Verdoemd, Vermist, Verminkt, Verliefd en Passie: in sneltempo heb ik ze enkele jaren geleden achter elkaar uitgelezen. De laatste pagina van het ene boek was nog niet omgeslagen of ik was alweer begonnen aan het volgende verhaal. Wat maakt deze thrillers zo bijzonder? Iedere keer gaat het om een sterke plot, die vooral ingenieus uitgewerkt wordt naar een verrassende climax. Verslavend geschreven gewoon en dat De Bruyn erin slaagt de personages zo levensecht neer te zetten drijft de spanning alleen maar op. Pageturners dus.
Dodelijk verlangen is de nieuwste titel in de rij en de auteur stelt ook deze keer niet teleur. Dit zou trouwens verwonderlijk zijn want met 'dodelijk verlangen' won Patrick De Bruyn de Hercule Poirotprijs 2010.
We kruipen in de huid van Katelijne, een doodgewone vrouw die samen met haar wat saaie man Herman en puberende dochter Charly in een typisch Vlaamse verkavelingswijk woont. Op een dag komt ze (toevallig?) haar oude jeugdliefde George tegen en de passie flakkert weer op. Ze spreken met elkaar af in Brussel. We krijgen een zinderende erotische scene voorgeschoteld, maar die fungeert maar als voorspel. Katelijne denkt namelijk dat ze haar dochter Charly in Brussel gezien heeft. Heeft Charly haar ook gezien met haar minnaar? Wat deed ze daar tijdens de schooluren? Als Katelijne vervolgens vreest dat haar dochter bij een misdaad betrokken is heeft ze zichzelf totaal niet meer in de hand. Ze probeert Charly te beschermen, maar bij iedere poging die ze onderneemt, werkt ze haar dochter dieper in nesten. Ze geraakt volledig de pedalen kwijt. Patrick De Bruyn bouwt de spanning net als in zijn andere boeken op een tergend dwingende manier op. Er is gewoon geen ontkomen aan en stoppen met lezen is onmogelijk.
De plot is uitzonderlijk vernuftig. Op het einde vallen alle puzzelstukjes verrassend in mekaar. Toch vond ik de laatste 50 bladzijden om één of andere reden iets minder spannend dan de rest. Heeft de auteur iets te snel moeten werken? Ik kreeg namelijk het gevoel dat de plot een beetje afgehaspeld werd, met minder geloofwaardige dialogen en iets teveel ‘uitleggerigheid’. Het verhaal bleef wel spannend, maar niet meer bloedstollend. Maar ondanks deze kanttekening is ook deze De Bruyn net als al zijn vorige boeken een aanrader!
In onderstaand filmpje leest Patrick De Bruyn een stukje voor uit zijn vorige thriller ‘Passie’ (2008)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten