Omdat ik de laatste jaren heel goede ervaringen gehad heb met romans van Italiaanse schrijvers, moest ik dit boek zeker lezen!. Het gaat immers om het debuut van een 27-jarige Italiaanse auteur, dat alom bejubeld werd in Italië. Paolo Giordano won er zelfs de meest prestigieuze prijs van het land mee, nl. de Premio Strega. De eenzaamheid van de priemgetallen is een schitterend boek. Het gaat over een jongen en een meisje die beiden in hun kindertijd geconfronteerd worden met een heel ingrijpende gebeurtenis, waardoor zij de rest van hun leven niet meer normaal kunnen functioneren in de maatschappij. Zij ontmoeten elkaar op school en krijgen een heel aparte ‘vriendschap’, die eigenlijk moeilijk te definiëren is. De auteur vergelijkt hun eenzaamheid met die van twee priemgetallen:
'Mattia dacht dat Alice en hij zo waren, twee priemgetallen, alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt aan te raken. '
Toeval of niet? Net als in Het recht op terugkeer van Leon De Winter worden priemgetallen als symbool gebruikt om te begrijpen wat moeilijk te bevatten is. Bij De winter ging het om een man die op de dool geraakt nadat zijn zoontje spoorloos verdwijnt, bij Giordano staan de priemgetallen symbool voor het niet in staat zijn om tot echte toenadering te komen. Het boek is boeiend van de eerste tot de laatste bladzijde, de twee personen worden gevolgd in hun kindertijd, vervolgens hun pubertijd en tenslotte als zij volwassen zijn. De sfeer is beklemmend, telkens als er een zweem van contact is, gebeurt er weer iets (altijd een detail) dat ervoor zorgt dat het misloopt. Het boek is in een heel mooie taal geschreven en de eenzaamheid blijft de hele tijd voelbaar, als lezer kan je niet anders dan meevoelen met beide tragische personages.
Andere boeken van Italiaanse schrijvers die ik super goed vond zijn: Ik haal je op, ik neem je mee en Ik ben niet bang van Niccolo Ammaniti en Gedroomde tijd van Ugo Riccarelli (ook een winnaar van de Premio Strega)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten