‘Het goede doen om iemand te redden was dus makkelijk, maar was ze ook bereid om het verkeerde te doen?’
Een klein jongetje met rood haar en sproeten verdwijnt spoorloos. Frieda heeft net van één van haar patiënten te horen gekregen dat hij er op een obsessieve manier van droomt een kind te hebben met rood haar en sproeten. Ze vindt dit verdacht, stapt naar de politie en komt terecht in een ondoorzichtig kluwen. Twintig jaar geleden verdween een klein meisje op ongeveer dezelfde manier. De zaak werd nooit opgelost. Is er een verband tussen beide misdaden en kan Frieda de politie helpen?
De plot meandert een kleine vierhonderd bladzijden lang rustig naar de ‘verrassende’ ontknoping, die een ervaren lezer al van ver ziet aankomen. Echt spannend wordt het maar sporadisch, van een pageturner kunnen we deze keer niet spreken. De formule van kwetsbare vrouwenpersonages die in de val lopen van gevaarlijke mannen zoals we die kennen van de vorige Frenchthrillers, wordt wel losgelaten maar een andere formule lijkt ervoor in de plaats te komen. Het ziet er namelijk naar uit dat het in deze reeks draait om zaken waarbij de politie het spoor bijster is en Frieda Klein dankzij haar psychologisch doorzicht een doorbraak kan forceren. De hoofdkarakters worden wel knap in kaart gebracht en Frieda Klein blijft met voldoende persoonlijk mysterie omgeven om nieuwe verhalen te stofferen. Laten we hopen dat de auteurs vanaf het tweede deel met een minder vergezochte plot afkomen en vooral een scherpere spanningsboog. Blauwe maandag is zeker onderhoudende lectuur voor enkele uurtjes ontspanning tussendoor, maar blijft als genreroman hangen in middelmatigheid. Bekijk hieronder een boektrailer voor ‘Blue Monday’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten