Op de blog van collega bibman las ik vorige week een bespreking van Hoe ik dom geworden ben van de Franse auteur Martin Page. Het gaat om zijn debuutroman uit 2001. De auteur werd in Frankrijk juichend binnengehaald als een nieuwe Michel Houellebecq en vertalingen volgden snel. De bespreking deed mij watertanden om het boekje van 126 pagina’s even tussendoor te lezen. Het gegeven sprak mij dadelijk aan. Een verstandige jongeman voelt zich heel ongelukkig en neemt het besluit om dom te worden, met rijkdom en geluk als gewenst resultaat. Het boekje is een satire op de consumptiemaatschappij, het zit vol met spitsvondigheden, maar toch vond ik het een afknapper. Waarschijnlijk is de schrijfstijl hiervan de belangrijkste oorzaak. Nogal saai en afstandelijk, intellectualistisch en veel 'gezochte' metaforen en beschrijvingen. Volgens mij zit er een veel betere roman in het uitgangspunt. Het kan natuurlijk ook best zijn dat de vertaling gewoon niet goed is. Zinsneden zoals: 'na water op het vuur gezet te hebben...zonder een druppel van zijn thee gedronken te hebben...' lees ik niet graag. Wel grappige vondsten (vb de zelfmoordschool), maar niet goed uitgewerkt. Geef mij dan toch maar Michel Houellebecq, wiens schrijfstijl ik veel spontaner vind, waardoor zijn humor veel beter uit de verf komt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten