'Het kleine meisje van meneer Linh' van Philippe Claudel

‘Het wordt altijd weer ochtend
Het wordt altijd weer licht
Er komt altijd weer een dag
En ooit zul jij moeder zijn’

Dit liedje herhaalt meneer Linh als een mantra voor zijn kleine meisje ‘Sang Diû’. De oude meneer Linh is zijn verwoeste dorp in een niet nader genoemd land ontvlucht samen met zijn kleindochter, een baby van 3 maanden oud. Nadat hij zijn hele familie verloren heeft in de oorlog, heeft hij slecht één doel, zorg dragen voor de toekomst van zijn kleine meisje. Hij komt terecht in een grote stad in een niet nader genoemd Westers land, waar hij een slaapzaal deelt met enkele landgenoten, die hem nogal spottend bejegenen. Hij laat zijn kleine meisje geen seconde los, beschermt haar vol overgave. Wanneer hij eindelijk naar buiten durft voor een wandeling, sluit hij vriendschap met de dikke meneer Bark, een eenzame weduwnaar. Beide mannen verstaan elkaars taal totaal niet, maar er ontstaat toch een intense band. Dan wordt meneer Linh overgebracht naar een gesloten instelling, waar hij zijn nieuwe vriend fel mist. Het vervolg verklap ik niet, maar ik kan wel vertellen dat dit dunne boekje mij serieus aangegrepen heeft. De taal is heel beeldrijk, echt prachtig geformuleerde zinnen die intens op mij inwerkten! De ontknoping is bovendien zeer verrassend, ik kreeg het er koud en warm tegelijk van.

Philippe Claudel maakte in 2008 ook de film Il y a longtemps que je t'aime. Zijn bekendste roman Grijze zielen werd verfilmd door Yves Angelo. Er bestaan ook plannen om Het kleine meisje van meneer Linh te verfilmen, met Richard Berry als regisseur.