx3oqCNxKFriUf8heiZAlQxreS1Rlx827n0-ejwOya8xWV0fDG2Kk7Lu4lCJLi_iPDO_V_ykQZEFk844N1CxvQPBewLV7cQO2-vtVdNxYhZlWwdOa2cfKpRby-AFZ2ailOWEd46kMaPZEPq1v/w244-h400/monto.jpg" width="244" /></a></div><br /></div><div style="text-align: center;"><b style="font-size: x-large;">Verhalen kleuren het leven </b></div><div><br /></div><div>Naar aanleiding van de <a href="https://www.cpnb.nl/campagnes/boekenweek-2022" target="_blank">Boekenweek 2022</a>, die in het teken staat van <b>Eerste Liefde</b>, bundelde <a href="https://www.hebban.nl/auteur/ilja-leonard-pfeijffer#filter=language:nl" target="_blank">Ilja Leonard Pfeijffer</a> (1968) zijn poëzie over liefde in de bloemlezing <a href="https://www.hebban.nl/boek/van-de-eerste-tot-de-laatste-liefde-ilja-leonard-pfeijffer" target="_blank">Van de eerste tot de laatste liefde</a> en met de novelle <a href="https://www.hebban.nl/boek/monterosso-mon-amour-ilja-leonard-pfeijffer" target="_blank">Monterosso mon amour</a> pende hij een verleidelijk Boekenweekgeschenk in 22 hoofdstukjes neer. </div><div><br /></div><div>In <a href="https://www.hebban.nl/boek/brieven-uit-genua-ilja-leonard-pfeijffer" target="_blank">Brieven uit Genua</a> heeft de auteur het over zijn lagereschooltijd en hoe het mooiste meisje van de klas zijn hart sneller deed kloppen. Maar hij voegt eraan toe dat hij haar naam beter onvermeld laat, <b><i><span style="color: #674ea7;">‘want voor je het weet meldt een vrouw van precies mijn leeftijd zich na haar derde herniaoperatie triomfantelijk op mijn Facebookpagina om te zeggen dat zij liposuctie weliswaar heeft overwogen maar dat zij zich na drie zware bevallingen toch een beetje te oud voelt als vrouw en dat ze mij evenmin ooit is vergeten.’ </span></i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/monterosso-mon-amour-ilja-leonard-pfeijffer" target="_blank">Monterosso mon amour</a> plaatst Carmen centraal, een vrouw van middelbare leeftijd die ervan overtuigd is dat de auteur het over haar heeft in bovenvermelde passage. Ze nodigt hem uit voor een lezing in de middelgrote bibliotheek, waar ze zich als literatuurliefhebster nuttig maakt. Terwijl de schrijver uitweidt over het toerisme in Cinque Terre, denkt ze terug aan haar allereerste vriendje Antonio en die eerste kus onder water tijdens een vakantie in Monterosso.</div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #674ea7;">‘Antonio glom als een bronzen beeld op zijn sokkel toen hij uit het schuim van de zee op de hoge rots geklauterd was en naar haar keek voordat hij haar opnieuw zijn stoerste zweefduik liet zien.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>Carmen ziet in dat een banaal leven aan de zijde van een diplomaat, met routineuze tennispartijtjes en sherry, haar zin voor avontuur heeft weggevaagd. Ze trekt haar stoute schoenen aan en boekt voorjaar 2020 een korte trip naar Monterosso. Een sprong in het diepe naar haar verloren verleden. Maar Carmen beseft dat ook haar Antonio niet zit te wachten op zo’n verouderde vrouw van precies zijn leeftijd, ze wil niet zwelgen in de illusie een jeugdliefde te kunnen reanimeren. De uitbundige hospita Tiziana drukt haar echter op het hart dat je niet mag vluchten voor een verhaal. Dan dwingt het virus Carmen om haar verblijf te verlengen en de kennismaking met een klein jongetje uit het dorp zorgt voor de rest. </div><div><br /></div><div>Het valt op dat Pfeijffer deze keer niet vanuit zijn alter ego aan het woord is. Hij legt het perspectief bij Carmen, weliswaar in de derde persoon, alsof hij een beleefde afstand wenst te respecteren. In de eerste hoofdstukken, die zich in Nederland afspelen, hanteert hij een nuchtere toon, met een vleugje ironie. De auteur staat erom bekend dat hij het graag over zichzelf heeft, maar de zelfspot die hij hier durft te etaleren is ongekend. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #674ea7;">‘Hij is in vol ornaat gekomen, in een donker pak met krijtstreep, blinkende manchetknopen, barokke ringen, een stropdas die bij zijn sokken kleurt en een dasspeld met nepparelmoer. Hij ziet eruit als de directeur van de botsautootjes.’</span> </b></i></div><div><br /></div><div>Zodra Carmen in Italië arriveert genieten we van de verfijnde, beeldenrijke taal met gevoel voor esthetiek en lange, vloeiende zinnen die nog mooier klinken als je ze hardop uitspreekt. Melancholie viert hoogtij en de heldere, diepe zee levert een overweldigende variatie aan symboliek op, met een hoofdrol voor de kleur blauw. </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #674ea7;">‘Het blauw is de kleur van haar ziel, de diepe stilte waar haar herinneringen veilig zijn.’ </span></b></i></div><div><br /></div><div>Dood en vergankelijkheid zijn alom aanwezig en de verwijzingen naar <a href="https://www.hebban.nl/boek/dood-in-venetie-en-andere-verhalen-thomas-mann" target="_blank">Dood in Venetië</a> en <a href="https://www.hebban.nl/boek/liefde-in-tijden-van-cholera-gabriel-garcia-marquez-2" target="_blank">Liefde in tijden van cholera </a>versterken de mistroostige atmosfeer. Het ontlokt bij Carmen de bizarre oprisping dat het bijna jammer is dat er tegenwoordig geen epidemieën meer bestaan. </div><div><br />De vanzelfsprekende aanname dat oudere vrouwen worstelen met hun uiterlijk, getuigt van machismo. Toch komen de dialogen en bespiegelingen herkenbaar over en het helpt dat de schrijver zijn eruditie niet nadrukkelijk tentoonspreidt. De vertelling straalt een warm mededogen uit voor gewone mensen die tijdens hun alledaagse beslommeringen herinneringen koesteren aan een leven dat ze niet geleid hebben. De personages zijn zonder uitzondering sympathiek, zelfs dat van de zelfingenomen auteur. Het is immers dankzij deze fictieve dubbelganger van de enige echte <a href="https://www.hebban.nl/auteur/ilja-leonard-pfeijffer#filter=language:nl" target="_blank">Ilja Leonard Pfeijffer</a> dat dit verhaal verteld wordt.</div><div><br /></div><div>Pfeijffer schreef een poëtisch miniatuurtje waarin ironie en melancholie hand in hand gaan, het perfecte geschenk om een breed lezerspubliek op grote schaal kennis te laten nemen van zijn eigenzinnige, unieke stem. Maar deze novelle is in de eerste plaats een ontroerend, toegankelijk pleidooi voor de kracht van verhalen. Want als je iets niet vertelt, bestaat het niet! </div><div><br /></div><div><i><b><span style="color: #674ea7;">‘Zoals de zee je voetstappen uitwist op het strand, zo verdwijnen na de dingen zelfs de herinneringen aan de dingen mettertijd.’
</span></b></i></div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-monterosso-mon-amour" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-7535498821857175932022-02-17T17:02:00.000+01:002022-02-17T17:02:50.151+01:00"Verzamelde werken" van Lydia Sandgren<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiZnkQkIvRuigGHtq8lgzonVRvZFKu8P6MUZZMhNzcq_NihHGshHIuss5fqRly6MWO82QzhyGyCzbnbaCSeraMbK-3rRQ3sKXs2ES_qtNo7KAr4zstycJ3DTFZwrUwmk3gpMe50qpyuE6yYMeOVPawiXY_QbztlqWrasEzm5e0L7rez9mhe8tZZooNH=s720" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="720" height="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiZnkQkIvRuigGHtq8lgzonVRvZFKu8P6MUZZMhNzcq_NihHGshHIuss5fqRly6MWO82QzhyGyCzbnbaCSeraMbK-3rRQ3sKXs2ES_qtNo7KAr4zstycJ3DTFZwrUwmk3gpMe50qpyuE6yYMeOVPawiXY_QbztlqWrasEzm5e0L7rez9mhe8tZZooNH=w400-h284" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><span style="font-size: large;"><div style="text-align: center;"><b>Onsterfelijke kunst en literatuur als tegengif voor de banaliteit van een alledaags leven </b></div></span><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/auteur/lydia-sandgren#filter=language:nl" target="_blank">Lydia Sandgren</a> (1987) werkte tien jaar aan haar debuutroman. In thuisland Zweden werd de vuistdikke turf een bestseller, waarmee ze de prestigieuze Augustprijs in de wacht sleepte. <b>Eline Jongsma</b> en <b>Janny Middelbeek-Oortgiesen</b> verzorgden de Nederlandse vertaling. </div><div><br /></div><div>In de proloog maken we kennis met Martin Berg, een vijftiger die een kleine uitgeverij beheert. De ambitie om zelf een grote roman te voltooien heeft hij niet waargemaakt. Op een keerpunt aanbeland, blikt hij terug op wat geweest is en op wat had kunnen zijn. </div><div><br /></div><div>Flarden uit een interview stimuleren Martin om met sprongen in de tijd te graven in zijn verleden, naar een bestaan waarin de liefde voor taal centraal staat. Zijn studentenjaren en intense vriendschap met beeldend kunstenaar Gustav Becker komen uitgebreid aan bod, maar de dynamiek verandert zodra hij Cecilia Wikner ontmoet. Terwijl Martin een liefdesrelatie met haar aangaat, ontpopt ze zich voor Gustav tot de muze die afgebeeld staat op de schilderijen die hem beroemd zullen maken. Martin en Cecilia krijgen twee kinderen: Rakel en Elis. En dan verdwijnt Cecilia plotsklaps. Dat brengt ons bij de tweede verhaallijn, die het relaas van Martin doorkruist. Daarin komt Rakel in beeld, een psychologiestudente die niet begrijpt waarom haar moeder vijftien jaar geleden is vertrokken en nog minder dat ze nooit is teruggekomen. Als ze bij toeval op een mogelijk spoor stuit, gaat ze op zoek. Maar wil Rakel de waarheid wel ontdekken of houdt ze liever vast aan de verhalen die ze zichzelf heeft wijsgemaakt om te overleven? </div><div><br /></div><div>De lezer stapt knus binnen in de levens van Martin en Rakel. Omdat zij als enigen aan het woord zijn, volgen we hen op de voet bij hun dagelijkse routines. Onderweg belanden we in Göteborg, Stockholm, Berlijn en Parijs, met sfeervolle beelden van straten, gebouwen en uitgangsbuurten. Referenties naar historische gebeurtenissen, zoals de moord op Olaf Palme, verklappen hints over de chronologie, die nergens expliciet vermeld wordt. </div><div><br /></div><div>In een vloeiende schrijfstijl krijgt het breedvoerige verhaal langzaam vorm. Sandgren wisselt levendige dialogen af met rake beschouwingen in overzichtelijke hoofdstukjes. Martin wil ontsnappen uit het alledaagse en ziet literatuur als een manier om toegang te krijgen tot andere werkelijkheden. Bij alles wat hij zegt en doet wil hij intelligent overkomen, steeds broedend op gevatte antwoorden om mee te scoren. Dit gevoel voor decorum zit zijn pennenvruchten in de weg, hij blijft hangen bij een geromantiseerde kunstenaarsfantasie van ‘de dronken schrijver in een zwarte coltrui, met te lang haar en een gloeiende sigaret tussen wijs- en middelvinger’. Aandoenlijk hoe hij zich spiegelt aan beroemde auteurs, koketteert met Franse uitdrukkingen à la ‘savoir-faire’ en hoopt dat een muze hem kan helpen om de confrontatie met het lege blad aan te gaan. </div><div><br /></div><div>Voor wie is opgegroeid in de jaren tachtig vormen de belevenissen van Martin en Gustav en de vele zijsprongetjes een feest van herkenning. Sandgren zet de jongerencultuur van toen sterk neer, met typerende gesprekken en gedachtespinsels. Via citaten uit songteksten en verwijzingen naar kunstwerken, boeken en films speelt ze een geraffineerd spel met werkelijkheid en fictie. Een filosofische discussie over liefde doet denken aan oude films van regisseur Woody Allen. Dan kan het niet toevallig zijn dat er iets later een citaat uit <i>Annie Hall</i> langskomt. </div><div><br /></div><div>Een subtiele, humoristische ondertoon is alomtegenwoordig. De hilarische anekdote waarin punkicoon Johnny Thunders figureert zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn en we noteren vileine kritiek op de logica van het kapitalisme en de afbouw van de verzorgingsstaat. Gewaagd wordt het als een vriendin van Rakel <a href="https://www.hebban.nl/auteur/karl-ove-knausgard#filter=language:nl" target="_blank">Karl Ove Knausgård</a> wegzet als ‘nog een man die zich als het ware over de bladzijden wentelt in maar liefst zes delen, een schoolvoorbeeld van mannelijk literair zwelgen.’ En daarbij opmerkt ‘dat zwelgende vrouwen niets dan gezeik over zich heen krijgen’. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/verzamelde-werken-lydia-sandgren" target="_blank">Verzamelde werken</a> is een rijke, ongrijpbare roman die intrigeert, zoals de <i>Mona Lisa</i>. Dé hamvraag die doorheen de lappendeken aan verhaallijnen loopt is of je dankzij kunst en literatuur de banaliteit van het gewone leven kan overstijgen. </div><div><br /></div><div><span style="color: #741b47;"><b><i>‘Mensen doen aan zoveel zelfbedrog,’ zei ze terwijl ze zijn arm stevig vasthield om haar evenwicht niet te verliezen. ‘Ze moeten allemaal een boek schrijven en promoveren en hoogleraar of een beroemde intellectueel worden. Maar ze zijn bijna allemaal middelmatig. Ze zijn getalenteerd genoeg om genialiteit en grootsheid te herkennen, en met een beetje geluk slagen ze er zelf ook in om iets bovengemiddeld te presteren. Maar verreweg de meeste mensen zijn helemaal niet zo bijzonder. Alleen willen ze dat zelf niet onder ogen zien.’
</i></b></span><p><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-verzamelde-werken" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></p></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-73700810627510329452021-12-28T20:30:00.000+01:002021-12-28T20:30:29.539+01:00“Een fatale leugen” van Leah Konen<div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjAIdJ8i7FBG36zsA9OTYLfN1gqJ_XoBu8lRvMkjTaew-cRhSJ_UGf2oYfiya-ILas7-R_mA8XhFaUlIK8bWkqIr7YtUdEQsbTjVVnbBVfyVnTgntZ6YCZGyC89G6CGvUntFjsLIHUj0ZXpcll7r7aeRN-AViba6xxPvqzd02s0ZrjgI8cdc1swyf8L=s840" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="547" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjAIdJ8i7FBG36zsA9OTYLfN1gqJ_XoBu8lRvMkjTaew-cRhSJ_UGf2oYfiya-ILas7-R_mA8XhFaUlIK8bWkqIr7YtUdEQsbTjVVnbBVfyVnTgntZ6YCZGyC89G6CGvUntFjsLIHUj0ZXpcll7r7aeRN-AViba6xxPvqzd02s0ZrjgI8cdc1swyf8L=w260-h400" width="260" /></a></div></b><b><span style="color: #741b47; font-size: large;"><div><b><span style="color: #741b47; font-size: large;"><br /></span></b></div>Overdadig puzzelwerk staat de spanning in de weg</span><span style="font-size: medium;"> </span></b></div><div><br /></div><div>De Amerikaanse auteur <a href="https://www.leahkonen.com/" target="_blank">Leah Konen</a> (1984) schreef eerst vijf Young Adult-boeken. Met <b><i>All the broken people</i></b> (2020) debuteert ze als thrillerauteur. <b>Fanneke Cnossen</b> stond in voor de Nederlandse vertaling.</div><div><br /></div><div>Lucy King is in het geniep uit Brooklyn vertrokken, op de vlucht voor een gewelddadige partner. Ze strijkt neer in een dorpje bij Woodstock, waar ze een afgelegen cottage huurt. Op deze plek wil ze een frisse start maken, terwijl ze tegelijk doodsbang is dat haar ex opduikt om wraak te nemen. De vriendelijke buren, Vera en John, ontfermen zich over Lucy, maar betrekken de jonge vrouw in een macaber plan. Kan ze eventjes helpen om de dood van John in scène te zetten? Een klein leugentje aan de politie volstaat. Lucy heeft veel over voor haar nieuwe vrienden, totdat ze aan den lijve ondervindt dat het voorziene scenario allesbehalve waterdicht is, want John wordt dood teruggevonden. </div><div> </div><div>Zodra dit drama zich voltrekt zijn we aanbeland op pagina 150, ongeveer halfweg in het boek. Spijtig dat de synopsis op de achterflap zo’n flagrante spoiler zonder verpinken prijsgeeft, zeker als achteraf blijkt dat we dan het beste al achter de kiezen hebben.</div><div><br /></div><div>In het tweede deel verliest Konen de pedalen door een lawine aan overbodige plottwists, die met elkaar concurreren in banaliteit. De lezer krijgt een krakkemikkige puzzel voorgeschoteld, waarin toevalligheden en complexe intriges zonder duiding op een hoop gegooid worden. Deze aanpak resulteert niet in de nagelbijtende spanning en beklemming die je zou verwachten, op basis van het intrigerend uitgangspunt. Bij de zoveelste cliffhanger die de auteur uit haar hoed tovert, lees je verder op automatische piloot, omdat je nu eenmaal graag wil weten hoe de vork in de steel zit. </div><div><br /></div><div>In psychologische thrillers zien we vaker kwetsbare, naïeve vrouwen die zich in gevaarlijke situaties manoeuvreren door verkeerde keuzes te maken. Hier lijkt de auteur geen blijf te weten met een dergelijk hoofdpersonage. Ze plaatst het vertelperspectief volledig bij Lucy, maar de analyses die ze haar in de mond legt komen geforceerd over, ze passen niet bij deze aanklampende dramaqueen. Heeft Konen schrik dat lezers de draad kwijtraken en laat ze Lucy daarom om de haverklap belerende gedachtespinsels als post-its op een whiteboard herpositioneren? </div><div><br /></div><div>Lucy heeft geheimen waar ze sporadisch stukjes over vrijgeeft. Ook de andere personages slepen een aura van mysterie met zich mee en hun drijfveren blijven vaag en onbestemd. Ze nemen onlogische beslissingen, waarbij elke motivatie ontbreekt. Als pionnetjes stuwen ze de overmatig geconstrueerde plot voorwaarts. En bij een politieman die een lopend onderzoek uit de doeken doet aan een verdachte, gaan je toch automatisch de wenkbrauwen fronsen? </div><div><br /></div><div>Ten slotte levert Konen het bewijs dat schrijfstijl er wel degelijk toedoet, wil je van vergezochte verhaallijnen iets maken waardoor de lezer zich laat verleiden en in het verhaal gelooft. Konen schept sfeer door omstandige beschrijvingen van trendy bars, interieurs, landschappen en uiterlijkheden. Ook refereert ze naar sociale media, films, kunst en literatuur. Maar een waslijst aan slordige zinnen die grammaticaal niet kloppen, wollig taalgebruik en uitvergrote emoties wekken irritatie op. Lucy heeft het over haar ‘genadeloos bonzend hart’, ze zegt dingen over zichzelf zoals ‘bloed suisde naar mijn hoofd, klotste om mijn hersens’ en hanteert sentimentele metaforen zoals ‘ik voelde me zo kwetsbaar als eeneierdop die op barsten stond.’</div><div><br /></div><div>‘Hou het simpel, sukkel’ wordt ergens geciteerd. <a href="https://www.hebban.nl/boek/een-fatale-leugen-leah-konen" target="_blank">De fatale leugen</a> vertrekt van een origineel idee maar mist balans, door een overdaad aan ingewikkelde plotwendingen, een gebrek aan suspense, vlakke personages en een schrijfstijl die niet overtuigt.</div><div><br /></div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-een-fatale-leugen" target="_blank">Hebban recensie</a> die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-27028094341969282912021-12-19T17:09:00.000+01:002021-12-19T17:09:28.728+01:00Mijn toppers van 2021<p><span style="font-size: 12pt;">We
naderen het einde van alweer een bijzonder jaar. Tijd om uit te zoeken welke
boeken mij de voorbije twaalf maanden het meest zijn bijgebleven. Ik las 71 titels en
presenteer hierbij graag mijn persoonlijke favorieten.</span><span 12pt=""> </span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhRptoWtbWTi3tUsKPemLdKcYRsB2Ygjk1Az4TqHe-N2XaJka8komGuAsLBx0B7I41XTwr8usLRfYGPWqZe_ewKtAUNisAlIjJ2KSdeTLduODXwBLFE_wbxRohJi1aFTLQq2WtqkmJjxHbC_5cOZxcKBZ1m-IzGvl03fS3ZnyTDAilqHIMsXwOWdtlE=s1295" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="674" data-original-width="1295" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhRptoWtbWTi3tUsKPemLdKcYRsB2Ygjk1Az4TqHe-N2XaJka8komGuAsLBx0B7I41XTwr8usLRfYGPWqZe_ewKtAUNisAlIjJ2KSdeTLduODXwBLFE_wbxRohJi1aFTLQq2WtqkmJjxHbC_5cOZxcKBZ1m-IzGvl03fS3ZnyTDAilqHIMsXwOWdtlE=w400-h209" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-meneer-wilder-en-ik" target="_blank"><b>1. Meneer Wilder en ik / Jonathan Coe </b></a></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="" font-size:="">Mijn
boek van het jaar! De Engelse auteur levert een subtiele, suggestieve,
melancholische roman af, met een snuifje melodrama en bitterzoete komedie. Een hommage aan al die filmklassiekers van Billy Wilder en het
prikkelt de goesting om zijn films te (her)bekijken. </span> </span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b>2. <a href="https://www.hebban.nl/boek/billy-summers-2" target="_blank">'Billy Summers' </a>en <a href="https://www.hebban.nl/boek/later-stephen-king" target="_blank">'Later'</a> / <span style="color: #2b00fe;">Stephen King </span></b></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span 12pt="">De
Amerikaanse grootmeester kwam in 2021 met maar liefst twee sterke romans aanzetten.
Dik en dun, maar allebei onderhoudend en hartverwarmend, niet echt
griezelig, wel herkenbaar en gelardeerd met humor in
een vanzelfsprekende, vloeiende schrijfstijl. Stephen King is een
geroutineerd verteller, hij sleept de lezer moeiteloos mee in zijn verhalen. </span> </span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-het-geschenk" target="_blank"><b>3. Het geschenk / Sebastian Fitzek </b></a></span></div><div><span style="background-color: white; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div><span style="font-size: 12pt;">De
Duitse auteur bewijst dat hij de kneepjes van het vak beheerst. Als geen
ander verstaat hij de kunst om zijn lezers om de haverklap op het verkeerde
been te zetten met misleidende perspectiefwisselingen en een lawine aan
verrassende plotwendingen. Dat hij tegelijk getuigt van maatschappelijk
engagement is een mooi surplus.</span></div>
<div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;"> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg5QoSWdj-BASSk377SWqzYqne9ZdVf2d__bfRy-6XknnxdIMZc7l68RfUiPcnjE0I3Hw99P2AvMD-SZus4ftyDLwoOCPHFRSUKRxExemIgFtJgkjMI8n2Pln6qXBdRvebvnq4wGsm8a4JcoJ04DDm4P6gT22cOwvxYhJ_yvna_Kf0asGlXAn6piDVV=s1262" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="674" data-original-width="1262" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg5QoSWdj-BASSk377SWqzYqne9ZdVf2d__bfRy-6XknnxdIMZc7l68RfUiPcnjE0I3Hw99P2AvMD-SZus4ftyDLwoOCPHFRSUKRxExemIgFtJgkjMI8n2Pln6qXBdRvebvnq4wGsm8a4JcoJ04DDm4P6gT22cOwvxYhJ_yvna_Kf0asGlXAn6piDVV=w400-h214" width="400" /></a></div><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-belofte-damon-galgut" target="_blank">4. De belofte / Damon Galgut </a></b></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;">Booker
Prize winnaar 2021. Afbrokkelende familiebanden staan symbool voor het onrecht in
de Zuid-Afrikaanse maatschappij. Neergeschreven met een speelse
grimmigheid in een originele, meeslepende stijl die inzoomt op veelbetekenende
details.</span> </span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-nieuwe-vrienden" target="_blank">5. Nieuwe vrienden / Louise Candlish </a></b></span></div><div><span style="background-color: white; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div><span style="font-size: 12pt;">De
spanning komt tergend traag op gang, met plotwendingen die bochtiger lijken dan
de Theems, de rivier die een centrale rol speelt in deze intelligente nieuwe
thriller van Louise Candlish. De Engelse auteur liet zich inspireren door een
gekende film noir klassieker, maar voorziet het herkenbare verhaal van een
originele draai met een vette knipoog op het eind. </span></div>
<div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;"> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/boek/de-overlevenden-alex-schulman" target="_blank">6. De overlevenden / Alex Schulman </a></b></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;">Krachtig
debuut over een ontwricht gezin. Wint aan beklemming doordat de
Zweedse auteur het achterstevoren vertelt. En jawel, de truc werkt!</span> </span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiTiPgPFYo71yLxb6n4WjrrERZ6QNEESRUmflxPCLL6fLgYX9s9v99oNKK38ZZ1s4xaZzjI13vF4MpgKd72Zliqyf-mLuXkPqVMXluXMQ_PAk-pvNAPuJubka5Z3Zf3xUK081EiRxK53gw6tZVqu4XaWcztP_9Va-tAdPUh1lAo9aON4Jpuktevwusl=s1378" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="674" data-original-width="1378" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiTiPgPFYo71yLxb6n4WjrrERZ6QNEESRUmflxPCLL6fLgYX9s9v99oNKK38ZZ1s4xaZzjI13vF4MpgKd72Zliqyf-mLuXkPqVMXluXMQ_PAk-pvNAPuJubka5Z3Zf3xUK081EiRxK53gw6tZVqu4XaWcztP_9Va-tAdPUh1lAo9aON4Jpuktevwusl=w400-h196" width="400" /></a></div><br /></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/boek/alle-remmen-los-een-afdaling-in-de-riolen-van-pulpcinema-uit-de-wilde-jaren-70-jan-verheyen" target="_blank">7. Alle remmen los / Jan Verheyen </a></b></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;">Filmkenner Jan
Verheyen trekt je mee in de riolen van exploitatiefilms,
vooral uit de jaren zeventig. Films waarvan je je vandaag moeilijk
kan voorstellen dat ze ooit mainstream waren. Tirolersekskluchten,
vrouwengevangenisfilms, sadiconazista’s, zombies en kannibalen, mondo’s en
beestenfilms – je valt van de ene rijkelijk geïllustreerde verbazing in de
andere. Met een knipoog neergeschreven, maar het plezier en
de passie voor cinema druipen ervan af. </span></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/boek/boef-jana-elza-wuyts" target="_blank">8. Boef / Jana Elza Wuyts </a></b></span></div><div><br /></div><div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;">Ik dacht dat ik Boef al een beetje kende, dankzij de columns van Marnix Peeters in De Morgen.
Dit boek van zijn vrouw Jana is de kers op de taart. Soms merkte ik
gelijkenissen met het voorzichtig temmen van onze wilde kat, maar dan in het
kwadraat. Hartverwarmend om te lezen over zoveel liefde, geduld,
doorzettingsvermogen en zelfopoffering. Ook grappig, al die capriolen van Boef,
die zijn naam niet gestolen heeft. Een aanrader voor elke dierenliefhebber! </span> </span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-seventeen-homo-sexualis" target="_blank">9. 'Seventeen' en 'Homo sexualis' / Kenzaburo Oë </a></b></span></div><div><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></div><div><span style="font-size: 12pt;">Een
jeugdige Kenzaburo Oë voert in deze twee stoutmoedige novellen stuurloze
Japanse jongeren van de eerste naoorlogse generatie op, die nieuwe zekerheden
najagen. De mechanismen waarmee slimme manipulatoren dergelijke jongeren met
een laag zelfbeeld hersenspoelen en het gevoel geven dat ze belangrijk zijn,
heeft zestig jaar later nog niets aan actualiteitswaarde ingeboet. Maak je op
voor een indringend leesavontuur, dat uitnodigt om het oeuvre van de
Japanse Nobelprijswinnaar verder te exploreren!</span></div><div><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhYidaZlsAZ_eOyY0xazFdHlYViQ1o0Oxq0fGriXTn_tt9kLg0AWIAx3l7btyM-j-94ZpmDDQrjDC7NmrsT0g9xe7Vkxi90pI4ls1TQqMBcaAqUUr4IgZ5yGw5iWhOQ_KWarIozDSf8sEIkP9RQ_OOMyzj_OnFjLBo1ocImLv6ZdJuC3wKnxwH8Luk1=s866" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="671" data-original-width="866" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhYidaZlsAZ_eOyY0xazFdHlYViQ1o0Oxq0fGriXTn_tt9kLg0AWIAx3l7btyM-j-94ZpmDDQrjDC7NmrsT0g9xe7Vkxi90pI4ls1TQqMBcaAqUUr4IgZ5yGw5iWhOQ_KWarIozDSf8sEIkP9RQ_OOMyzj_OnFjLBo1ocImLv6ZdJuC3wKnxwH8Luk1=w400-h310" width="400" /></a></div><br /><span style="background-color: white; font-size: 12pt;"><br /></span></div>
<div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;"> </span></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-duw">10. De duw / Ashley Audrain </a></b></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;">'Een
psychologisch drama, verteld door de lens van het moederschap', zo definieert
de Canadese auteur Ashley Audrain haar debuutroman. Voeg hier gerust
aan toe dat het ook een spannend opgebouwde pageturner is.</span> </span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><b><a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-de-camino" target="_blank">11. De camino / Anya Niewierra </a></b></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt;">Een hybride,
sfeervolle roman die zich moeilijk onder één noemer laat vangen. De Nederlandse
auteur combineert elementen van een culturele reisgids met de bloedige
geschiedenis van Bosnië-Herzegovina en een handleiding levenskunst. Dit alles
verpakt in een onderhoudende thriller met een vleugje romantiek.</span> </span></div><div><br /></div><div><span style="font-family: inherit;"><b><a href="https://www.hebban.nl/boek/al-dat-blauw-peter-terrin" target="_blank">12. Al het blauw / Peter Terrin </a></b></span></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/greenwood-michael-christie" target="_blank">13. Greenwood / Michael Christie </a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/wat-wij-zagen-hanna-bervoets" target="_blank">14. Wat wij zagen / Hanna Bervoets </a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/overschot-rene-appel" target="_blank">15. Overschot / René Appel </a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/zwanenzang-karin-fossum" target="_blank">16. Zwanenzang / Karin Fossum </a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/sneeuw-john-banville" target="_blank">17. Sneeuw / John Banville</a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/beer-marian-engel" target="_blank">18. Beer / Marian Engel </a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/sneeuwspoor-rudy-morren" target="_blank">19. Sneeuwspoor / Rudy Morren </a></b></div><div><b style="font-family: inherit;"><a href="https://www.hebban.nl/boek/ik-ben-er-niet-lize-spit" target="_blank">20. Ik ben er niet / Lize Spit </a></b></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: inherit;"><b>Meer boekentips en recensies vind je op mijn publieke <a href="https://www.hebban.nl/!/karlaleest?update=1" target="_blank">Hebban-pagina</a>.</b></span></div></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-81615995546471133262021-10-28T13:36:00.000+02:002021-10-28T13:36:21.007+02:00“Nieuwe vrienden” van Louise Candlish<div class="separator"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCxEFji1ZgLrvDHKK70DnjEyAiWzu_NUysJkYTjRlt-ZNTRtuhz5yMCLj35gltBvT3-ykemByf6NuVR9ckuYHiUsWEsQKBQdmWD91EigMbzOBti1SLXgtxB1-G6oWotsO8iKPK_T9xkXE/s840/D583B05D-947C-40E5-A96C-093BBC0EFED5.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="529" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCxEFji1ZgLrvDHKK70DnjEyAiWzu_NUysJkYTjRlt-ZNTRtuhz5yMCLj35gltBvT3-ykemByf6NuVR9ckuYHiUsWEsQKBQdmWD91EigMbzOBti1SLXgtxB1-G6oWotsO8iKPK_T9xkXE/w253-h400/D583B05D-947C-40E5-A96C-093BBC0EFED5.jpeg" width="253" /></a></div><br /><b><div style="text-align: center;"><b><span style="color: #351c75; font-size: large;">Moderne variatie op een klassieke film noir </span></b></div></b><div><br /></div><div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/ons-huis-louise-candlish" target="_blank">Ons huis</a> (2020) was een beklemmende pageturner, waarin <a href="https://www.hebban.nl/auteur/louise-candlish#filter=language:nl" target="_blank">Louise Candlish</a> een inventief psychologisch spelletje speelt met haar lezers. De hamvraag is of de Engelse auteur dit huzarenstukje nog eens overdoet met '<b>The Other Passenger'</b>, in het Nederlands omgedoopt tot <a href="https://www.hebban.nl/boek/nieuwe-vrienden-louise-candlish" target="_blank">Nieuwe vrienden</a>. <b>René van Veen</b> stond ook deze keer in voor de vertaling. </div><div><br /></div><div>Jay en Clare naderen de vijftig. Clare werkt voor een vastgoedmakelaar, terwijl Jay een lucratieve job heeft laten schieten om in een koffiebar aan de slag te gaan. Dit maakt hem financieel afhankelijk van zijn vriendin, die de dure Londense villa waarin ze wonen van haar ouders heeft gekregen. In januari 2019 raakt het koppel bevriend met Kit en Melia, een aantrekkelijk jong stel. Ondanks het grote leeftijdsverschil klikt het en de mannen spreken af om dagelijks samen met de waterbus naar hun werk te pendelen. Maar omdat Jay zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot Melia – de obligate femme fatale - blijven de gevolgen niet uit. </div><div><br /></div><div>Op 27 december 2019 neemt Jay ’s morgens de boot en stelt vast dat Kit nergens te bespeuren is. Aan wal wordt hij onderschept door twee politierechercheurs. Melia heeft Kit als vermist opgegeven en Jay is de laatste persoon met wie hij werd gezien. Hij houdt zijn onschuld staande en omdat de rechercheurs hem vragen hoelang hij Kit al kent, doet hij zijn relaas, dat start bij hun kennismaking een jaar geleden. </div><div><br /></div><div>Jay is doorlopend aan het woord in de ik-persoon. Het is vermakelijk toeven in het hoofd van deze arrogante opportunist, die zichzelf graag slim en authentiek neerzet ten koste van anderen. De overige personages leren we kennen zoals hij hen ervaart en het lijkt erop dat iedereen wel iets te verbergen heeft. Jay kiest natuurlijk zelf wat hij kwijt wil aan zijn toehoorders. Probeert hij de boel te belazeren? Wordt hij zelf misleid? Of een combinatie van beiden? </div><div><br /></div><div>Op een intelligente manier verweeft Candlish popsongs en films in het verhaal en via snedige dialogen en scherpe observaties neemt ze marketingjargon, hashtags en de schadelijke sociale media op de korrel. Er passeren ook cynische grappen die de generatiekloof illustreren. Tegenover de zogenaamde Generatie X, die gedoemd is om ouder te worden in een ongunstige markt, waar vijftig het nieuwe zeventig is, staan de millennials, die gewend zijn om alles op een presenteerblaadje te krijgen en zich tekortgedaan voelen als dat niet gebeurt. Maar de auteur laat tegelijk doorschemeren hoe moeilijk jonge twintigers het vandaag hebben om het hoofd financieel boven water te houden en tegemoet te komen aan de enorme sociale druk om koste wat kost succesvol te zijn. </div><div><br /></div><div>Het verhaal vordert langzaam met sprongetjes tussen heden en verleden, die eindigen zodra beide tijdlijnen samenvallen. Tergend traag komt de spanning op gang, met plotwendingen die bochtiger lijken dan de Theems. Die iconische rivier krijgt een centrale rol toebedeeld en ziet er altijd weer anders uit, nu eens met een ‘zilveren gloed onder de lichtgevende witte hemel in de vroege ochtend’, dan weer neemt ‘de door de felle bootlampen verlichte rivier de kleur aan van een Americano’. In deze sfeerschepping is de symboliek van personages die zich letterlijk en figuurlijk in onrustig vaarwater bevinden niet ver te zoeken en schijnbaar onbenullige details bevatten aanwijzingen, die de aandachtige lezer helpen om de ingewikkelde puzzel te ontrafelen. </div><div><br /></div><div>In haar nawoord vermeldt Candlish dat ze zich liet inspireren door een film noir klassieker van <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Billy_Wilder" target="_blank">Billy Wilder </a>uit 1944, waarvan we de titel niet verklappen. Voor wie deze film gezien heeft, gaat er al lezend mogelijk een belletje rinkelen. Blijf je liever in het ongewisse, lees het nawoord dan niet vooraf. Toch hoeft deze voorkennis je leesplezier niet te vergallen, want de auteur voorziet de herkenbare plot alsnog van een originele draai. En net zoals Ons huis rondt ze ook Nieuwe vrienden af met een vette knipoog.</div><div><div><br /><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-nieuwe-vrienden" target="_blank">Hebban recensie</a>, die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b><b style="font-size: x-large;"> </b></div></div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8907279403230191566.post-21469254906594044482021-09-20T10:13:00.000+02:002021-09-20T10:13:44.141+02:00"Seventeen" & "Homo Sexualis" van Kenzaburo Oë<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEn90VdbH7BTFfAsENz5jgtMgoRI8Ma_Yh5ohyphenhyphen8bKqfOzsL1effqcPOmnnT7ij9yoZyTJq4fZNZB_HPZ7QHQKghBXjF9akgQ5bbm8SYMuMN4FatuhLUY6P-qx8SCzv_kn0oeLScK-86HA/s927/collage+seventeen.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="647" data-original-width="927" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEn90VdbH7BTFfAsENz5jgtMgoRI8Ma_Yh5ohyphenhyphen8bKqfOzsL1effqcPOmnnT7ij9yoZyTJq4fZNZB_HPZ7QHQKghBXjF9akgQ5bbm8SYMuMN4FatuhLUY6P-qx8SCzv_kn0oeLScK-86HA/w400-h279/collage+seventeen.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>
<div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: large;">Jongeren op de dool en goddelijke orgasmes </span></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.hebban.nl/boek/seventeen-homo-sexualis-kenzaburo-oe" target="_blank">Seventeen</a> (1961) en <a href="https://www.hebban.nl/boek/seventeen-homo-sexualis-kenzaburo-oe" target="_blank">Homo sexualis</a> (1963) behoren tot het vroege werk van de Japanse auteur <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Kenzaburo_O%C3%AB" target="_blank">Kenzaburo Oë</a> (1935), die in 1994 de Nobelprijs voor Literatuur ontving. </div><div> </div><div>De oorspronkelijke uitgave van <i>Seventeen</i> in een Japans tijdschrift ging gepaard met controverse en doodsbedreigingen. Oë schreef het boek als reactie op een politieke moord, die in Japan enorme deining veroorzaakte. Vooral het tweede deel lag gevoelig, omdat fictie en feiten hierin nauwelijks te onderscheiden zijn. Dat het hoofdpersonage zijn seksuele obsessie voor de Japanse keizer niet onder stoelen of banken steekt, heeft er ongetwijfeld ook mee te maken. Voor een integrale publicatie in boekvorm was het wachten op het <i>Verzameld Werk </i>van de auteur in 2018. Nu is de novelle voor het eerst ook volledig in het Nederlands beschikbaar. Vertaler<b> Luk Van Haute</b> geeft in een verhelderend nawoord duiding bij de woelige uitgavehistoriek en maakt de lezer wegwijs in de maatschappelijke achtergronden van het naoorlogse Japan. Hij geeft ook toelichting bij culturele nuances uit de Japanse taal, die zich moeilijk laten vertalen naar het Nederlands. </div><div> </div><div>De verder naamloze ‘Seventeen’ viert zijn zeventiende verjaardag met een langgerekte masturbatiescène. Hier is een zielige jongen aan het woord die walgt van zichzelf en de wereld. Tijdens een toespraak door een rechtse leider ontdekt hij ‘zijn innerlijke stem’, die vijandigheid en haat bij hem aanwakkert en hij treedt toe tot de Partij van het Keizerlijke Pad. </div><div><i><b><span style="color: #741b47;"> </span></b></i></div><div><i><b><span style="color: #741b47;">‘Ik heb het gevoel dat ik mijn zwakke, nietige zelf in een stevig pantser heb ingepakt en voor eeuwig afgeschermd voor de ogen van de anderen. Het pantser van Rechts.’ </span></b></i></div><div> </div><div>In lange hoofdstukken, met doorlopende tekst en polemieken die de lezer geen adempauze gunnen, blijft die ‘stem van de openbaring’ nagalmen, in groteske bewoordingen die de kinderlijke naïviteit van deze ‘uitverkoren tiener met de ware Rechtse ziel’ benadrukken. Krachttermen die zijn handelen voortstuwen staan in het vet en worden als een mantra herhaald. ‘Toewijding en zelfzucht gaan niet samen’ luidt het credo dat de jongeman begeleidt in zijn opoffering voor het hoger goed. De orgastische, heerlijk zinderende vervoering die de visioenen van de goddelijke Keizer telkens weer bij hem oproepen, doen denken aan hoe zelfmoordterroristen dromen over hun beloofde maagden in het paradijs.</div><div> </div><div><b><span style="color: #741b47;"><i>‘Mijn lid is het zonlicht. Mijn lid is een bloem. Het genot van een intens orgasme overvalt me. Weer zie ik het gouden wezen, zwevend aan de donkere hemel. Ah, oh, Zijne Majesteit de Keizer! De schitterende Zonnekeizer! Ah, ah oh!’. </i></span></b></div><div> </div><div>Een vergelijkbare ontlading komt terug in <i>Homo sexualis</i>. Daar zoeken jonge mensen geen politieke, maar seksuele extremen op. Hoofdpersoon J. copuleert, terwijl hij zich in een overvolle metro tegen vrouwen aanwrijft. Hij wenst een seksuele microkosmos op te bouwen met zichzelf als middelpunt. Dit boek heeft een andere sfeer, met een verteller in de derde persoon die registreert wat de personages denken en hen beurtelings op de voorgrond brengt, zonder een oordeel te vellen. De polemieken gaan over wat het betekent om een perverseling te zijn. Opwindende taferelen levert dit niet op, de mechanische seksuele handelingen werken destructief en worden in klinische termen beschreven. En het eindigt eveneens in een orgasme, weliswaar zonder goddelijke inspiratie. </div><div> </div><div>In beide verhalen duiken buitenissige metaforen op, zoals ‘Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd als visseneieren’ of ‘De vloer was droog als een muizenrug’. Verder zijn de invloeden uit de westerse populaire cultuur onmiskenbaar. In <i>Seventeen</i> zitten tekstflarden uit <i>Oh Carol</i> van <b>Neil Sedaka </b>verweven in het discours, terwijl in <i>Homo sexualis </i>de verwijzingen naar merknamen, films en kunstenaars legio zijn. </div><div> </div><div>Een jeugdige <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Kenzaburo_O%C3%AB" target="_blank">Kenzaburo Oë</a> voert in deze twee stoutmoedige novellen stuurloze Japanse jongeren van de eerste naoorlogse generatie op, die nieuwe zekerheden najagen. De mechanismen waarmee slimme manipulatoren dergelijke jongeren met een laag zelfbeeld hersenspoelen en het gevoel geven dat ze belangrijk zijn, heeft zestig jaar later nog niets aan actualiteitswaarde ingeboet. Maak je op voor een indringend leesavontuur, dat uitnodigt om het oeuvre van de Nobelprijswinnaar verder te exploreren!</div><div> </div><div><b style="font-size: x-large;">Dit is een <a href="https://www.hebban.nl/recensie/karla-de-greeve-over-seventeen-homo-sexualis" target="_blank">Hebban recensie</a>, die eerder gepubliceerd werd op <a href="https://hebban.nl/">Hebban.nl</a>.</b> <br /></div><div data-extension-version="1.0.4" id="ConnectiveDocSignExtentionInstalled"></div>Karlahttp://www.blogger.com/profile/05952403067717313097noreply@blogger.com0