‘De duivenplaag’ van Louise Erdrich

De duivenplaag is een ontzettend knap geconstrueerde roman over een kleine gemeenschap in het denkbeeldige Pluto in North-Dakota (USA), een stadje dat grenst aan een indianenreservaat. De inwoners en hun familiegeschiedenissen zijn met elkaar verweven via een gruwelijke misdaad, die enkele generaties geleden plaatsvond. De relaties tussen de blanke inwoners (vooral Amerikanen met Duitse en Noorse roots) en de indianen zijn heel complex verbonden via huwelijken en clandestiene liefdes. Het verhaal ontrolt zich door de ogen van een viertal personages die afwisselend getuigen over hun leven en de verhalen die zij van hun (voor)ouders meekregen. We komen terecht in een kluwen van kleine gebeurtenissen waarvan de gemeenschappelijke draden langzaam ontward worden. Zo is er Evelina, een jonge half Indiaanse vrouw die met haar verliefdheden worstelt en aan de lippen hangt van haar grootvader Mooshum, die het verleden via zijn fantastisch ingekleurde verhalen doet herleven. Daarnaast is er de rechter Antone Bazil Coutts. Hij heeft weet van verrassende intriges, die zonder dat hij het zelf in de gaten heeft ook hun stempel drukken op zijn eigen leven.
Louise Erdrich brengt dit verhaal meesterlijk, in een adembenemend mooie taal. Hier en daar komt er wat magie aan te pas, die herinnert aan het werk van Isabel Allende of Laura Esquivel. Daarnaast is het hele boek doorspekt met humoristische passages. Dit is echt een roman waarvan je elke zin tot je moet laten doordringen en waarbij ik regelmatig geneigd was om stukjes te herlezen. De beeldenrijkdom is enorm! Louise Erdrich, zelf de dochter van een Indiaanse moeder en een Duits-Amerikaanse vader heeft een huzarenstuk afgeleverd, voor mij nu al een klassieker!