Karla leest
maandag 23 december 2024
Mijn toppers van 2024
donderdag 24 oktober 2024
"LEX" van Gert-Jan van den Bemd
Suspenserijke, intelligente pageturner
Kunstenaar, wetenschapsjournalist en schrijver Gert-Jan van den Bemd debuteerde in 2018 met zijn roman De verkeerde vriend. Voor zijn romans, essays en poëzie ontving hij diverse prijzen. Na drie spannende literaire romans trekt de Nederlandse auteur met Lex resoluut de kaart van de psychologische thriller.
De vijfendertigjarige Lex Houtdijk wil als succesvol schrijver door het leven gaan. Om deze droom te kunnen waarmaken heeft hij ontslag genomen bij de krant. Maar zijn vierde thriller schiet maar niet uit de startblokken. Hij worstelt met een writer's block, mist structuur en vindt zichzelf een loser, nu hij financieel afhankelijk is van zijn vrouw Karla. Zij is de telg van een vooraanstaande familie, bestiert een goed draaiend reclamebureau en met haar wekelijkse looprondje bereikt ze een groeiend aantal volgers op sociale media.
'Door de belemmering ontstond de behoefte om eraan te ontsnappen, de beperking van zijn vrijheid werkte als compost, een voedingsbodem waarin zijn creaties ontkiemden. Drie thrillers in vier jaar. Nu hij zeeën van tijd had, ontsproot er niets, alles ging dood. Hij was als een pensionado in een warm oord, ogenschijnlijk niets te wensen over, volgevreten, altijd licht aangeschoten, maar tot op het bot verveeld.'
De tweede protagonist is de vijfenveertigjarige salesdirector Wander van Aalst. Hij is trots op zijn nieuwe luxeauto en benadrukt graag hoe hij hogerop geklommen is dankzij zakelijk inzicht en mensenkennis. Vol tegenzin verplaatst hij zich elke donderdag naar de avondschool om zijn Engels bij te spijkeren. Ook zijn huwelijk heeft betere tijden gekend en dan komt het goed uit dat de mooie zesentwintigjarige Dolly Palou langs hem neervlijt in de Engelse les.
Na ongeveer honderd pagina's beginnen de paden van Lex en Wander zich voorzichtig te kruisen, als Karla tijdens haar looproutine een BMW opmerkt, waarvan de chauffeur telkens een parkeerticket pakt en vervolgens gewoon wegrijdt. Ze vertelt dit aan Lex om hem te inspireren.
Van den Bemd neemt ruimschoots de tijd om zijn hoofdpersonages te introduceren. Hij zet heel wat lijntjes uit en werkt die nauwgezet uit. Met een ei zo na wiskundige perfectie rijgt hij de draadjes aaneen. Alle nevenpersonages en schijnbaar onbeduidende details hebben een functie in de plot. De stad Breda fungeert daarbij als een soort van schaakbord, waarop de pionnen zich voortbewegen.
Kabbelend traag komt het verhaal op gang, maar er zweeft van in het begin een subtiele onrust in de lucht. De auteur creëert spanning volgens een beproefd recept van filmgrootmeester Alfred Hitchcock. Hij zorgt ervoor dat de lezer meer weet dan de personages, die zich niet bewust zijn van de dreiging die hen boven het hoofd hangt. Het vertelperspectief wisselt in negenendertig chronologische hoofdstukken af tussen Lex en Wander en verspringt enkele keren naar Karla. Haar beleving vormt een cruciale schakel die belangrijke gebeurtenissen aanstuurt en ertoe bijdraagt dat de twee verhaallijnen steeds dichter tegen elkaar aanschurken.
Naast onderhuidse spanning is er ook een flinke dosis humor aanwezig. Beide mannen zijn lachwekkende, arrogante alfamannetjes in een midlifecrisis, die hun omgeving obsessief begluren en interpreteren. Door foutieve aannames werken ze zich alsmaar verder in nesten. De auteur beent hun karakters uit, niet door middel van beschrijvingen, maar via gedachtestromen en gesprekken. Ze denken vaak het tegenovergestelde van wat ze zeggen, verzwijgen belangwekkende informatie en er wordt veel gelogen. Alles om maar geen gezichtsverlies te lijden. Wander loopt zijn lul achterna, Dolly is voor hem een levensgrote pop met 'borsten, vol en roomwit, als bapao-broodjes'. Een blowjob in zijn wagen krijgt een grappige dimensie als ze een tweede keer passeert, bekeken door de ogen van Lex, die volledig verstrikt raakt in zijn eigen romanfantasie.
In een prettige, vanzelfsprekende schrijfstijl roept Van den Bemd glasheldere beelden op. Tussendoor stipt hij maatschappelijke thema's aan zoals dementie, relatieperikelen en kinderloosheid. En hij slaat een cynisch toontje aan in rake observaties en spitse dialogen rond managementjargon, teamborrels, beklemmende sociale controle, de uitgeverswereld, boekbloggers, lokale journalistiek, hekklevers bij bouwterreinen, de vergrijzing van het publiek in culturele centra en opgestoken duimpjes op sociale media.
'Hij zag de recensies al voor zich, niet eens van journalisten, maar van gewone lezers die vaak veel directer waren en harder binnenkwamen. Nog saaier dan Overweg. Ik ben na vijftig pagina’s gestopt. Ze gaven een of twee sterren ‘voor de moeite’. Als je vroeger een boek las dat je niet beviel, klapte je het dicht en begon je in een ander. Nu voelden steeds meer lezers de behoefte om hun ongezouten mening te delen. Dat gold niet alleen voor boeken, maar ook voor films, restaurants, hotels en de hygiëne van de toiletten op een luchthaven, alles werd in sterren uitgedrukt. Er waren zelfs websites waarop hoerenlopers prostituees beoordelingen gaven. Ze heeft een leuk snoetje, maar pijpen kan ze voor geen meter.'
Lex vangt aan met een quote van thrillerauteur Patricia Highsmith, die stelt dat kunst geen nood heeft aan moraal. En verderop wordt een boek van Michel Houellebecq 'weerzinwekkend en tóch prachtig' genoemd. Dat geldt ook voor deze roman van Gert-Jan van den Bemd, een rijkgeschakeerde, intelligente pageturner zonder losse eindjes, met de lezer in de rol van oppervoyeur. En de uiteindelijke afwikkeling voelt aan als een sneltrein, die abrupt tot stilstand komt.
Dit is een Hebban recensie die eerder gepubliceerd werd op Hebban.nl.
dinsdag 13 augustus 2024
"Eindelijk thuis" van Nico Dijkshoorn
Milde ironie bij herkenbare huiselijke taferelen
De Nederlandse auteur Nico Dijkshoorn (1960) schrijft romans, toneelstukken en gedichten. Tot in 2020 was hij huisdichter van de talkshow De Wereld Draait Door en in Vlaanderen sluit hij het Radio 1-programma Nieuwe Feiten geregeld af met een snedig opiniestukje. Hij maakt podcasts, heeft meer dan een half miljoen volgers op Twitter en zijn columns verschenen de afgelopen jaren in diverse kranten en tijdschriften. Eindelijk thuis is samengesteld uit teksten die tussen 2021 en 2024 te lezen waren in Libelle, aangevuld met bijpassende pentekeningen.
De verzamelbundel bevat 153 'avonturen in huiselijke kring', losse stukjes van hooguit vierhonderd woorden. Dijkshoorn laat zijn verbeelding los op de mensen die zijn pad kruisen en fantaseert over wat hen bezighoudt. Daarvoor heeft hij niet meer nodig dan een geluid of een simpel voorwerp. Schijnbaar onbenullige kleinigheden typeren personen en roepen uiteenlopende associaties op. Als hij bijvoorbeeld in een warenhuis een zwembroek ziet liggen, duikt achter in zijn hoofd automatisch de man op die hem ooit zal kopen.
'Nu ik wit haar heb en er boven op mijn hoofd een landingsbaan voor minuscule helikopters groeit, wil iedereen mij helpen. Ik kan honderd keer vertellen dat ik thuis kloppend en schuimend als een volbloed Italiaan magistrale espresso klaarmaak, maar ze geloven me niet. Zodra ik stilsta en ergens naar kijk word ik behandeld als een wilsonbekwame.'
Sinds hij de zestig gepasseerd is, worstelt de auteur met zijn ouderdom. Hij voelt zich stokoud en benadrukt dit ten overvloede. Vooral zijn sterk geslonken haardos moet het ontgelden. De landingsbaan uit het hierboven vermelde citaat figureert in 'wit haar', 'schitterend kaal' en 'kapper', waarmee meteen duidelijk is dat de titels de lading dekken en dat er sprake is van variaties op hetzelfde thema.
In Nooit ziek geweest (2012) rekende Dijkshoorn genadeloos af met zijn vader. Nu hij zelf een dagje ouder wordt, spreidt hij een opvallende welwillendheid tentoon en overheerst het besef dat hij tegen wil en dank steeds meer op zijn vader gaat lijken. Dit inzicht krijgt gestalte in de profileringsdrang bij de omgang met zijn eigen kinderen en levert grappige anekdotes op, zoals wanneer hij zijn goede smaak opzichtig etaleert.
'Snel imponerende voorwerpen neerleggen als mensen ons huis betreden. Ik kan niet anders. Natuurlijk probeer ik me in te houden, maar het gaat automatisch: er belt iemand aan en vlug leg ik een duur koffietafelboek vol foto's van Franse vrouwen zo terloops mogelijk op tafel. Ook ziekelijk: ik zet razendsnel elpees en cd's vooraan, waarmee ik indruk probeer te maken op mijn bezoek. Ik laat ze de woonkamer zien en dan maar hopen dat ze het gaan zeggen: "Wat zie ik nou, Nico? Draai jij muziek uit Senegal?"'
Muziek bezit de kracht om onuitgesproken emoties los te weken. Als Dijkshoorn op negenentwintigjarige leeftijd met een plaat van Chet Baker komt aanzetten voor zijn vader, raakt deze zichtbaar ontroerd omdat Baker zingt zoals hij trompet speelt en hij daarbij aan zijn eigen jong overleden vader moet denken. Dit fragment beklijft, evenals de passages waarin de auteur vol tederheid over zijn moeder vertelt. Ze zijn doordrongen van spijt over een verleden dat onherroepelijk voorbij is en woorden die voor altijd ongezegd zullen blijven.
Een dubbelzinnige houding omtrent nieuwe technologieën, oppervlakkige trends en modeverschijnselen siert het merendeel van de impressies. Zo passeren er nogal wat nutteloze gadgets de revue, waar Dijkshoorn systematisch de draak mee steekt, terwijl hij er tegelijk moeilijk aan kan weerstaan. Tegen beter weten in gaat hij over tot impulsieve aankopen en blijft hij domme dingen doen. Dat resulteert in hilarische scènes, waarbij hij zijn diepere gevoelens wegstopt onder een masker van ironie. Die zelfspot hanteert hij ook zodra onzekerheid de kop opsteekt en hij bang is om de mist in te gaan.
'Ik ben weerloos als op een markt iets wordt gedemonstreerd. Het gaat altijd hetzelfde. Ik koop het product, ik kom thuis en roep in het voorhalletje heel hard: "Tanja, ik heb nu toch iets gekocht!" Daarna demonstreer ik wat ik heb gekocht. Ik tik met mijn vingers op een vliegenvanger en daarna zeg ik: "Bij die vrouw op de markt maakte hij nu een grappig geluid." Of ik druk op een knop en zeg: "Bij die man op de markt verwijderde hij nu zijn neushaar." Daarna word ik getroost door Tanja en beloof ik nooit meer iets van een standwerker te kopen. Al vijftien jaar lang.'
Nico Dijkshoorn ontrafelt in Eindelijk thuis de tijdgeest met herkenbare dagdagelijkse taferelen, voorzichtige zelfrelativering en een scherp observatievermogen. Hij kruidt het geheel met een vleugje nostalgie en milde ironie, die zachtjes kriebelt zonder te schuren.
'Chips was er voor mij als ik het even niet meer wist. Chips was er op verjaardagen in de jaren tachtig, toen iedereen nog leefde en dacht heel oud te worden.'
Dit is een Hebban recensie die eerder gepubliceerd werd op Hebban.nl.
donderdag 18 juli 2024
"Sterrenstof" van Tatiana de Rosnay
vrijdag 24 mei 2024
"Het verbond van het water" van Abraham Verghese
vrijdag 29 maart 2024
"Ik ga naar de schapen" van Marieke De Maré
zondag 18 februari 2024
"Ga je erover schrijven?" van Herman Koch
vrijdag 5 januari 2024
"De achterstraten" van Perhat Tursun
vrijdag 29 december 2023
Mijn toppers van 2023
donderdag 30 november 2023
"Beste mevrouw Eva" van Valentijn De Heer
Dit is een Hebban recensie die eerder gepubliceerd werd op Hebban.nl.